و اگر شبهه در وزرا و اصحابِ قلم است، ^۱ هم بوده‏اند بزرگانِ معتبر و وزيران مشتَهَر، چون عليّ بن يقطين كه وزيرِ هارون بود، و فضل بن سهل ذوالرّياستين ^۲كه وزير مأمون بود، و أبو الحسنِ فرات كه وزيرِ مقتدر بود، و رئيس أبو اسحاق مشكوى ^۳ كه مشير و مدبّرِ ملك بود، و شرف الدّين انوشروانِ خالد كه وزيرِ مُسترشد بود، و عزيز الحضرة عليّ بن عمران الكاشى ^۴ كه وزير و مشيرِ ملك سلاطين بود، و غير ايشان از وزراى خلفاى بنى‏العبّاس كه به ذكرِ همه كتاب بيفزايد.
و در عجم دستاربندى به فضل و عدل از صاحبِ كافى بزرگ‏تر نبوده است. أبو القاسم ابن العبّاد بن العبّاس كه هنوز وزرا را به حرمتِ او «صاحب» نويسند، و توقيعات و خطوط و رسوم او هنوز مقتداىِ اصحابِ دولت است، و كتب‏خانه ^۵ صاحبى به روده ^۶ او نصب فرموده است. ^۷ در تشيّع به صفتى بوده است كه كتابى مفرد تصنيفِ اوست در امامتِ دوازده معصوم، و ابيات و اشعارِ او كه دلالت است بر مذهبِ او بسى است و يك بيت از او اين است كه گفته است:

إنّ عليّ بن أبي طالبٍ‏إمامنا في سورة المائدة
فقل لمن لامك في حُبّه‏خانتك في مولدك الوالدة^۸
و بعد از آن خواجه بوالفضل عميد، معروف و مشهور به فضل و اصل، سى‏صد ورده ^۹ آزاد فرموده در عهدِ دولتِ خويش، و املاكِ وى در عراق هنوز به وى منسوب

بود بلا شبهه. و بومسلم مرغزى ^۱ كه بُلْعَبّاس ^۲ سَفّاح را از كوفه بياورد به بغداد و به خلافت بنشاند، و لعنتِ امير المؤمنين از جهان برداشت، و خلافت از بنى اُميّه ^۳و مروانيان فروگشود، هم شيعى و معتقد بوده است. و جَسْتان كه بر ملكِ خود ^۴ از رى به بغداد رفت شيعى بوده است. و شهرياران و ملوكِ مازندران * ^۵ و امير سپاه‏سالار ضياء الدّين زنگى جُشَمى، ^۶ معتقد و عالم و مُجاهد و متعصّب و مستبصر و أسلافِ او - رحمة اللَّه عليهم - * خلفاً عن سلفٍ چون قارن ^۷ و شهريار و گردبازو و اصفهبد على - رحمة اللَّه عليهم و على أسلافهم - نه همه شيعى و معتقد و مستبصر بوده‏اند؟ و خاندانِ صَدَقَة و دُبَيْس ^۸ و مُهَلْهِلْ؛ ^۹ و معلوم است تغلّب و قدرت ايشان در فرماندهى و حكم، و پيوندِ ايشان با سلاطينِ آل سلجوق و خاندانِ ديالمانِ عراق چون دسان ^۱۰ و منوچهريان. و سرخابِ آبه با شوكت و قدرتِ او، و خاندانِ علاء الدّوله يزد و اسلافِ ايشان، و ديلمانِ آبه و ساوه و قزوين. و اصپهبدانِ نوقان، و ملوكِ ديلمان در بلاد و ديار قهستان، همه شيعيان و مجاهدانِ راه حقّ از فرزندانِ سيفِ ذي يَزَنْ كه بشارت داد عبدالمطّلب را به نبوّتِ مصطفى پيش از بعثت به چند سال، و مانند اين جماعت كه به ذكرِ همه نتوان رسيد؛ چه سلاطين و جهانبانان، و چه ملوك و جهانداران، و چه كوتوالان و سپهسالاران در عرب و عجم، همه شيعى و امامتى، ^۱۱ و اميرانِ حرمينِ مكّه و مدينه كه بوده‏اند و هستند.