نيست از اعتقادِ مصنّف مجبّر كه دشمن‏تر كسى علىِ‏ّ مرتضى را عمرو بن العاص است؛ خواجه ناصبى او را «رشيد هذه الاُمّة» لقب داده است؛ چنانكه در روايتِ فُراوى ^۱ هست. پس اگر خالد را به عداوتِ على «سيف اللَّه» خواند، طُرفه نباشد. و دلالت بر خارجى‏اىِ مصنّف يكى اين است كه چندين منقبت درين فصل بگفته است به‏دروغ، و به‏راست؛ در همه كتاب عُشرِ عَشيرِ آن اميرالمؤمنين را نگفته است. امّا مگر خالد محتاج باشد به تزكيه چنين مصنّف، امير المؤمنين را كه خداى و قرآن و جبرئيل و انبياى گذشته مدّاح باشند و فضايل و مناقبِ او در توراة مسطور باشد، و در انجيل ^۲مذكور باشد، و از آن بعضى در زبور باشد، و در آيات و سورِ قرآن مشهور باشد. خواجه اگر نگويد و ننويسد، معذور باشد.
و آنچه گفته است كه: «آنچه خالد را بود، خود كه را بوده است؟» لا شكّ تقيّه كرده است؛ وگرچه تقيّه را منكر است و تقيّه [ را ] باطنى‏اى داند. و از آن، على را مى‏خواهد. اوَّلاً معلوم همه علماى مسلمانان است كه فتح‏هاىِ اسلام و غزواتِ بزرگ در عهدِ مصطفى، همه به تيغ و قوّتِ بازوانِ امامِ هُمام بود كه دين و اسلام به وجودِ او به‏تمام بود. به اوّل بر عرشِ خدايش نام بود، و بر درِ كعبه بر دوشِ محمّد ^۳ مُقام بود، و ولادتش در بيت الحرام بود، و زكوتش در ركوع و قيام بود، و نفقه‏اش در صلاة و صيام بود، أسد اللَّه على أعدائه الضّالّين، و سيف رسولِ اللَّه على الجاحدين و النّاكثين و

كرد؟ و او بود شمشيرِ خداى، و مبارزِ دين، و پهلوانِ اسلام، و هر گه كه رسول قومى را بترسانيدى گفتى: سر وا ^۱ حق نهيد، وإلّا أبعثُ عليكم سيفَ اللَّه. * پس به قول رافضى خالد سيف الشّيطان باشد نه سيف اللَّه؛ ^۲ * چنانكه رسولش خواند.
امّا جوابِ اين كلمات سره فهم بايد كردن و به انصاف سماع كردن تا غبارِ تهمتِ گفتِ اين مصنّفِ نامنصفِ مجبّر مدبر از چهره اهل استماع به بيانِ جواب زايل شود. ^۳ و التّوفيقُ مِنَ اللَّهِ العليّ الكبير.
امّا آنچه گفته است كه: «خالد را خود دشمن‏تر دارند»، ندارند، وگر دوستش ندارند، پندارم نقصان كمتر كند كه نه امام است چون بوبكر و عمر كه طاعتِ ايشان ^۴لازم دارند. ^۵ بلكه خالد يكى است از آحادِ صحابه. پدرش وليدِ مُغيره بود، مخزومى كافر بود كه مكّه به مصطفى ^۶ - عليه السلام - چون حلقه ميم كرده بود ^۷ و منكرِ بعث و رسالت بود و بر قرآن فسوس ^۸ داشته و بر صحابه استهزا كرده؛ اگرچه مصنّف او را درين كتاب «ريحانِ قريش» ^۹ خوانده است.
و آنچه گفته است كه «رسول - عليه السلام - خالد را سيف اللَّه لقب داده بود»، طرفه