آن، عمر را باشد نه على را كه بنى‏هاشم دگرند و بنى‏عديّ دگرند، و مرتبه بوطالب دگر است و مرتبه خطّاب دگر، و علىِ‏ّ مرتضى دگر است و عمر دگر، و وزر و وبال اين كلمتِ به‏دروغ كه به سيّد مرتضى و به شيعت حوالت كرده است، همه به گردنِ مصنّفِ نامعتمد. ^۱ و الحمدُ للَّه ربّ العالمين.
آنگه گفته است [ در ] فصلى مطوّل كه «زيد بن عمر از اُمّ كلثوم بنت على بود، ^۲و به شام رفت و بيعت گرفت». جواب آن است كه: شيعت منكر نباشد آن را و موضعِ نزاع نيست، و از تكرارِ بى‏فايده الّا ملال نيفزايد.

[ 86 ]

[ ادعاى مؤلف سنّى در تشبيه پيروى و تابع على بودن شيعه به دوستى يهود با موسى ]

[ اعتماد سلاطين و خلفا بر وزيران و اميران شيعى پاسخى به بى‏پايگى ادعاى مؤلف فضائح ]

[ قياس مجبران سنّى به قوم سامرى اولى‏تر از قياس شيعه به جهودان ]

آنگه گفته است كه:
و بزرگانِ دين نصيحت كرده‏اند و گفته‏اند كه بر رافضى اعتماد مكن كه او دعوىِ دوستىِ على كند و همچنان باشد كه جهود در دعوىِ دوستىِ موسى.
اما جوابِ اين كلماتِ نامعقول آن است كه عجيب است كه اين نصيحت و قولِ بزرگانِ دين كه به خواجه نوسنّى رسيده است كه «با رافضيان صحبت نشايد كردن و بر ايشان اعتماد نبايد كردن»، پندارى اين سخن به هارون الرَّشيد و به مأمون خليفه نرسيده بود تا به مشورتِ علىّ يقطين ^۳ و فضل بن سهل ذوالرّياستين، چندانى ^۴ اعتماد كرده بودند در ترتيبِ خلافتِ و اميرالمؤمنينى! ^۵ و اين خبر پندارى به سلطان ملكشاه نرسيده بود تا دخترِ خود را خاتون سلقم ^۶ را به اصفهبد على شيعى مى‏داد، و بر مجد الملك قمى اعتماد كرده بود! و به سلطان بركيارق نرسيده بود تا برگفت و مشورت رئيس ابواسحاق مشكوى اعتماد كرده بود! و اين خبر علماى سنت با سلطان سنجر

و آنچه زيادت است برين فصل آن است كه در تواريخ و آثار هست كه مصطفى دخترِ خويش را به پسرِ بولهب داد، و دخترى را ^۱به ربيع بن عاص داد تا بداند كه انبيا و ائمّه دختران داده به كسانى كه درجت ^۲ و مرتبتِ ايشان نداشته‏اند و نقصانِ مرتبه ايشان نبوده است. و الفاظى كه اين مصنّفِ نامعتمد در حقِ‏ّ على و عبّاس اجرا كرده است، همه فسق و كفر و طغيان است كه عمر و عبّاس و غير ايشان را معلوم بوده است كه اگر ديگران از كفر با اسلام آمدند، ^۳ على هميشه مؤمن بود، وگر دگران را به كفر و معصيت منسوب كردند، على از همه معاصى هميشه منزّه و مبرّا بود؛ به حجّتِ آن خبر كه رسول - صلى اللَّه عليه و آله - گفت: «إنّي لا أَخافُ عليه أن يرجعَ كافراً بعدَ إيمانٍ، و لا زانياً بعدَ إحصانٍ». ^۴ پس اميرالمؤمنين از آنچه عمر گفت يا نگفت، نترسد و عمر مانا ^۵ كه خود نگفته باشد و اگر براىِ رغبتِ چنان پيوند، ^۶ آن كلمه گفته باشد، دور نباشد كه نه معصوم بود.
و آنچه درين فصل به مرتضاى بغداد - رضي اللَّه عنه - و به جعفر صادق - صلوات اللَّه عليه - و به شيعتِ اماميّه - كثّر اللَّه عددهم - حوالت كرده است، همه دروغ و بهتان است. و نكاح به رضاىِ على رفت، و عبّاس در آن توسّطْ مُصيب بود، و عمر بدان رغبتْ محمود است. و عاقلان دانند كه چون دخترِ مصطفى زنِ عثمان باشد، تفاخر و منزلت در آن عثمان را باشد، نه مصطفى را؛ تا روزِ وفاتِ آن دختر سيّد - عليه السلام - مى‏گويد: «نِعْمَ الختن القبر». ^۷ وگر دخترِ مرتضى، زنِ عمر باشد، تفاخر و منزلت در