مُطاع در لشكرِ على، و عمر سعد كه امير سپاهسالار ^۱ بود، روزِ حربِ صفّين با پسر عمّش هاشم المرقال بن عتبة بن أبى وقّاص، ميسره سپاه على داشتند، و شمرِ ذى الجوشن كه سرِ حسين بُريد صاحب وضوء ^۲ على بود و او را وپدرش را على به رسالت به معاويه فرستاده بود؛ زيرا كه خطيبانِ ^۳على بودند تا در اهلِ شام تقرير كنند كه معاويه خلافت را نشايد و مهاجر و انصار را بر على بيعت مى‏گرفتند، و خولىِ بن يزيد كه سرِ حسين به شام بُرد، صاحبِ سلاحِ على بود، و سنان انس نخعى كه انباز بود، با شمر در كشتنِ حسين، برادرزاده مالك اشتر بود، وگر هر يكى را از رؤساى قاتلان حسين بر شماريم، دراز شود. على الجملة، همه رافضيان بودند، ^۴ پيشانى‏ها سياه بكرده؛ چنانكه اينها؛ كه ما نمازِ شب مى‏كنيم. پس آنچه شما كرديد، با ديگران چون مى‏نهيد؟ معما كه ما عذرِ يزيد و زياد نمى‏خواهيم. همه فاسقان و ظالمان بودند. ما چه كنيم؟ و ما را چه گناه است؟ اگر كرديد و خانه رسول بُرديد، شما رافضيان بُرديد. نوحه و واويلا به چه در خور است؟
اما جواب آنچه بر سبيلِ تطويل در حقِ‏ّ حسينِ على شرح داده است، بهرى راست و بهرى دروغ. و آنچه قوم كوفه با وى كردند از همه انواع، و شهادتِ حسين بر آن وجه، بيشتر چنان است كه شرح داده است و سبحان اللَّه العظيم شأنه! چه ماننده است اينچه ^۵ كوفيان و رافضيان با حسينِ على كردند، بدان‏چه مكّيان و مدنيان از مهاجر و انصار پيش از آن با عثمانِ عفّان كردند، جمع‏كننده قرآن، دامادِ سيّدِ پيغمبران. تو آن قوم را هر نام كه خواهى مى‏نه، و هر لقب كه خواهى مى‏ده؛ كه بعد از عمرِ خطّاب پيرانِ

كوفيانِ رافضى بودند كه حربِ او بر خود نبشتند ^۱ و او را بكشتند، تا پايه ايشان پيشِ عبيداللَّه ملعون زيادت شود. و ده تن از كوفيان اسبان را بر سينه پاك و پشتِ عزيزِ او براندند؛ سينه پُرْ علمِ باقى آل عبا، و پشتِ جگرگوشه زهرا، شيخِ ذرّيّه مرتضى، محبوبِ مصطفى، مشهور در زمين و سما، مذكور در ملأ أعلى، خُرد ^۲ بكردند و بدانچه مى‏كردند تفاخر مى‏كردند ^۳و رجزها مى‏گفتند و شعرها مى‏خواندند.

نحن رضضنا الصّدر حتّى الظَّهر^۴[ بكلّ يعبوبٍ شديد الأسر
]
نگويى: تا بوبكر كجا بود؟ و عمر و عثمان كجا بودند؟ مهاجر و انصار كجا بودند؟ بوحنيفه و شافعى و محمّد حسن كجا بودند؟ تابعين و تَبَعِ تابعين و زُهّاد و عُبّاد كجا بودند؟ ما و پدرانِ ما كجا بوديم؟ ائمّه و قُضاة و فقهاىِ ما كجا بودند؟ كه شما ^۵ زبانِ طعن در اوّلينان و آخرينان كشيده‏ايد. آنچه شما رافضيان كرديد تاوان با دگران چون مى‏نهيد؟ همه رافضيان بودند و شما بر منوال و منهاج ايشانيد و از ايشان بهتر نه‏ايد. اوّلاً عمرو بن الحجّاج كه ميمنه لشكرِ كوفه داشت، او بود كه در حرب صفّين طلايه‏دارِ على بود و رئيسى بود