گفت؛ لعنت بر تو باد! من ندانستم كه كارِ شما رافضيان نه خدايى باشد، هوايى باشد. مرا اين كين نيست مردى. ابنِ عمِ‏ّ من و مُنعمِ من با من و تبارات ^۱ من آن كرد كه پدرانش با پدران من نكردند. من به او غدر كنم و كفرانِ نعمت كنم؟ اين از ما نسزد و خداى تعالى اين كى روا دارد. و تو را كه پدرت گليگرى ^۲ كردى در آتشگده‏هاى گبركان، بدينجا رسانيد كه كليدِ ملكِ مشرق و مغرب در دست تو نهاد و خاتمِ خلافتِ روى زمين در انگشت تو كرد، اين روا دارى كه كنى و انديشى مرا خود بى‏نعمتى ^۳ بر تو است، چه چشم بايد داشتن؟! ^۴ چون قبول نكرد، فضل سهل ازو نااميد شد. گبرى و رافضى‏اى و خساستِ نفس دامنش گرفت. برفت و مأمون را گفت: چندان‏كه من انديشه مى‏كنم، اين نام ازين خانه بخواهد افتادن، و به وجودِ اين علوى مردم سر از طاعتِ تو بيرون خواهند كردن، و ولد العبّاس خود همه دشمن شدند، و در بغداد ماتمِ خلافت بداشتند و اند هزار مرد از ابنِ عمّانِ تو بر ابراهيم بن مهدى بيعت بكردند. اين كار را سر و بُن نيست و علويان جهان بكندند و نيز مى‏اشنوم كه اين علوى حجازى قصدِ تو مى‏كند و در سِرّ شيعت را بر تو بيرون خواهد آوردن ^۵ و اولياى دولت تا علم و زهد و سيرتِ او ببينند، تو در چشم ايشان خوار شدى. ^۶ مأمون گفت: چه كنم كه جهان برگردانيدم؟ گفت: او را شربتى دهيم و گوييم او بمرد. مأمون راضى شد. فضل سهل رافضى او را زهر داد، و دگرباره در آفاق خبر دادند تا لباس‏ها و رايات سياه كردند و علويان را معزول كردند.
اما جواب اين كلمات محالات و ترّهاتِ بى‏مغز و قشر بى‏لُبّ كه از سرِ ناانصافى

و رايات و لباس سبز كرد ^۱ و او را گفت: خلافت وا آلِ على ده كه حقْ ايشان را است، تا دنيا و آخرتِ تو به سلامت باشد. تو را چرا بايد كه از بهرِ فرزندان خود ولد العبّاس كه خويشانِ تواند، به دوزخ روى. و حق با خداوندانِ حق ده، به دست خود تا ممكَّنى؛ تا پيشِ خداى تعالى معذور باشى. و اين همه از بهرِ آن مى‏كرد فضل سهل كه رافضى بود؛ چون ^۲ بلحسن فرات كه وزير مقتدر بود كه شرح او رفته است. و سهل كه پدر فضل بود، زنده بود و هنوز گبر بود و روافض به قوّتِ فضل مستولى بودند و خليفه در آوسْتىِ ^۳ او بود. اتّفاق بر آن نهادند كه خلافت با علىِ موسى الرّضا دهند. مأمون الحاح‏ها كرد و رضا دانست كه آن محال است از پيش بنرود كه رسول خبر داده بود ^۴ و نيز رافضى وفا نكند. قبول نكرد و به هزار جهدْ ولايتِ عهد قبول كرد و دو سال وليعهد بود و مأمون بدو شادمان بود و علويان بر أعمالِ سنيّه بودند. فضلِ سهل هر روز در خدمتِ علىّ بن موسى الرّضا رفتى. روزى خلوت ساخت؛ آنگه گفت پنهان همه مردم: كه من كارِ او اينجا رسانيدم كه اين طاغيه را از آل و تبارانش جدا كردم و او را به دشمنِ ^۵همه كردم و به دوستدار شمايش كردم - و اين سخن و ماجرا در مرو بود - اكنون بيا تا او را بكشيم. [ تو اگر اين كار كنى ] دولت بُردى، سپاه شرق و غرب چون مهره موم است در دستِ من. علىِ موسى الرّضا