«فَاصْبِرْ كَما صَبَرَ اُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ»^۱ پس به قول خواجه رافضى‏بُده سنّى‏شده، همه انبيا زبون بوده‏اند چون جهودان. و جبرئيل مصطفى - صلى اللَّه عليه و آله - را خبر مى‏داد كه تو اقتدا كن به اين معانى با انبيا، ^۲ و طايفه‏اى باشند كه اقتدا به تو كنند در طريقت: «هُمْ شيعتُك و شيعةُ أهلِ بيتِك». بار خدايا صفتِ آن قوم از امّتِ من كه درين طريقه متابعتِ من كنند، چه باشد؟ تا آيت مى‏آيد: «وَ إذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً»،^۳ پس خواجه دگرباره كور است و حلم و فروتنى و صبر بر بلا و سكوت و سكون بر جفا كه به دليل و حجّت درست كرده شد كه اقتداست به اقوال و افعالِ مصطفى، و به همه انبيا و اوليا، به سيرت و زبونىِ جهودان مانندگى ^۴ مى‏كند. يا اگر ^۵باى‏خوانكى ^۶ بى‏ادبى، يا خربنده‏اى بدنسبى، يا سوّاسى بُلعجبى، مقتدايى ^۷ را دشنامى ^۸ دهد و او التفاتى نكند، آن اقتدا باشد به مصطفى و به همه انبيا و اوليا. به زبونى و به جهودى ماننده نيست. ^۹ و لاشكّ بدين حجّت لال شود و اين گفت‏هاىِ بد، همه بر او به قيامت وبال و سببِ نكال شود و «ذلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبينُ».^۱۰
اما آنچه گفته است كه «شيعت همه نقل به دروغ كنند، چنانكه جهودان از موسى و هارون» دگرباره از مذهبِ بد و راويانِ نامعتمد و تزويرِ مجبّرانِ كهن و واضعانِ مذهب خود بى‏خبر بوده است كه اندهزار خبر به دروغ بر صحّتِ جبر و قدر و تشبيه نقل كرده‏اند از ابوبكر و عمر و عبداللَّه عمر و از بزرگانِ صحابه كه آن بزرگان را آگاهى نبوده است. تا اين اخبار درست معتمد با آن نادرست نامعتمدِ بى‏اصل كه در جبر و

وگر ازين زبونى آن مى‏خواهد كه خواجه‏اى يا مُصلحى در بازارى مى‏گذرد، سوّاسى بى‏عقلى، بى‏ادبى‏اى يا سفاهتى بكند او جواب ندهد، آن را زبونى مى‏خواند، هم از غايتِ جهل و كمالِ بى‏دانشى است و نقصانِ عقل، كه بندانسته است كه حلم و فروتنى و سكون و صلاحيت و خويشتن‏دارى، سيرت و طريقتِ پيغمبران است و طريقتِ امامان و صفتِ مؤمنان است، نه سرمايه جهودان است؛ چنانكه بارى تعالى حكايت كرد از احوالِ سيّد اوّلين و آخرين - صلى اللَّه عليه و آله - ، هر چند كه صناديدِ قريش و كفّارِ مكّه چون پدرِ خالدِ وليد كه سيف اللَّه است، و پدر عمروعاص كه رشيد هذه الامّة است به قولِ ^۱خواجه ناصبى، و غير ايشان، سلاى ^۲ ناقه بر پشتِ عزيزش مى‏نهادند و سنگ بر پاى مباركش مى‏زدند و بوجهلِ شيرمرد كه بوجهليانش به شير دارند و خواجه به شيرمردى در اوّلِ كتاب وصفش كرده، شاعر و ساحرش مى‏خواند و او ^۳ از غايتِ كرم با اين جفا رنج مى‏كشيد و صبر مى‏كرد و هر چند جفا بيشتر كردند، ساكن‏تر و حليم‏تر و بُردبارتر بود و مى‏گفت: «اللّهمّ اهدِ هؤلاءِ القومَ، فإنّهُم لايَعلَمُون». ^۴ پس بايست كه جهودانِ آن روزگار او را از خويشتن دانستندى كه اين زبونى بود، چنان كه جهودان را سيرت و عادت باشد، و چنانكه خواجه مجبّر به شيعه استهزا كند، آن قوم شوم به محمّد مصطفى استهزا مى‏كردند و به تسلّىِ دل عزيزِ او آيت مى‏آمد كه: «وَ لَقَدِ اسْتُهْزِىَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِكَ»،^۵ و ايشان صبر و حلم ^۶ مى‏كردند: