از لغت و تفسير اندك‏مايه بهره دارد، اين حوالت چگونه روا دارد...؟ آيت در اثباتِ وحدانيّت و نفىِ عبادتِ اصنام است، و اگر اين مصنّف نه دروغِ محض مى‏گويد و مى‏نويسد، بايستى كه حوالت به تفسيرِ مفسّرى كردى از اصحابِ شيعه يا به عالمى معتمد، يا به راويى‏^۱ امين. آيت خود^۲ به امامت چه تعلّق دارد؟ و هر كس كه آخرِ اين آيت بخواند او را شبهتى بنماند. و آياتى ديگر كه شيعه در امامت و فضيلتِ على و دگر ائمّه گويند، بيشتر آن باشد كه مفسّرانِ اسلام چون بُلعبّاس سمّان و امام ثعلبى‏^۳ سنّى و ابوعلى جبّائى و ابومسلم بحر اصفهانى موافق باشند در آن شيعه را، و مقابله باشد آنچه مختلفٌ فيه باشد در حقِ‏ّ على با آياتى كه أصحاب سنّت و جماعت تأويل كنند در حقِ‏ّ صحابه، چون آيت: «الصّادِقينَ و الصّادِقاتِ»^۴ و آيتِ: «وَ الَّذينَ مَعَهُ أشِدّاءُ عَلَى الْكُفّارِ»،^۵ تا آخرِ آيت، و غير اين، و اين معنى نقصانِ مذهبِ شيعت و سنَّت نباشد.
امّا آنچه گفته است: «بَلِّغْ ما اُنْزِلَ إلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ».^۶ مذهبِ شيعه چنان است كه روزِ غدير انزله‏^۷ بوده است و در امامتِ على است و اين را انكار نشايد كردن.
امّا جوابِ آنچه گفته است: «في عليٍ‏ّ»، نه از قرآن است و اگر كسى اعتقاد بندد كه از قرآن است، اعتقادى كفر باشد و لفظى در كلام خدا آورده باشد كه نه از آن باشد. ^۸

اين است درين مسأله، و اگر مخالفى‏^۱ به‏تعصّب، غير اين حوالتى كند، هيچ متوجّه نشود بر شيعه. و الحمدُ للَّه ربِّ العالمين.

[ 63 ]

[ آيات مربوط به امامت على(ع) و پاسخ به شبهات ]

[ مفسران اهل سنت موافق شيعه در ذكر آيات مربوط به امامت و فضيلت على(ع) ]

[ آيه تبليغ در شأن امامت على(ع) در غدير خم ]

[ پيامبر اكرم(ص) مبلغ رسالات الهى از ديدگاه شيعه ]

آنگه گفته است:
و در قرآن هر آيتى كه به سببى ديگر انزله ^۲ بوده است، به هواىِ خود با نامِ على كنند؛ چنانكه آنجا كه مى‏گويد: «وَ سْئَلْ مَنْ أرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رُسُلِنا»،^۳ تفسيرش كنند كه پيغمبرانِ پيشين را به امّتانِ پيشين فرستاديم. بپرس ايشان را كه من ايشان را بدان فرستادم تا مبشّر^۴ شوند به ولايت و امامتِ على و فرزندانش، و رسول خدا تهاون مى‏كرد و امامتِ على پنهان مى‏داشت تا در روزِ غديرِ خمّ آيت به تهديد آمد كه: «يَأَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَآ أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ»^۵ في عليٍ‏ّ^۶ تا به ضرورت او را بر پالان‏ها برد^۷.
امّا جوابِ اين كلمات آن است كه هر آيت كه نه در حقِ‏ّ على باشد، بر وى بستن بدعت و تهمت و ضلالت باشد و اين حوالتى بى‏اصل است، مانندِ ديگر حوالات كه كرده است و هر عاقلِ عالم كه در آخر اين آيت نظر كند، او را معلوم شود كذّابى و بى‏امانتىِ اين مصنف مجبّر، كه بارى تعالى گويد: «وَ سْئَلْ مَنْ أرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رُسُلِنا» ، بپرس اى محمّد از آن گروه كه ما ايشان را فرستاديم پيش از تو از رسولان. و مبهم فرونگذاشت تا كسى تأويل كند در حقِ‏ّ على، مصرَّح بگفت: «أ جَعَلْنا مِنْ دُونِ الرَّحْمنِ آلِهَةً يُعْبَدُونَ»^۸ كه آيا نكرديم، به «الف استفهام» يعنى بكرديم جز از خداى خدايانى؟! تا ايشان را پرستند. اينجا به امامتِ على و غير على چه لايق است، و در معنىِ اين آيتِ محكم چه شبهت است كه آن را به تأويلى حاجت باشد؟ ^۹و آن كس كه