بوبكر است كه او خدمتِ سرِ ^۱ همه يتيمان كرده بود. آنگه گفت: «وَ لا تَحَاضُّونَ عَلى‏ طَعامِ الْمِسْكينِ»^۲ و اين نيز نه هم صفتِ بوبكر است كه معلوم است كه بذل مال كرد. آنگه گفت: «وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أكْلاً لَمّاً»،^۳ و اين هم نه صفتِ بوبكر است ^۴كه او مقتصد و قانع بوده است در نفقه. آنگه گفت: «وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبّاً جَمّاً»،^۵ و اين هم نه صفتِ بوبكر است كه نه مذهبِ خواجه است كه از ^۶ موروث و مكتسبِ او گليمى بماند. پس اين آيت وعيد است در عقوبتِ آن جماعت كه اين صفات دارند كه بيان كرده شد، و اين ناقل به اين دروغ مستحقِ‏ّ عقابِ خداى است و چنان مى‏نمايد كه اين مصنّف كه در اوّلِ كتاب دعوى كرده است كه بيست و پنج سال اين مذهب داشته است، پندارى همه دروغ است. غالى و اخبارى و حشوى بوده است كه شبهت‏هاى غُلاة و اَخباريّه و دَيصانيّه است كه آورده است و نه مذهبِ اصوليانِ شيعت است. و الحمدُ للَّه ربّ العالمين. و هر بدى و دشنام و لعنت كه صحابه را و ائمّه را و فقها را كرده است و گفته، در خشم و غضبِ خداى است، به حجّتِ اين آيت كه بارى تعالى گفت: «فَوَيْلٌ لَهُمْ مِمّا كَتَبَتْ أيْديهِمْ وَ وَيْلٌ لَهُمْ مِمّا يَكْسِبُونَ».^۷

[ 100 ]

[ پاسخ به مؤلف فضائح در نسبت شيعى دادن به كودك و الزام او به پذيرش ايمان على(ع) در كودكى ]

[ عقيده اماميه به امامت يازده امام از نسل على(ع) ]

آنگه گفته است:
و درين وقت كه من اين مجموعه مى‏نوشتم، جامعى به خطِّ قمىِ نَسّاح بگرفتند در دست كودكى رافضى درين آيت بنوشته بود: «ما كانَ عليٌّ أبا أحدٍ مِنْ رجالِكُم». ^۸ قمىِ نسّاخ بگريخت و خان و مانش بكندند.

اين مدّعى را زجر كنند تا دروغ بر علما و كتب ننهد و معلوم شود كه همه حوالات ^۱و دعاوىِ وى زور و بهتان است، و بُلفتوح از آن منزّه است، و شيعت از آن مبرّا. و الحمدُ للَّه ربّ العالمين.

[ 99 ]

[ ادعاى مؤلف فضائح در تأويل آيات توسط امام صادق (ع) ]

[ علم امام صادق(ع) به تفسير و شأن نزول آيات ]

[ غالى، حشوى و اخبارى بودن مؤلف فضائح ]

آنگه گفته است:
و زُرارَةُ بن أعْيَن الرّافضى گفته است كه از صادق پرسيدند تأويل اين آيت: «فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أحَدٌ * وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أحَدٌ»، ^۲ اين در شأن كيست؟ گفت: در شأن بوبكر است كه بارى تعالى مى‏گويد: به قيامت بوبكر را عذابى ^۳ كنند كه هيچ خلق را آن عذاب نكنند؛ زيرا كه به ناحق پاى بر منبر ^۴ نهاد به دليلِ آن كه در غار پايش را مار بزد، سيّد - عليه السلام - . دعا كرد، حالى نيك شد و او را گفت [ چون ] ^۵ اين پاى بر جايى نهى كه تو را نباشد، ^۶ به درد آيد. چون بر مبنر نهاد به درد آمد، و از آن درد به بانگ افتاد كه: أقيلوني أقيلوني! و چنين خُرافات‏ها ^۷ و بهتان‏ها ^۸ ايشان را فراوان است.
اما جواب اين جمله آن است كه اين نقل برين وجه در هيچ كتابى از كتبِ اصوليانِ شيعت مسطور نيست و صادق - عليه السلام - از آن بزرگوارتر است كه تفسيرِ قرآن خطا گويد، و از آن عالم‏تر است كه سببِ نزولِ هر آيت نداند. اكنون بداند كه اين آيت از سورة الفجر است كه بارى تعالى مى‏گويد: «كَلّا بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتيمَ»^۹ و اين نه صفتِ