نبوّت و رسالت درجه أعظم است و مرتبتِ اكبر، و رسول مُطاع است و امام را طاعتِ ^۱وى واجب است، و رسول مقتداست و على و غير على مقتدي. و صاحبِ كتاب و شريعت و معراج و نبوّت، مصطفى است كه أفضل الأنبيا است. پس بدين شرح شبهتى بنماند كه امام را درجه نبوّت نباشد.
و درين ^۲ شبهتى نيست كه شيعت امامت و رياست عقلاً واجب دانند، و امام را در همه روزگارى معصوم و منصوص و مقطوعٌ على عصمته گويند. و اگر طاعتِ ائمّه بر امّت واجب دانند، اقتدا درين مسأله به عقل و قرآن كرده‏اند. امّا عقل: وجوبِ رياست به علّتِ جواز خطا، و اخذ معالم شريعت، و نفىِ علّتِ حاجت، و اثباتِ عصمت و نصوصيّت، و در معالم أعلم النّاس بعد رسول اللَّه. امّا فرضِ طاعت، اقتدا به قرآن است؛ آنجا كه بارى تعالى گفت: «يا أيُّها الَّذينَ آمَنُوا أطيعُوا اللَّهَ وَ أطيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولى اْلأَمْرِ مِنْكُمْ»،^۳ پس امامت را اين درجت و فضيلت نهند كه بيان كرده شد بى‏شبهتى و تقيّتى، و هر كس را كه خلافِ اين داند، ضالّ و هالك دانند بى‏شبهت و تقيّت؛ تا از جعفر صادق - عليه السلام - روايت كرده‏اند كه گفت: ^۴ «سواءٌ [ عليَّ ]من خالَفَ هذا الأمر يعنى الامامة صلّى أم زنا». ^۵ معنى آن است كه راست آن است ^۶ كه هر كه خلافِ

^۱امّا أئمّه زيديان كه اسامىِ ايشان درين فصل ياد كرده است، همه اهلِ صلاح و سداد و عفّت و ورع بوده‏اند و آمران به معروف ^۲ و ناهيان از منكر، و شيعه در ايشان اعتقادِ نيكو دارند؛ امّا امامشان ندانند به فقدِ عصمت و نصّيّت. و غلبة الظّنّ چنان است كه دعوىِ امامتِ مطلق نكرده‏اند و بهرى را «صلوات اللَّه عليه» نويسند و بهرى را رحمت و رضوان. ^۳ و شيعه را با ايشان چندان خلاف نيست كه به ميانجىِ ^۴ مجبّران حاجت باشد.
امّا عجب‏تر اين است كه بيشتران را خلفاى خواجه كشته‏اند به‏خوارى و زارى، چون زيدِ على كه عبدالملك مروان كشت، و يحيىِ زيد را كه هم ايشان كشتند. و ازين عجب‏تر آن است كه دگرباره خواجه سنّى به خصومتِ رافضيان شفقت مى‏برد بر جماعتى كه «خير العمل» زده‏اند به آشكارا، و هنوز تابعانِشان «خير العمل» زنند، و عَلَمِ اسفيد داشته‏اند، و هنوز دارند، و در نماز دست‏ها فرو گذاشته‏اند، و خلافتِ ولد العبّاس را هميشه منكر بوده‏اند كه در امامت نصّى خفى گفته‏اند. و خواجه در مواضع اين كتاب بيان كرده است كه اين جمله مذهبِ ملحدان است. يا اين اجرا نمى‏بايست ^۵ يا آن شفقت خطاست. و عجب‏تر آن است كه ايشان را امامانِ خواجه كشتند و خواجه سنّى نيز ايشان را ملحد خواند، و مُجْرِم و متّهم رافضيان را داند و آنگه ايشان را مجتهدان داند به اختيارِ «خير العمل»، و رايتِ سفيد، و در نماز دست فرو گذاشتن. و چون ايشان كنند اجتهاد خواند، و چون مالك كند حق باشد، امّا چون شيعت كنند ملحدى باشد! تا هر عاقلِ منصف كه اين فصل با اين جواب بخواند، بى‏امانتى و نامسلمانىِ چنين مصنّف بداند.
امّا آنچه گفته است كه «شيعه امامتِ دوازده، چون رسالتِ رسول دانند»، ^۶ دعوى‏اى بى‏حجّت است و سخنى بى‏بيّنت. اوّلاً به مذهبِ شيعتِ اصوليّه، درجه