النّاسِ»، ¹«نَحْنُ قَسَمْنا بَيْنَهُمْ مَعيشَتَهُمْ فى الْحَياةِ الدُّنْيا وَ رَفَعْنا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجاتٍ». ²
و چون ما بيان كرديم كه شيعه را هم در دين و هم در دنيا، قدرى و منزلتى بوده است به دلالات و حجّت، مصنّف مجبّر مى‏بايد كه به حقيقت بداند كه مجبّران را نه در دنيا محلّى هست و نه در قيامت منزلتى و قدرى كه چون خدا را ظالم دانند و انبيا را نامعصوم، و ايمان عاريت، و بر اعمال اوميدِ ³ جزا و ثواب نه، و معرفت را حوالت به قولِ پيغمبر، پس به دو جهان خاسر و خائب و بى‏قدر و بى‏منزلت باشند ⁴ با چنين مذهبِ بد و اعتقاد بد. و گويى اين آيت ⁵ در حقِ‏ّ ⁶ مجبّران منزل است: «خَسِرَ الدُّنْيا وَ اْلآخِرَةَ ذلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبينُ» ⁷ تا خواجه بداند كه درين طايفه بزرگان بوده‏اند و حساب تنها نكند تا كج نيايد، و به قاضى تنها نرود تا خوشدل با خانه برود. ⁸
و اگر در ذكر اين اسامى تقديم و تأخيرى رفته است، نقصان نكند و خوانندگان معذور دارند كه ترتيب در چنين نقل واجب نباشد و ميسّر نشود، و مقصودِ ما درين [ كتاب ]جوابِ شبهه قائل است و مقصود همه خوانندگان حاصل است: و الحمد للَّه ربّ العالمين.

است در نظم و نثر و خاتم الشّعرايش نويسند، او را منقبتِ بسيار است و اگر خود اين يكى بيت است كه در فخرى نامه ¹ گويد كفايت است: ²
جانبِ هر كه با على نه نكوست‏هر كه گو باش من ندارم دوست‏
هر كه چون خاك نيست بر درِ اوگر فرشته است خاك بر سرِ او
و اين جماعت را كه از طبقات النّاس اسامى و القاب و انساب ياد كرده شد، همه شيعى و معتقد و مستبصر بوده‏اند، و به ذكر همه كبار و گزيدگانِ ساداتِ شيعه بنتوان رسيد. و چون مصنّفِ سنّى گفته است كه «درين طايفه كسى نبوده است كه او را در دين و دولت قدرى و منزلتى بوده است» به ضرورت مجملى گفته آمد تا بدانند ³كه به خلاف اين است كه ياد كرده است. و اگرچه در سنّت و جماعت بزرگان از همه طبقات بوده‏اند، ما آن را خلاف نكنيم كه دولت بخشيده ⁴ است و دنيا و نعمتِ آن بر عموم است، به وجهِ مصلحت، هر كسى را نصيبى و بهره‏اى ⁵ باشد «وَ تِلْكَ اْلأَيّامُ نُداوِلُها بَيْنَ