حدّى كه مردم در ايشان بد اعتقاد شوند، و ايشان را كافر و ضالّ و مُضلّ دانند. و اين كلمه در آن حدود بر زُفانِ ^۱ خوارج نهادن كه «رَحِمَ اللَّهُ الشّيخينِ، و لَعَنَ اللَّهُ الختنينِ ^۲ ». تا من كه محمّد دندانم، مشبّهه را از طريق توحيد برگردانم تا از خداى برگردند، و تو كه ميمون قدّاحى، ولايتِ مصر و مغرب را، و آن مايه كه بتوانى از رهِ رسالت مهجور گردان كه ركن دوم است، و من كه بوزكريّاىِ شيرفروشم، مردمِ آن ولايت را از طريقه امامت نفرت افكنم تا اين هر سه قاعده كه طريقِ دين و جادّه حقّ است، مضمحلّ و باطل گردد، و هر سه سر به گريبانِ اسلام بر آورده باشيم. و اينچه ^۳ ما تقرير كرديم هم انكار باشد بر قرآن، و هم انكار باشد بر قبله و اخبار ^۴ و صحابه كه ^۵چون تيرى ^۶ بيفتاد بزرگ، درخت‏هاى كوچك كه بدو معتضد ^۷ باشند، ناچار بيفتند. اين بود آمدن و رفتنِ ايشان و اتّفاق و مذهب ^۸ و انداختِ آن سه ملعون؛ نه آن كه خواجه مصنّف بيان كرده است سخنانِ ركيكِ بى‏مغز، به عشقِ مذهبِ جبر و هوى و تعصّب‏گرى كه همه عاقلان دانند كه شناختن و دوستى و پيروىِ على و عمر ^۹ موقوف است بر عدلِ خداى و بر توحيدِ او، و بر رسالتِ مصطفى و بر عصمتِ او، و - بحمد اللَّه تعالى - اين سه ملعون را منزول و دعوت ^۱۰ و نشست، ^۱۱ نه به قم بود و نه به قاشان، و نه به آوه و نه به رى، و نه به ورامين و نه به سبزوار، و نه به سارى و بلاد مازندران؛ تا هيچ

امّا دعوىِ خلافت كه مصنّف آورده است كه هنوز در نسلِ او ^۱ باقى مانده است، بايستى كه خلفاىِ بنى‏عبّاس در بغداد از آن غافل نبودندى و چنين كارى معظم در دستِ مُبْطِلان و بى‏دينان و متّهمان رها نكردندى؛ چنانكه عمر بيخِ گبركى از جهان بكند. بر خليفه باشد دفعِ آن كردن و بيخِ ضلالت بر كندن كه مصنّف درين كتاب بر مهدى تشنيع مى‏زند كه چرا به‏در نيايد ^۲ و قمعِ بدع و ضلالات ^۳ نكند؛ امر به معروف اگر اينجا نيز بكردى روا بودى كه خليفه به‏حق در بغداد نشسته، ملحدان و متغلّبان مصر دعوىِ خلافت مى‏كنند. تا نيك فهم كنند كه مصنّف تشنيع بر كه مى‏زند.
آمديم با سر فصل: چون محمّد دندان را قرار بر آن حدود بيفتاد، آن حرامزاده بوزكريّاى عيالانه ^۴ را گفتند: تو را به جانبِ لرستان و حدودِ خوزستان ^۵ بايد رفتن ^۶كه ولايتِ خوارج است و اين طريقه سيوم ^۷ كه هدمِ شريعتِ محمّد است، آغاز كردن و مى‏گفتن كه: محمّد - صلى اللَّه عليه و آله - به حق آمد، و بعد از وى بوبكر صدّيق و عمر فاروق خليفتانِ به حق بودند، و در قول و فعلِ ايشان خللى و زللى نبود؛ امّا عثمانِ عَفّان مستحلّ ^۸ و بى‏امانت بود، و مال‏هاىِ مسلمانان ضايع كرد، و غنيمت بيت المال بر خويشانِ خود صرف كرد، و رسوم و قواعدِ آن دو خليفه را رعايت نكرد، و بدعت‏ها نهاد، و غلامان خريد، و پاى از حدودِ شريعت به در نهاد، و علىِ بوطالب همچنين قتّال و كذّاب بود، و در حروبِ جمل و صفّين و نهروان بسى مسلمانان را بكشت، و خون‏هاى بناحق ريخت، و طلحه و زبير را كشت، و با اُمّ‏المؤمنين قتال كرد! و مَساوىِ ^۹ آن داماد دوگانه پيغمبر آغاز كردن، و لعنتِ ايشان آشكارا بكردن؛ تا به