واحدِ الوفِ مدايحِ ^۱ايشان به نظم آورده‏اند؛ شاعرى مى‏گويد: ^۲
إليكُم كلّ مَكْرُمَةٍ تؤول‏إذا ما قيل: جدُّكم الرّسولُ‏
كفاكُم مِن مَديحِ الخلقِ طُرّاًإذا ما قيلَ: اُمُّكم البتولُ‏
سادات را كه جدِّ بزرگوار سيّد المرسلين باشد، و پدر خير الوصيّين، و مادر سيّدة نساء العالمين باشد. اگر گدايى انتقالى‏اى مفسدى بوجهلى‏اى، ايشان را بى‏هنر و بى‏زهره خواند، در لعنت و جفا و نفرين باشد.
و جواب آنچه گفته است: «بنى اُميّه و مروانيان اُولوالأمر بودند» اى بسا رسوايى كه آنجا باشد كه خداوندِ امر و فرمان بنى اُميّه و بنى مروان باشد. خوش مى‏گويد:

إذا كان الغرابُ دليلَ قومٍ‏فمأواهُم محلّ الهالكينا^۳

[ 150 ]

[ اعتراف مؤلف فضائح در حقانيت على(ع) در جنگ‏ها ]

[ حقانيت على(ع) در جنگ با مارقين، قاسطين و ناكثين ]

[ گمراهان و بيعت شكنان، دشمنان حكومت على(ع) ]

آنگه گفته است:
و أمير المؤمنين خود با سه گروه حرب كرد: اوّل با كافران، آنگه كه در خدمتِ رسول بود؛ دوم با اصحابِ جمل و ايشان مخطيان بودند، و بر عايشه پوشيده كردند و حق با على بود.

^۱داده است و بگفته است كه «اگرنه بركاتِ مصطفى بودى، بوبكر و عمر چون ديگر بدويان بودندى»، اكنون مخالفتِ قول خويشتن و خلافِ مذهب نبايد كردن. اگر بوبكر و عمر و عثمان و همه مهاجر و انصار شايد كه به طفيلِ مصطفي شريعت ياوند، ^۲ و به بركاتِ مرتضى دنيا و نعمت ياوند، ^۳ و به قيامت نجات و شفاعت و بهشت ياوند، ^۴ و مثوبت كه جدّ و پدرِ ايشانند و بدين همه نعمتِ دنياوى و دينى منّتى بر عمر و عثمان ننهند، اگر عمر نيز در عهدِ خلافتِ خويش ولايتى گشايد كه در آن ولايت هنوز گبر و ترسا و جهودند، بيرون از مسلمانى، شايد كه منّتى بر سرِ علويان ننهد و چندينى منّت ^۵ بر سادات نبايد نهادن كه منّت خداى راست به خلقِ نعمت، و مصطفى راست به قوامِ شريعت، و مرتضى راست به سبقت و عصمت و نصرت. و حديثِ لعنتْ بى‏ادبى و بهتان است؛ چنانكه در مواضع گفته آمد و تكرار ملال افزايد.
و آنچه گفته است كه ^۶ «اند سال بر منبرهاىِ اسلام على را لعنت مى‏كردند»، انصاف اين است كه چون مسلمانْ خواجه مصنّف باشد، آن منبر كه بر وى على را لعنت كنند، آن را منبرِ اسلام خواند كه اسلام به دوستىِ على اسلام باشد و آنجا كه على را لعنت كنند، منبرِ بدعت و كفر و ضلالت باشد.
و آنچه گفته است: «و تا عبّاسيان اين كين باز خواستند»، عجب است كه ايشان پسر عمّانِ على‏اند. منّتى بر سرِ كس نشايد نهادن، و ندانم كه خواجه انتقالى بعد از چهارصد سال كيست و اين منّت بر سرِ كه مى‏نهد! و مى‏ماند بدان مرد كه لگامِ اسب او را بود. و آنچه از سرِ بى‏ادبى و غايتِ خارجى‏اى گفته است كه «علويان را نه هنر بود و نه زهره»، و خود از خرى و مجبّرى نداند كه مايه هر هنرى و اصلِ هر شجاعتى ايشانند، و از نعمت و منقبتِ ايشان قرآن مِلْ‏ء ^۷ است و أخبار بى‏نهايت، و شعراى عالم