نه‏اى بشنو و ببين: «مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيانِ * بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لا يَبْغِيانِ * (فَبِأيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ * يَخْرُجُ مِنْهُما اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ *^۱فَبِأيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ»،^۲ سعيدِ جبير - رضي اللَّه عنه - در تفسيرِ اين آيه ^۳ چنين مى‏گويد كه مراد از «مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ» على و فاطمه - عليهما السلام - اند، «بَيْنَهُما بَرْزَخٌ» مصطفى - صلوات اللَّه عليه و آله - است «اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ» حسن و حسين‏اند - عليهما السلام - ^۴ ) ^۵ اين خبر بشنو كه «زوّج النّور من النّور» ^۶ مجبّران اين همه گويند و شايد، امّا شيعه بر طريقِ نقل آنچه در كتاب آورند كفر و الحاد و رفض باشد...!؟ با آن كه مذهب شيعه - كثّر اللَّه عَدَدَهُمْ - ^۷ آن است كه انبيا و ائمّه - عليهم السلام - همه منزّهند از صغائر الذّنوب و از كبائر المعاصي. و الحمد للَّه ربّ العالمين.

[ 74 ]

[ نقد بر خبر واحد درباره عمر و اشاره به مفهوم آن ]

آنگه گفته است كه:
از سيّد - عليه السلام - مى‏آرند كه گفت: «إنّ اللَّه ليؤيِّد هذا الدّين برجلٍ لاخلاق ^۸ له في الآخرة». ^۹ ازين، عمر را مى‏خواهد ^۱۰ كه او را در قمع گبركان دستى تمام بود.

بازگفته است مطلق كه مصرّح مى‏گفتند: ألا إنّ أبا الحسن ^۱قد أشرك؟ و خود گفته است مطلق كه «على مبتلا شد به قتال و قتل اهل قبله» و اين لقب بدتر است از هر لقب كه حوالت كند ^۲ به مفيد و غير مفيد. و نه پير طايفه خواجه كه امام اشاعره بود و آن بوجعفر مشّاط است، در كتبِ خود مى‏آورد در حقِ‏ّ على - عليه السلام - از قولِ حفصه دخترِ عمر كه در حقِ‏ّ على گفت: هو كبير البطن، دقيق السّاقين، أدلج ^۳ الرّأس؟! و اگر اهل سنّتْ على را بدين القاب راضى نباشند، شيعه نيز بدانچه حوالت كرده است هم راضى نباشند كه كتاب دلالتِ مذهب و اعتقاد را بنشايد. و عجب است كه خواجه سنّى ^۴ را لقبِ بدِ عمر از مفيد سختش آمده است و لقب‏ها كه مجبّرانِ گمراه، انبياى خداى را نهاده‏اند و مصطفاى مختار را، سختش نمى‏آيد! تا آدم را ظالم خوانند، سليمان را بخيل، يوسف را متّهم، يعقوب را كور، داود را فاسق، موسى را عاصى، مصطفى را عاشق و دل از كفر شسته و كافربچه؛ و مانندِ اين كه بُلفضائل ^۵ مشّاط در كتابِ زلّة الأنبياء بيان كرده است ^۶ و بر سرِ كرسى‏ها به كورىِ رافضيان قم مى‏گويند و سنّيان نعره مى‏زنند و بر مصطفاىِ عاشقِ كافربچه صلوات مى‏فرستند. و مگر خواجه مجبّر فراموش كرده است كه بُلفضائل را گفتند كه در تزويجِ على و فاطمه كلمتى بگو، گفت: ديوانه‏اى را به كلى دادند! چندينى عظمت نداشت. خاكش به دهان كه چنين سخن گويد، و لعنت بر آن باد كه اين اعتقاد دارد كه در عالم از دور آدم تا به مُنْقَرَض ^۷ عالم، چنين عروسى نبوده است و نباشد. كجا بود؟ و كه را بود؟ دلّاله ربّ العالمين، خطيبْ راحيل ^۸ و مبشّر روح الامين، پدرزن سيّد المرسلين، داماد خيرالوصيّين، عروسْ سيّدة نساء العالمين، عقدخانه خُلد برين، مَهرنامه قرآنِ مبين. اگر كور و كر