[ 153 ]

[ عدم نجات اهل بغى و گمراهان در حكومت على(ع) ]

آنگه گفته است:
و على گفت: «إخواننا بغوا علينا؛ ^۱ برادران مااند، بر ما باغى شدند». يعنى اهل جمل و صفّين.
اما جواب آن است كه اگر درست شود كه اين لفظ على گفته است، هم دلالت نجات ايشان نكند كه بارى تعالى بسى كافران را برادرانِ پيغمبران خوانده است؛ آنجا كه گفت: «وَ إلى‏ عادٍ أخاهُمْ هُودًا»^۲«وَ إلى‏ ثَمُودَ أخاهُمْ صالِحاً»^۳«وَ اذْكُرْ أخا عادٍ»^۴ و مانند اين تا اين شبهت خواجه انتقالى به سرمايه نجات بُغاة نكند كه كافر به دوزخ ابد بماند، وگرچه خدايش برادرِ هود و صالح خواند، و خارجى به دوزخ شود، وگرچه على‏اش برادر خواند. و «إنَّ الَّذينَ آمَنُوا» را چندانى منزلت باشد كه «ثُمَّ كَفَرُوا»^۵ازدنبال نباشد. هم‏چنين منزلت «اخواننا» هم سره بودى، اگر «بغوا علينا» از دنبال ^۶نبودى. پس به منزلتِ آن آمد كه خداى تعالى گفت: «إنَّ الَّذينَ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا»، تا ^۷ خواجه چون اين حجّت بشنود، بدان تهمت مغرور نشود كه حسابِ قيامت نه به حكم شما است؛ به حكم خدا است، «وَ وُفِّيَتْ كُلُّ نَفْسٍ ما كَسَبَتْ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ».^۸

[ 154 ]

فصل‏

[ پاسخ تشبيه مذهب شيعه به خانه‏اى با چهار حد... ]

[ شباهت مذهب مؤلف نوسنّى فضائح به سراب ]

[ تشبيه مجبران و خوارج به جهودان ]

[ شباهت‏هاى مذهب مؤلف فضائح و مذهب مجبره با يهود ]

[ تشبيه مجبران و هم مسلكان مؤلف فضائح به ترسايان ]

[ شباهت مذهب قدريه و مجبره با مذهب مجوس ]

[ شباهت عقايد ملاحده با عقايد مجبره و وضع اشاعره در عهد سلجوقيان ]

[ مناظرات كلامى عهد سلجوقيان در اصفهان و دفاع از عقايد شيعه ]

[ اساس عقلى معرفت خدا و گزارش مجلس مناظره و اثبات حقانيت شيعه ]

[ مباحثات كلامى در قزوين و اثبات حقانيت شيعه ]

امّا بدان اى برادر كه اين، فصلى است مبتدا به معارضه آن فصل كه خواجه نوسنّى

[ 152 ]

[ سرنوشت زبير در قيامت و گمراهى طاغيان بر حكومت على(ع) ]

آنگه گفته است:
و على گفت: أنا و طلحة و الزّبير أرجو أن نكون من الّذين قال اللَّه تعالى: «وَ نَزَعْنا ما فى صُدُورِهِمْ مِنْ غِلِّ إخْواناً عَلى‏ سُرُرٍ مُتَقابِلينَ»^۱.
امّا جوابِ اين كلمات آن است كه منزّه باشد أميرالمؤمنين - عليه السلام - از چنين سخن كه تيغ بر گيرد و جماعتى را مى‏كشد و مى‏گويد: اميد دارم كه به قيامت ايشان را خلاص باشد. و نه سخنِ أميرالمؤمنين است. و مذهبْ چنان است كه حرب با ^۲أميرالمؤمنين حرب است با مصطفى، بدين دلالت كه او را گفت: «لَحْمُكَ لَحْمي و دَمُكَ دَمي ^۳ و حَرْبُكَ حَرْبي، و سِلْمُكَ سِلْمي». ^۴
و ما را در احوالِ اصحابِ جمل و صفّين و نهروان اين قدر كفايت است كه همه را هالك دانيم و مذهبِ شيعتْ بى‏تقيّه اين است. وگر روا مى‏دارد كه أميرالمؤمنين على بر منكرانِ امامتِ خويشتن و جاحدانِ حقِ‏ّ خود، دل‏خوش كرده باشد و ايشان ناجى و رستگار شوند، هم‏چنين روا بايد داشتن كه بوبكر و عمر به قيامت دل بر رافضيانِ قم و آبه و قاشان و درِ مصلحگاه و غيرهم خوش بكنند و همه ناجى باشند و به بهشت شوند! پس اگر ممكن نيست، دست از حمايتِ قاسطين و ناكثين و مارقين بدارد تا به عداوتِ على همه به دوزخ شوند؛ چنانكه قرآن خبر داده است و مصطفى - عليه السلام - بيان كرده بى‏شبهتى. و السّلامُ على النّبيّ سيّدِ المرسلين و آلِهِ المعصومين.