به ديارِ مغرب رفت و گفت: من فاطمى‏ام علوى. و بدين معروف گشت و بر آن ديار
مستولى گشت. او را پسرى آمد نامِ وى بوالقاسم و آن ملاعين كه اتباعِ او بودند - خاكِشان به دهان - او را قائم خواندندى، و گروهى اندك در وى دعوىِ خدايى‏كردند! آن ملعون در ترتيبِ كارِ ملاحده كتابى ساخت نام آن بلاغ الأكبر و ناموس الأعظم. ^۱ او را پسرى ^۲آمد نام او محمّد؛ به نيابتِ پدر بنشست. ازين محمّد دو پسر ماند أحمد و حسين؛ به جاىِ پدر نشست، و از وى پسرى بماند نام وى سعيد. او نيز به نيابتِ پدر بنشست؛ آنگه عبداللَّه بن سعيد و او را پسرى آمد اسماعيل بن عبداللَّه؛ آنگه پسرش مَعَدّ بن اسماعيل، كنيتِ او ابوتميم، ^۳ و بر مصر و افريقيه مستولى گشت، و فسادهاىِ عظيم از وى تولّد كرد، و در تغييرِ دين و سنّت كوشيد. و از پسِ بوتميم مَعَدّ بود؛ و بسى بدعت‏ها و ضلالات در عهدِ او ظاهر شد. و بعد از آن المستعلى باللَّه‏اش لقب بود و نامش نزار بن المستنصرباللَّه از اولادِ بوتميم بود.
و در آثار هست كه مقتدر خليفه، ^۴ معتمدى را از آنِ خود به جانبِ مصر فرستاد تا از ساداتِ نسيب و علويانِ حسيب، خطهاىِ معروف بستدند كه اين جماعت نه از اولادِ على و فاطمه‏اند و نسبِ ايشان بدين دعوى كه مى‏كنند باطل است؛ و ايشان‏

و هفته ايّام و امثال آن از سُباعيّات. گفتند: اوّل على است، دوم حسن، سيوم حسين، چهارم زين العابدين، پنجم باقر، ششم صادق، آنگه دعوى در محمّدِ اسماعيل كردند كه پسرزاده صادق بود و او را هفتم دانند. و آمده است كه جعفر صادق را مولايى بود از پارسى‏بچگان بر دستِ او يعنى جعفر، مسلمان شده بود؛ نامش فرّخ ^۱ بن طيساب. ^۲ با محمّد بن اسماعيل به مكتب نشسته بود. آنگه نام وى با تازى ^۳ كردند؛ وقتى مباركش ^۴خواندند، و وقتى ميمون، و قدّاح وى را لقب نهادند، يعنى يقدحُ العلم بِخاطرِهِ؛ چنانكه كودكان يك‏ديگر را لقب نهند. و چون او با محمّدِ اسماعيل مى‏بود، بعد از محمّد، قومى از آن فاسد اعتقادات كه بودند در آن روزگار بدو تولّا كردند كه طبعى و خاطرى نيكو داشت. و چون او بمرد، او را پسرِ پسرى پديد آمد، نام او عبداللَّه بن سالم بن ميمون در لَشْكَرْ مُكْرَمْ ^۵ ، از ديارِ اهواز، آنجا تمكينى بيافت. ^۶ گويند: دعوىِ ثنويّت كرد و طريقِ ثنويّت آشكارا كرد و گفت: خدا دو است. قصدش كردند؛ بگريخت، به بصره شد. ميانِ بنى‏عقيل منزل گرفت، و قومى بر اثرش بيامدند، از آنجا بگريخت، به ديارِ حمص شد، با گروهى از حلفاىِ ^۷ خويش، و دعوىِ علوى‏اى كرد. ^۸ وى را پسرى آمد نامِ وى عبداللَّه بن عبداللَّه. در مخرقه ^۹ و شعبده دستى داشت. از آنجا