وعجب‏تر اين است كه خواجه سنّى به لقبْ همه شاعيانِ عالم را رافضى خواند و كافر داند و طمع دارد كه ايشان او را مؤمن دانند و مسلمان خوانند و اين‏
تمنّاىِ محال است كه گويند: وقتى ناصبى‏اى مجبّر قاضى بوتُراب بن رُؤْبة ^۱
القزوينى را گفت: خواجه ما شما را كافر دانيم، شيخ جواب داد كه: اى مرد، از آبه تا به ساوه هم‏چندان راه است كه از ساوه تا به آبه؛ يعنى چنان كه دانى هستى، نه زيادت نه نقصان.
و يكى از فقها كه خواجه آورده است از مجتهدان، احمدِ حنبل است كه به عداوتِ امير المؤمنين تظاهر كرده است؛ تا علىّ بن حشرم روايت كرده است كه: در محفلِ احمدِ حنبل فضايل امير المؤمنين مى‏گفتم، فضربوني و طردوني؛ مرا بزدند و براندند. ^۲ و سببِ عداوتِ احمدِ حنبل با أميرالمؤمنين آن بود كه جدّش را ذوالثّديّة ^۳ در غزاتِ نهروان كشته بود. پس اگر شيعه مجتهدان را كه اعداى علىِ‏ّ مرتضى باشند، دوست ندارند و در آن موافقتِ خداى و رسول و جبريل ^۴ كرده باشند، پندارم كه بر ايشان ملامتى نباشد كه مذهبِ شيعه اماميّه اصوليّه اين است كه هر كس كه خداى را عادل نداند، و انبيا را معصوم، و مصطفى را پاك‏زاده، و انكارِ ^۵امامتِ على و اولادش كند از حسنِ على تا به قائم مهدى، ضالّ و مبتدع و گمراه باشد و هر كس كه نداند

و عمر اختيارِ خلق گويند، و امامتِ على و اولادش نصّ دانند از فعل خدا. و عاقلان دانند كه اين نه دشمنىِ بوبكر و عمر باشد، و نه دشنام و بد گفتنِ صحابه و تابعين. و اگر به خلافِ اين حوالتى هست بر حشويّه و غُلاة است، نه بر اصوليان. و السّلامُ على مَنِ اتّبعَ الهُدى، لا على‏ ^۱
مَن كَفَرَ و تولّى‏.
و حديثِ بوحنيفه و شافعى در فصولِ اين كتاب برفت كه شيعه ايشان را چگونه دانند و گويند، و توحيد و عدل، مذهبِ بوحنيفه و شافعى بوده است، و بر حُبِ‏ّ اهل البيت كُشته آمده‏اند؛ و در دگر فقها همچنين. امّا يكى از اين فقها كه خواجه به‏تشنيع آورده است مالك است، استادِ شافعى كه خواجه گفته است: «رافضيان او را كافر دانند»؛ و ندانند. امّا در مذهب و تصنيفِ خواجه سنّى، تأمّل بايد كردن تا خود به چند موضع و مالك را كافر خوانده است و دانسته كه چون گويد: «خير العمل [ گفتن ]دست فرو گذاشتن نشانِ ملحدان است» و علماى طوائف دانند كه اين هر دو مذهبِ مالك است و انكارِ اين جحودِ محض است. پس خواجه كه به يقينِ مُصَرَّحْ مالك را ملحد خواند، شايد ^۲ كه رافضيان را به عداوت او متّهم نكند، و چون قولِ او در مالك با كِبَرِ درجه ^۳ او چنين باشد، در دگر فقها چگونه باشد...؟! و هر كس كه درين كلمات به انصاف تأمّل كند، فايده يابد.
و معلومِ همه علما و فضلا است كه فقهاى فريقين را در مسالك، ^۴ تفريعات با يك‏ديگر خلافِ بسيار است و هر چه درين مخالفت ايشان را با يك‏ديگر لازم است و ايشان در حقِ‏ّ يك‏ديگر اجرا كنند، اين طايفه را چون در فروع با ايشان خلاف ^۵باشد، همان اجرا كنند، كافر و ضالّ نگويند؛ مخطى گويند؛ تا اين را با آن قياس مى‏كند و زبان طعن بريده مى‏دارد.