بيشتر خورد، روا نباشد كه آن يكى ازين يكى را ^۱ به قاضى و شحنه برد، و وقع ^۲ و غمز كند ^۳ كه تو چرا سكباج نپزى و نخورى؟ يا آن دگر گويد: تو چرا حلوا دوست ندارى؟ يا چرا كنيزك مى‏خواهى، زن نخواهى؟ و گر كسى مانند اين گويد و كند، عاقلان از او پسنديده ندارند؛ از بهر آن را كه اين جمله از جمله مباحات است و موقوف باشد بر مراد طبع و ارادتِ مردم و هر كس آن اختيار كند كه دوستر دارد.
كذلك نامِ فرزندان اختيار كردن از جمله ^۴واجبات نيست؛ از جمله مُباحات است؛ الّا نام محمّد و على و حسن و حسين كه سنّت است بر فرزندان نهادن. پس اگر شيعت براىِ آن كه محمّد و على و حسن و حسين و حمزه و جعفر و بوطالب و عقيل و حيدر و موسى و مهدى را دوستر دارند و به متابعت سنّت نامِ ايشان بر فرزندان نهند، مأثوم و مأخوذ نباشند و خواجه انتقالى را و هيچ مجبّرى و مشبّهى را نباشد كه تعرّضِ ^۵ ايشان كند و تشنيع زند. و مثالِ اين مسئله چنان باشد كه مردى كه مذهبِ بوحنيفه دارد، پسرِ خويش را بوحنيفه نام نهد. بايد كه شافعى‏مذهبان سلاح بر گيرند و به درِ سراىِ او شوند و گويند: اين اختيار دلالت است بر دشمنىِ شافعى؟! وگر شافعى‏مذهبى، شافعى بر پسر نهد، ^۶ حنفيان با وى خصومت كنند كه اين دلالت است بر عداوتِ بوحنيفه؟! و اين معنى هيچ عاقل به‏روا ندارد و اختيارِ نامِ على و حسن و حسين

تشبيه و قدرى ^۱ و اثباتِ رؤيت و صعود و نزولِ خداى تعالى نقل كرده‏اند، معارضه مى‏كند تا دلش بنگيرد. و شرح همه در كتاب احتمال نكند كه به‏غايت مطوّل شد. ^۲
و امّا جواب اين كلمت كه «ما فرزندان را حسن و حسين نام نهيم، و شيعت بوبكر و عمر و عثمان ننهند» دروغِ محض است و بهتانِ بى‏اصل كه بسيارى از شيعت فرزندان را بوبكر و عمر و عثمان نام نهاده‏اند در بلادِ عراق و خوراسان و بلكه از معروفان شيعت از راويان أئمّه بوده‏اند كه نامشان يزيد و معاويه بوده است؛ چنانكه يزيد الجعفى ^۳ و معاوية بن عمّار و غير ايشان. و سرِ همه شيعت خود اميرالمؤمنين فرزندان را بوبكر ^۴و عثمان نام نهاد، و بوبكر و عثمان به طفِّ كربلا در پيشِ برادرِشان الحسين بن على - عليه السلام - شهيد شدند، و عمرِ على را خود نسل و ذُرّيّت بسيار است. و اگر اغلبْ حسين و محمّد و على و حسن و موسى و جعفر و مهدى و حيدر و بوطالب و حمزه و مانند اين، نام نهند، از عُرْف و طبيعتِ آدميانْ معروف و معهود است كه در مُباحات از خورش و پوشش، آن بيشتر خورند و بيشتر پوشند كه دوستر دارند و طبعشان بدان مايل‏تر باشد، كه در مُباحاتْ امر و نهى نباشد كس را؛ تا اگر مقدّراً دو همسرايه ^۵ باشند كه يكى سكباج ^۶ دوستر دارد و بيشتر خورد و آن دگر حلوا