خراب كند، رايتِ مصريان - اگرچه سفيد است - بسوزد، دين يكى شود، با آل عبّاس كه بنى اعمامِ اواند مدارات و مواسات كند، مهلاً بني عمّنا مهلاً موالينا. ^۱ تا مصنّف نامُنْصِف بداند كه به صدقه و سرخاب كار برنيايد، و لشكرِ او بحمد اللَّه اين تُركانِ غازى باشند كه جهان‏داران‏اند امروز بى‏تقيّه كه شاعر در عهدِ ^۲ صادق - عليه السلام - خروجِ مهدى را به نصرتِ تركانِ غازى وعده داده است: ^۳
و وديعةٍ من سرّ آل محمّدٍضُمِّنْتُها و جُعِلْتُ من اُمنائها
فإذا رأيت الكوكبين تقارنابالجدي عند صباحها و مسائها
فهناك يطلب ثأر آلِ محمّدٍطُلّابها بالتّرك من أعدائها
^۴پس تركانِ غازى را مصطفى براىِ اين دعا كرده است تا به آخر زمان نصرتِ مهدى كنند و حقّ‏ها ظاهر گردانند، و باطل‏ها نيست. ^۵ و اين معنى از طريقِ عقل و نقل بر مؤمنِ عاقلِ مستبصر پوشيده نماند، والّا احمقى خربطى ناصبيى انكار نكند و بر باطل اصرار نكند. نعوذُ باللَّهِ مِنْ شرِّ الضّلالِ و مقالةِ الجُهّال.
و عجب است كه اين خواجه نوسنّى كه اين تصنيف كرده است و بر قائم غايب تشنيع زده، و شيعت را به مصادره بگرفته كه عالم خراب شد، حق‏ها نيست گشت، بدعت‏ها آشكارا شد، چرا ^۶ بنيايد كه امام براى اين كار بايد! پندارى فراموش كرده است كه [ در ]عهد دولتِ ملكشاه - رحمة اللَّه عليه - كذّابى از ميانِ مجبّرانِ رى بگريخت. او را حسن صبّاح كَلْ گفتند - عليه اللعنه - و در جهان مى‏گشت و تمهيدِ دعوتِ الحاد مى‏كرد به مشافهت و به مكاتبت از رى به اصفهان و به همدان و همه بلاد قهستان. و پس به ديارِ بكر و مصر و شام و آن حدود دعوت مى‏كرد تا به الموت آمد و به مكر و حيله و زر و سيم و نيرنگ آن حدود بستد ^۷ و قلعه ميسّر كرد و دعوت مى‏كرد

اما آنچه گفته است كه «شيعت در اطراف و بلاد بشارت مى‏زدند و تهنيت مى‏كردند كه مهدى آمد، نايب قائم در مصر شد»، خاكش به دهان كه شيعت خود «مهدى» قائم را گويند و او را در غيبت نايب نگفتند. وگر مجبّرانِ تعليمى يك‏ديگر را به ظهور ملحدِ مصر، تهنيت نمى‏كردند. موحّدانِ شيعى ^۱ اصولى كه مؤثّر در معرفتِ خداى تعالى نظر بر وجه گويند، در دليل على الوجه الّذي يدلّ بشارت و تهنيت كمتر كنند. و آنچه به عوام نموده است و به دروغ به شيعت حوالت كرده است كه «ايشان پنداشته‏اند كه ظهورِ آن راياتِ بدعت و ضلالت مقدّمه قائم است» بس ^۲ جاهلانه و غافلانه‏سخنى است؛ كه آثارِ ظهور و مقدّماتِ خروجِ آن معصومِ منصوص را علاماتى و اماراتى است چون قتل نفس زكيّه و خروجِ سفيانى و غير آن هفتاد و اند علامت كه در كتاب الإرشاد ^۳في معرفة حجج اللَّه على العباد، ^۴ مذكور و مشهور و مسطور است كه مقدّمات و آثارِ آن حال باشد و تفصيل آن در كتاب الغيبة ^۵ مشروح است. چون بخوانند، هيچ شبهتى بنماند. و به حساب كورتر است دگرباره كه شيعت دعوى ظهورِ رايتِ مهدىِ امّت صاحب الزّمان از مكّه و كعبه گويند كه حرمِ خدا و قبله انبيا است، و مولودگاه سيّدِ اوصيا است كه پديد آيد، و مسيحِ مريم از آسمان به زمين آيد، و آوازه آيتِ: «وَ قُلْ جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ»^۶ از آسمانِ هفتمين آيد، و ناصرش ربّ العالمين و جبرئيل امين آيد، و آن محمّدى‏عصمتِ علوى‏شجاعت تيغ برگيرد و عالم بگشايد؛ اوّل مصر بيران ^۷ كند، و تختِ مَعَدّ و نِزار بشكند، الحاد در عالم مزوَّر كند، شريعت و سنّت منوّر كند، كسوتِ دين به عطر عدل و انصاف معطَّر كند، گبركى و ترسايى و جهودى از عالم بر دارد، قلعه‏هاى باطنيان بكَنَد، غبارِ جبر از چهره عدل زايل گرداند، كُنش ^۸ و كليسيا