اما جواب اين كلمات به انصاف و ديانت، بى‏تعصّب و عداوت فهم بايد كردن كيلاً بكيل؛ تا فايدت حاصل شود.
^۱امّا آنچه گفته است كه: «قائم غايب و محجوب است و كس او را نمى‏بيند» قياس بايد كردن به انصاف بر خلفاى خود كه هميشه در خانه‏ها و منزوى ^۲ و محجوب بوده‏اند، و مرد بوده است كه در بغداد هشتاد سال زنده بوده است و بمرده است و هرگز نه مستظهر ^۳ را ديده است و نه پدرانش را، و هرگز نه براى فتحى و ظفرى و قمعِ دشمنى و قلع قلاعى به در نيامده‏اند.
امّا آنچه حكايت كرده است كه فتح سنى از شام برآمد از اتابك على كوچك و غير او - نصرهُم اللَّهُ على الكفرةِ و المشركين - و گفته كه «اين بايست كه قائم كردى» و بى‏ادبى و مجبّرى كرده به اجراى الفاظى در حقِ‏ّ مهدى - عليه السلام - كه دلالت است همه بر خبثِ عقيدت مصنّف، اوّلاً درست است حديثِ فتح و آن قصّه؛ امّا خواجه كه دعوىِ بصيرت و دانايى مى‏كند، بايد كه از هر طرفى كه فتحى برآيد خبر دارد، و به حبِ‏ّ مذهب خارجى‏اى بازنپوشاند، و عجب است كه از شام تا به رى اين خبر مى‏دارد، امّا از پنجاه فرسنگىِ رى بى‏خبر است كه ملاحده و تعليميان كه معرفت خداى از طريقِ سمع و قولِ پيغمبر اثبات كنند، قلعه‏اى ساخته بودند نامش مهرين ^۴ نهاده، ذخيره‏هاى عالم بر آنجا برده، و سلاح‏هاىِ گران در وى جمع كرده، و مردان جنگى را در وى نشانده، راه‏ها بر مسلمانان حنفى و شفعوى و شيعى بگرفته و ناايمن گردانيده، عيش‏ها بر مسلمانان منغّص ^۵كرده، ضعفا را از مهمّات محروم گردانيده تا در شهور سنه ثلاث و خمسين و خمسمائه، قافله‏اى كه از سفر حجاز بازگشت، با

يونس در دريا، و همه اقتدا به انبيا كردند و حق ايشان را بود. و رضا - عليه السلام - با اين همه مصالحت و مجاملت، سلامت هم نيافت تا حجّت بليغ‏تر باشد. امّا چه نقصان كه اين جماعتْ اولادِ مصطفى‏اند و ائمّه هدى و فرزندانِ زهرا و نايبان مرتضى، راسخانِ علم، مُفتيانِ أحكامِ شريعت، متولّيانِ دين، برگزيدگانِ خدا، معصومان از همه زلّت و تهمت و خطا، «ذُرّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَ اللَّهُ سَميعٌ عَليمٌ».^۱

[ 132 ]

[ غيبت و قيام حضرت مهدى(ع) و ادعاى مؤلف فضائح عليه شيعه ]

[ پاسخ به شبهه مؤلف فضائح در باب غيبت و قيام حضرت مهدى ]

[ اشكال عبدالجليل بر ضعف خلافت عباسى و ناامنى و غارت كاروان حجاج ]

[ جهاد با ملحدان و غارتگران و امن كردن راه‏ها توسط حاكمان شيعى و ضعف خلافت عباسى ]

آنگه گفته است:
و از همه عجب‏تر آن است كه قائم مهدى، خليفه وقت است و صاحب الزّمان است و مى‏گريزد، و اين فتح‏ها كه در جهان مى‏باشد..! تا اندرين وقت كه از جانبِ شام فتحى ^۲ سنى ^۳ رسيد، به دولت و اقبالِ سلطانِ عالم كه كافر فرنجيه غلبه گرفته بود و اند هزار از ايشان بر مسلمانان زده و ولايت خراب كرده تا اتابك على كوچك و سپاه به سرِ دشمن تاختن كردند و اند هزار كافر به تيغ بياوردند ^۴ و چهل فرسنگ از قفاىِ ايشان مى‏رفتند و مى‏كشتند فتحى بدين بزرگوارى. ^۵ پس اين مى‏بايست كه قائم كردى، او در سردابه تن مى‏زند تا كى...!؟ و يا خود دست با كافران بازنمى‏بايد نهاد تا او بيايد پس جهان رود ببرده باشد، و بدين امام كه در سردابه تو دارى، اسلام بر بايد چيدن. پس او را بر مسلمانان و بر مسلمانى چه حقّ است؟ و از وى چه راحت و معونت است؟ پس چون چُنين است، ما بدانستيم كه روافض را مقصود نه دوستىِ على است، بلكه مقصودِ همه، دشمنىِ بوبكر است و عمر است.