ديه را چه محلّ باشد كه پندارى كه رافضيان اين شعار به تقيّه پنهان دارند، زيديان تقيّه نكنند و آشكارا كنند اين جمله. و قاضى‏اى چون حسن استرآبادى كه در مشرق و مغرب مانند نداشت، بايستى كه مزكّىِ ملحد ندارد ^۱ و چون ظهيرالدّين كه مفتىِ مسلمانان است، بارى اين مداهنه نكردى.
پس معلوم شد كه خليفه و سلطان و اميران و اين دو قاضى، همه عالم و عارف‏اند و دشمنِ ملحدان، و ملحدى نه به «خير العمل» و عَلَم باشد، و نه به دست فروگذاشتن؛ بدان باشد كه نفىِ صانع كنند، و عالَمْ قديم دانند، و معرفتِ خداى به قولِ رسول حوالت كنند. و همه دانند كه «خير العمل» و رايتِ سفيد و دست فروگذاشتن، دلالتِ ملحدى نكند. پس اگرنه، و خواجه انتقالى كه سه هفته و نيم است كه سنّى شده است بهتر مى‏داند از خليفه و سلاطين و امراى اسلام و قُضاة و حُكّام عالم، بايد كه به جهلِ همه فتوى بكند ^۲ و به بى‏حميّتىِ ^۳ همه ندا ^۴ بكند و تيغ برگيرد و جهان راست بدارد، و همه زيديان و شيعيان را بكشد!
و هر عاقل فاضل كه اين فصل و جوابش به‏استقصا برخواند، جهل و بى‏امانتى و مبغضىِ و متعصبّىِ اين مصنّف بداند. بار خدايا توفيق رفيق گردان و از عصمتِ خود ما را بهره ده تا آن گوييم و كنيم و نويسيم كه به قيامت بر ما ملامت نباشد و به دنيا بر ما غرامت نباشد؛ إنّكَ أنتَ الهادي الحافظُ الْمُعين.
اما آنچه گفته است كه «ملحدان انگشترى به دست راست دارند و رافضيان هم به دست راست دارند» و از وفورِ جهل و كثرتِ تعصّب بندانسته است كه انگشترى داشتن، فريضه و واجب نيست، سنّت است؛ اگر كسى هرگز ندارد، دين و اعتقاد

اميرِ مكّه، سيّدى حسنى است، اين مذهب دارد. و بيرونِ آن كه خير العمل زنند، آشكارا در نماز دست به ظاهر فرو گذارند، و عَلَمِ سفيد دارند. پس اگر اين، جمله ملحدى است و ملحدى خود همين است، بايستى كه خليفه بغداد الحاد از كوفه برداشتى كه پندارى كه به الموت راه دور است، آخر به كوفه نزديك است، و از مكّه برداشتى كه حرمِ خداست. معذور نباشد خليفه كه رها كند كه در حرمِ خداى ملحدى آشكارا باشد. و سلطانانِ عالم بايستى كه از حدودِ جيلان و جبالِ ديلمان برداشتندى كه چگونه شايد كه سلطانْ ممكَّن، و ملحدى ظاهر باشد. و امير اتابك قشقر ^۱ و سُنْقُرْ ^۲ كفحل ^۳ و جاولى ^۴ و اميرِ غازى عبّاس ^۵ و امير عادل غازى اينانج ^۶ اتابك، بايستى كه اين ملحدى از رى برداشته بودندى و ايون ^۷ و كن ^۸ و برزاد ^۹ خراب ^۱۰بكرده كه دو سه