اما جواب اين فصل مستقصى به گوشِ هوش ^۱ سماع بايد كردن تا چون شبهت زايل شود، همه فايدت ازو حاصل شود.
اوّلاً آنچه از زيد عليّ المظلوم - صلوات اللَّه عليه - حكايت كرده است و از ديگرانِ سادات - رضي اللَّه عنهم - شيعه اصوليّه ايشان را مفترض الطاعه نگويند، و خروج ^۲ از شرايط موجبه ندانند در امامت. و [ در ]امر به معروف و نهى از منكر تنها به لشكر و حَشَرْ حاجت نباشد كه با تمكين و حصول شرايط مفرد توان كردن و بر آحاد النّاس واجب است؛ و چون كشته شدند خدايشان بر صبر و بر الم و قبولِ مشقّت ثواب‏هاى عظيم وعده داده است: «وَ لا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ غافِلاً عَمّا يَعْمَلُ الظّالِمُونَ إنَّما يُؤَخِّرُهُمْ لِيَوْمٍ‏تَشْخَصُ فيهِ اْلأَبْصارُ»^۳ و مصنّف حوالتِ قتلِ ايشان به بنى العبّاس ^۴كرده است و پيش‏تر ازين ^۵ سادات را خود عبدالملك و هشام و وليد و يزيد كشتند كه مروانى‏اند تا داند كه ندانسته است كه آخرين خليفه ايشان عمر بن عبدالعزيز بوده است ^۶ و اوّلين خليفه عباسيّان بُلعبّاس سفّاح، و عددِ اسامىِ همه خلفا و القابِ ايشان ما در كتاب البراهين في إمامة أميرالمؤمنين بيان كرده‏ايم، در تاريخ سنه سبعٍ و ثلاثين و خمسمائه.
و اما آنچه گفته است كه: «ايشان به غرور روافض مغرور شدندى» بايست كه نشوند كه كامل و عاقل و بالغ و عالم و فاضل بودند، و گر زيد بن على - عليه السلام - ندانست كه اوّلين بود بعد از وى دگران بايست كه بدو اعتبار گيرند و «السّعيدُ مَن وُعِظَ بِغَيرِه». ^۷ پس اين غرامت و ملامت مگر بديشان عايدتر باشد كه به رافضيانِ كوفه. و گر

زيد بن علىّ بن الحسين خروج كرد بر اميرِ عراق يوسف بن عمر ^۱ الثّقفى كه از قِبَلِ هشام بن عبدالملك بود، رافضيانِ كوفه او را فرا آب كردند و چهل هزار مرد بر او بيعت بكردند؟ قرار ميعادِ خروج شب آدينه بود، بيست و يكم صفر، سنه احدى و عشرين و مائه، خروج كرد هَزاهِز ^۲ در شبِ تاريك در كوفه افتاد. لشكر سلطان و اتباع زيد به هم فراز آمدند چون روز شد از آن چهل‏هزار، دويست ^۳و بس ^۴ ماندند؛ مهترِشان نصر بن خزيمه. ديگران همه گفتى به زمين فرو شدند. زيد على از نصر خزيمه پرسيد كه: يا سبحان اللَّه! آن قوم كجا شدند؟ او گفت: از تو پرسيدند كه چه گويى در بوبكر و عمر؟ گفتى: من گواهى دهم كه پدرم زين العابدين تولّا كردى بديشان و گفتى: يرحَمُهما اللَّهُ، كانا إمامَين عدلَين ^۵ . بدين سبب تو را رها كردند. زيد گفت: صَدَقَ رسولُ اللَّه هُمُ الرّوافض ^۶ لهم خزيٌ في الدّنيا و الآخرة. آنگه چون بر زيد على دست يافتند، تيرى بر پيشانيش آمد و كشته شد و پنهان در جويى دفنش كردند تا مروانيان بندانند، هم رافضيان رهنمونى كردند تا او را برآوردند و برآويختند، و زنش را به دست وا ^۷ دادند تا زن آبستن را دست‏ها نگاربرنهاده ببريدند. همه رافضيان كردند؛ هم وا ^۸ على، هم با حسن، هم با حسين، هم وا ^۹ اولاد او، هر يك [ را ] رافضى كوفى كشت، و هم با زيد على اين بى‏وفايى [ ايشان كردند ] و با هر يك از اهل بيتِ رسولِ خداى همين كردند.