داشتند و آن ملعون آنجا قرار گرفت و مى‏گشت و مى‏گفت: خداى تعالى جسم است و شكل و صورت دارد، و صعود و نزول كند، و چون بر عرش مقيم باشد، پايى به شرق دارد و پايى به غرب، و خايه‏اش چندِ كوهِ ^۱ اُحُدْ است و هر شب آدينه بر خرى نشيند ^۲ و به زمين فرود آيد و در مساجدِ مشبّهه نزول كند، و طعام و شراب خورد و خرش را علف بايد، و پيش از انقلابِ صبح با عرش شود. تعالى و تقدَّسَ عَمّا تَقولُ المُشبّهةُ وَ المُجسّمةُ و المجبّرةُ عُلوّاً كبيراً.
^۳و اين دو ملعون، او را گفتند: چون دعوتِ تو برين وجه در اين حدود منتشر شود، اين نه آن خداى باشد كه محمّد گفته است، و مسلمانان دعوى مى‏كنند، و هدمى و خللى ازين عظيم‏تر نباشد و آنجا بماند و دعوى برين وجه كرد كه گفته شد. و هنوز در آن حدود اين مذهب ظاهر است. پس اگر محمّد دندان به قائم گفتى، و امام معصوم دانستى، و تقيّه مذهبِ او بودى، بايستى كه به قم و به قاشان بودى، نه به كَرَهْ و گرپايگان.
آنگه ميمون بن سالم القدّاح - عليه اللعنة - گفت: من به ولايتِ مغرب شوم كه آنجا رسيده‏ام و طريقه و سيرتِ آن قوم بهتر دانم كه ايشان را به الحاد ميلى باشد و وجوبِ معرفت به قولِ پيغمبر گويند، و عقل و نظر بى‏اثر دانند، و دعوت برين وجه كردن گيرم ^۴ كه اين، هم هدم توحيد خداى است و هم انكارِ رسالت مصطفى كه چون گويم كه خداى را بى‏قول رسول بنشايد دانستن، و صدقِ رسول خود بى‏فعلِ خداى معلوم نشود، موقوف باشد بر يك‏ديگر و مردمِ عوام در آن سرگشته و مدهوش باشند، و مقصودِ ما حاصل شود. برين قرار برفت و دعوت كرد و آن بدعت هنوز آنجا باقى است.

بودند. ايشان را كجا پرواىِ عمر و على بود؟! آنگه با يك‏ديگر اين سه ملعون بنشستند. پس پنهان از همه جهان و انداخت كردند ^۱ كه هر يكى به ولايتى ديگر شوند و دعوى‏اى ديگر ^۲ كنند؛ مگر اسمِ توحيد و نورِ شريعت و آثارِ مسلمانى منقطع و مضمحلّ ^۳گردانند. خاك بر سرِ ايشان و بر سرِ همه ملحدان كه بارى تعالى به حفظِ شريعت و اسلام وعده كرده است تا به قيامت: «لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدّينِ كُلِّهِ».^۴پس آنگه گفتند: يكى از ما به حدود خوراسان ^۵ و ماوراءالنّهر شود و آنجا دعوى كند. گفتند كه لايق نباشد، كه آنجا غلبه، اصحابِ بوحنيفه كوفى دارند و ايشان وجوبِ معرفت خداى تعالى به عقل و نظر گويند و منكرِ تعليم و تقليد باشند. از آن نااميد شدند و گفتند: به ولايتِ مازندران و قم و كاشان رويم. دگرباره گفتند: سخنِ ما با ايشان درنگيرد كه ايشان وجوبِ معرفت به عقل و نظر گويند، و امام معصوم دانند، و منكرِ تعليم و تقليد باشند. با ايشان هم درنگيرد. گفتند: به حدودِ مكّه و يمن و طائف و جبال و حدودِ ديلمان، سخنِ ما هم مقبول نباشد كه آنجا غلبه زيديان دارند و ايشان به عدل و توحيد گويند و معرفت از طريقِ نظر دانند، دون خبر.
آنگه اتّفاق كردند؛ اتّفاقِشان بر اين افتاد كه محمّد دندان - عليه اللعنة - هم در آن حدود مى‏باشد به اصفهان و ولايتِ همدان و كَرَهْ و نهاوند و هروگرد ^۶ كه همه مشبّهه بودند، و حنفيانى كه امروز هستند در اصفهان و همدان آن وقت نبودند و غلبه مشبّهه