على او را خلاص داد. و رسول از اين حال خبر داده بود كه بپرهيزيد از روزى كه على را ببينيد عِصابه سرخ بر سر بسته باشد. و از اين‏گونه بهتان‏هاىِ بى‏سر و بنُن نهند و گويند. ^۱
امّا جوابِ اين كلمات آن است كه اوّلاً معلوم نيست كه انكار و تعجبِ مصنّف ازين فصول از كدام وجه است؟ اگر از آن است كه عبدالجبّار مفيد - رحمة اللَّه عليه - ^۲بيعتِ سقيفه را منكر بوده است، كافّه ^۳ شيعت - خلفاً عن سلفٍ - بيعتِ سقيفه را منكر بوده‏اند، و امامت نصّ گويند دون اختيار، و امام را معصوم گويند نه جايزالخطا، و امامت از اصول دين گويند نه از فروع. وگر ^۴ تعجّب از آن است كه على نمى‏رفت و قبول نمى‏كرد، چون به مذهبِ خواجه از فروع است و اختيار امّت را در وى اثر است، عجب نباشد كه على نيز با منزلتِ او طمع داشته باشد كه آخر در فضل و درجه كمتر از بوبكر نبود، و رفتنِ خالد به اجازتِ عمر به طلبِ على، معروف و مذكور است. ^۵ و عمود در گردنِ خالد كردن، از قوّت و صلابتِ علىِ‏ّ مرتضى دور نباشد. ^۶ و خالد و امثالِ او را به نزديكِ اميرالمؤمنين چندينى عظمت ^۷ نبوده است. و اين معنى كه حوالت كرده است به شيخ مفيد عبدالجبّار - رحمة اللَّه عليه - جايز است و روا باشد كه بر سبيلِ حكايت جايى نوشته باشد، كه نه عقل او را منكر است و نه سمع. و العهدةُ على الرّاوي.

[ 105 ]

[ پاسخ به ادعاى مؤلف فضائح در دشمنى شيعه با خالد بن وليد ]

[ فتوحات اسلامى در غزوات نبوى همه به قوت بازوى على(ع) ]

[ حوالت احكام شريعت و حل مشكلات به على(ع) از طرف خلفا ]

آنگه گفته است:
و خالد را خود دشمن‏تر دارند و رسول او را سيف اللَّه لقب داده است، و آن مقامات كه او را بوده است در حربِ اهلِ رِدّه و مسيلمه كذّاب و جنگ با بنى‏حنيفه و حروبِ شام و غيرِ آن و مشركان، و آنچه او كرد خود كدام كس

دعوىِ امامت كرده باشد، چون بوبكر و عمر و غيرِ ايشان از ديگر امامان، إلى‏ يومِنا هذا».
^۱اما جواب اين كلمات آن است كه يمكن كه اين خبر از أخبارِ آحاد باشد و به مذهبِ ما ايجابِ علم و عمل نكند، و اگر ^۲ چنان است كه صادق - عليه السلام - گفته باشد و او معصوم است و خطا نگويد، در فرعون و هامان و در نمرود و كنعان راست باشد، و در مسيلمه و طليحه و غيرهما كه دعوى نبوّت كرده‏اند به‏دروغ، و كذلك در أئمّه ضلال هر كس كه نه به‏حق دعوىِ امامت كرده باشد، چون معاويه و يزيد و مروان و يزيدِ ناقص و وليدِ ماجن ^۳ و غيرهم كه بى‏استحقاق دعوى و طلبِ امامت كرده‏اند، و آنها باشند كه مخالفتِ قرآن و قولِ مصطفى - عليه السلام - كرده‏اند، و تيغ در روىِ علىِ‏ّ مرتضى كشيده باشند، و حسن را زهر داده، و حسين را كشته، و قرآن را به نشانه تير كرده و گفته كه «ها أنا ذاكَ جبّارٌ عنيد»، ^۴ و سنگ منجنيق در كعبه انداخته. اين است مذهبِ شيعت بى‏تقيّه و تعصّب كه در هر فصل بيان كرده مى‏شود. و الحمدُ للَّه ربِّ العالمين.

[ 104 ]

[ گزارش مؤلف فضائح در اجبار على(ع) جهت بيعت با ابوبكر ]

[ امامت از اصول دين ]

آنگه گفته است:
عبدالجبّار مفيد رازى در كتابِ خود آورده است كه عمر، خالد وليد را بفرستاد تا دستار در گردنِ على كرد و او را به زور به سقيفه كشيد. و گفته بود: اگر نيايد، سرش برگير. خالد بيامد عمودى بر دوش، و على را صُداعى ^۵ بود، عِصابه‏اى ^۶ بر سر بسته بود. خالد گفت: بيعت بكن! وگرنه اين عمود بر سرت زنم. على عمود از وى بستد و در گردنش كرد و برپيخت ^۷ و او شفاعت كرد و