ماند كه چون تنها باشد، همه بازىهاى سره بيند و با حريفِ چابك اسير باشد و بندانسته است كه هر كس كه در خوابْ دشمن را بيفكند، تعبيرش آن باشد كه هرگز برنخيزد. ۱ و در فصلى گفته است كه اينان را لقب نبودى، و به ذوالرّياستينِ فضل معترف شده، تا آن قول نيز خطا باشد.
امّا آنچه حوالت به فضلِ سهل كرده است، بيشتر دروغِ محض است و بهتان بىاصل، از تغلّبِ او بر مأمون خليفه، كه اتّفاق است بر آن كه مأمونْ عالم و عاقل و فاضل بود و در رأى و تدبير و جهاندارى دستى تمام داشت و گر او را در رضا - عليه السلام - اعتقادى پديد آمد، از آن بود كه در احوالِ آخرت انديشه داشت و از اخبارِ رسول و از آياتِ قرآن بدانسته بود كه حق با آل مصطفى است. و نظر بر وجه كرده و اهلِ حق را بدانسته و رضا را - عليه السلام - به خويشتن بخواند و تمكين كرد، نه به قولِ دگران. و ولايتِ خود بر وى مقرّر مىكرد. و فضل سهل كه مدد مىكرد، از آن كرد كه خدمتگار و مشير بود او را. پس اگر همه به قولِ فضل كرد، چرا چون دگرباره بر خلاف آن گفت، انكار نكرد و گردنش بنزد؟! كه تقليدِ او هر بار بر خلافِ يكديگر قبول كردن، غايتِ جهل باشد بىحجّت و بينّت، كه آنچه فضل پنهانِ همه جهان رضا را گويد: «بيا تا مأمون را به هلاك كنيم» به همه حال يا رضا با مأمون نقل كرده باشد يا هم فضل گفته باشد. اگر رضا گفت، بايست كه مأمون فضل مُجْرِم و متّهم خائن نامعتمد را هلاك كردى، نه رضاىِ معصوم منزّه مبرّا را. و فضل خود محال است كه آن فصل با مأمون بيارد گفتن. و چون ايشان هيچ دو نگفتند، مأمون غيب ندانست. ندانم كه خواجه مصنّف از آن سرّ كجا خبر داشته است كه هيچ ندانست الّا فضل و رضا - عليه السلام - و ناقلى دگر نبود، و گر ناقلى بود، ۲ چون با مأمون نقل كرد، به فعلِ بدِ فضل چگونه روا داشت كه رضا را هلاك كند و ازين آيت بس بيگانه افتاده بوده است
