و يا خود غير كاتب به خصومت و تعصّب در ميان نبشته باشد. پس آن لعنت و عقوبت عايد باشد با مغيِّر، دون كاتبِ مُصْحَفْ. ^۱
آمديم با اصلِ مسأله به نفىِ تهمت:
اوّلاً، اين مصنّف دعوى مى‏كند كه بيست و پنج سال اين مذهب داشته است و داند كه بناى مذهبِ شيعت بر عدل و توحيد است و بر اثباتِ نبوّت. بعد از آن مذهب آن است كه امامان ^۲ مفترض‏الطّاعه دوازده‏اند بعد از مصطفى - عليه و عليهم السّلام - ، يكى بعد از يكى. و اجماع است كه شيعت يازده امام را از فرزندانِ علىّ بن أبى طالب دانند؛ اوّلِ ايشان الحسن بن على و آخرِشان مهدى بن الحسن الزّكىّ؛ ^۳ و همه را معصوم و مفترض‏الطّاعه دانند، و امامت درين امّت، در غيرِ ايشان روا ندارند و قبول ^۴نكنند؛ از بهرِ فقدِ صفاتِ موجبه. پس با اين اعتقاد و مذهب چگونه نويسند كه «على پدرِ هيچ مردى نبوده است»؟!
و ديگر آن كه شيعت همه سال و ماه لاف زنند و تفاخر آورند كه علىّ مرتضى، شوهر فاطمه زهرا است، و پدرِ حسن و حسين است، و امامتِ امّت تا به قيامت در نسلِ او باقى است، و ساداتِ عالم كه ميخِ ديده ناصبيانند از فرزندانِ على‏اند، و هر كه نه از فرزندانِ على باشد، گويند: علوى نباشد و نشايد خواند. پس بدين دلالات و حجّت‏ها معلوم شد كه اين معنى به مذهبِ شيعتِ اماميّه اصوليّه لايق نباشد كه نويسند و به اعتقاد كنند كه «ما كانَ عليٌّ أبا أحدٍ مِنْ رجالِكُم» كه اين معنى مخالفتِ ^۵ اجماع و قرآن باشد برين وجه كه بيان كرده شد. و الحمدُ للَّه ربّ العالمين، و صلّى اللَّهُ على محمّدٍ و آلِهِ المعصومينَ من أولادِ أميرالمؤمنين.

اما جواب اين كلمات را اوّل به وجه گوش بايد داشتن تا فايده حاصل شود.
اما آنچه گفته است كه «در دست كودكى رافضى مصحفى بگرفتند» عُقلا كودك را به رفض ^۱ چگونه منسوب كنند؟! كه كفر و ايمان موقوف باشد بر بلوغ و كمال عقل. و خواجه ناصبى كه پانصد سال است كه در ايمانِ علىِ‏ّ بن أبى طالب طعن مى‏زند كه او هفت ساله بود و ايمانِ هفت ساله درست نباشد، پس ندانم كه با اين مذهبِ بد چگونه كودك را رافضى شايد خواندن، ^۲ و بى‏گناهان را لقب و تهمتِ بد نهادن تا وزر و وبالش بيشتر باشد.
^۳و امّا آنچه گفته است كه: «نبشته بود كه: ما كانَ عليٌّ أبا أحدٍ مِن رجالِكُم» اگر بوده باشد، از چند وجه خالى نيست:
وجه اوّل، آن كه سهو القلم باشد و بر نويسنده وزرى و وبالى نباشد؛ خاصّه به مذهبِ خواجه كه سهو و غلط بر همه انبيا و أئمّه روا دارد.
وجه دوم، آن باشد كه به‏جهل و بى‏علمى نبشته باشد. پس مستحقِ‏ّ ملامت باشد، و چون توبه بكند ايمانش را نقصانى نباشد؛ خاصّه به مذهبِ خواجه كه جهل و زلّت در أئمّه و خلفا روا دارد.
وجه سيوم، آن باشد كه به اعتقاد نبشته باشد. پس ملحد و كافر و ضالّ باشد به هر مذهب كه تظاهر كند و از هر كه باشد، و حكمِ او حكمِ مجبّرانى دارد ^۴ كه خواستند كه نقيضه ^۵ قرآن آورند. عليهم لعائنُ اللَّه.