لرستان ^۱ شود كه خارجيانند تا نبيند و نشنود كه تعصّب كه او راست كس را نيست.
و تعزيتِ حسينِ على داشتن متابعتِ قول خدا است: «قُلْ لا أسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أجْرًا إلاَّ الْمَوَدَّةَ فى الْقُرْبى‏»^۲ و موافقتِ قول مصطفى است كه گفت: «مَنْ بَكى‏ عَلَى الحسينِ أو أبْكى‏ أو تَباكى‏ وَجَبَتْ لَهُ الجنّة»؛ ^۳ تا هم گوينده و هم شنونده در رحمتِ خداى باشد و منكرش الّا منافق و مبتدع و ضالّ و گمراه نباشد و خارجى و مبغضِ فاطمه و آلش و على و اولادش. و «الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أكْثَرُهُمْ لا يَعْقِلُونَ».^۴

[ 137 ]

[ ادعاى مؤلف فضائح در رفتارشناسى شيعه در قيام‏هاى علويان ]

[ اشاره به قيام زيد بن على و واكنش شيعيان ]

[ مظلوميت زيد بن على از ديدگاه شيعه ]

[ اشاره به بد عهدى مردمان در قيام زيد بن على ]

[ مقايسه واكنش مردم به قيام زيد بن على با صحابه صدر اسلام ]

[ طمع ورزى برخى صحابه و تحريك كردن عايشه در جنگ با على(ع) ]

[ جنگ على (ع) با ناكثين و فتنه‏گران در جنگ جمل و داستان زن هودج‏نشين ]

[ على(ع) كشنده ناكثين، قاسطين و مارقين ]

[ ناصبيان خيانتگران واقعى و دشمنان على(ع) ]

[ حكومت مسترشد عباسى و تحرك گروه‏هاى منحرف ]

[ مناسبات و ارتباطات خلفاى عباسى با سلاطين و اميران سلجوقى ]

[ قاعده سياسى در بى‏وفايى مردمان ]

[ پشيمانى مسترشد عباسى در ميدان دادن به مغرضان و بدخواهان ]

[ بى‏وفايى مردم در قيام زيد شهيد و ربط آن با بيعت‏شكنى ناصبيان ]

^۵آنگه گفته است:
و اين روافض هر يك را از بنى‏على ^۶ فراآب مى‏كردند ^۷ ، چون زيد بن على و يحيى بن زيد و محمّد بن عبداللَّه و ابراهيم بن عبداللَّه الحسنى بباخمرى و الحسين بن على به فخّ و قاسم رسّى و يحيى بن هادى و محمّد بن القاسم، صاحب طالقان، و يحيى بن عمر الحسنى ^۸ و مانندِ ايشان را كه انگشت بدان شمار وامى كردند كه ما اين كنيم و اين كنيم. علوى از بهر آن را خواستى كه به بهرى از دنيا دررسد، و يا امر به معروفى و نهى از منكرى كند، به قول شما رافضيان مغرور شدى، خروجى بكردى. روافض چون آوازِ شيهه اسبانِ سلطان بشنيدندى، سرِ خويشتن گرفتندى و بيچاره را به دست وادادندى. علوى گرفتار شدى. خلفاى آل عباس با ايشان همان كردندى كه سلجوقيان كنند با هم‏ديگر: يا بكشتنديش يا كور بكردندى يا محبوس كردندى. چون چنين بود ما را اندرين چه گناه؟! رافضى را گناه بيشتر بود كه ما را. نبينى چون

طغرل با حضورِ بيست هزار آدمى اين قصّه به نوعى گفت و اين تعزيت به صفتى داشت از سر برهنه كردن و جامه دريدن كه مانند آن نكرده بودند، و مصنّفِ كتاب اگر رازى است ديده باشد و شنوده. و خواجه تاج شعرى ^۱ حنيفى نيسابورى روزِ عاشورا بعد از نماز در جامعِ عتيق ديدند كه چه ^۲مبالغت كرد در سنه خمس و خمسين و خمسمائه به اجازتِ قاضى با حضور كبرا و امراء.
پس اگر اين بدعت بودى - چنانكه خواجه مجبّر انتقالى گفته است - چنان مفتى رخصت ندادى و چنين ائمّه روا نداشتندى. و اگر خواجه انتقالى ^۳ به مجلس حنيفيان و شيعيان نرفته باشد، آخر به مجلسِ شهابِ مشّاط ^۴ رفته باشد كه او هر سال كه ماه محرّم در آيد، ابتدا كند به مقتلِ عثمان و على، و روزِ عاشورا به مقتلِ حسينِ على آورد؛ تا سال پيرار به حضورِ خاتونانِ اميران و خاتونِ امير أجلّ، اين قصّه به وجهى گفت كه بسى مردم جامه‏ها چاك كردند و خاك پاشيدند و عالم سر برهنه شد ^۵ و زارى‏ها كردند كه حاضران مى‏گفتند: زيادت از آن بود كه به زعفران‏جاى ^۶ كنند شيعت.
و گر اين علما و قُضاة اين معنى به تقيّه و مداهنه مى‏كنند، از بيمِ تركان و خوف سلطان، موافقتِ رافضيان باشد، وگر به اعتقاد مى‏كنند، خلافِ ايشان را، خواجه را نقصان باشد ايمان را؛ والّا در بلادِ خوارج و مشبّهه كه روا ندارند كردن دگر همه حنيفيان و شفعويان و شيعت اين سنّت را متابعت كنند. پس خواجه پندارى ازين هر سه مذهب، بيزار است و خارجى است. پس بايد كه به خوزستان ^۷ و