اما آنچه گفته است كه «آل عبّاس تا به قيامت راعىِ امّتاند و آلِ بوطالب يك ديه بنستدهاند»، إذا لمْ تستحىِ فَاصْنَعْ ما شئْتَ. ۱ راعىِ رعيّت و حُكّامِ امّت آن جماعت باشند كه مفترض الطّاعه باشند، معصومان از خطا، نصّ هر يك از قبل خداى. ۲ اين صفات ببايد ديدن تا در كدامان است؟ و حديثِ حكم و فرمان در پيش برفت كه هر يك را حكم تا كجا بوده است و بنىعلى اگر ديهى بنستدند، عيبى نباشد كه همه جهان به تيغِ پدرِشان گشاده شد، و عبّاس و غير عبّاس ايمان از بيمِ تيغِ على آوردند. شكر آن خداى را ۳ كه علىّ مرتضى از بيمِ تيغِ كسى ۴ ايمان نياورد. و در قصّه بَدْر برفته است ايمان عبّاس و تشديدِ پسرِ بوطالب بر وى و بر عقيل در آن واقعه. و وجهى نيست اعاده آن را تا تفضيلِ على بر عبّاس و غيرِ عبّاس ظاهر شود. و الحمدُ للَّه ربِّ العالمين حمدَ الشّاكرين.
1.تحقيق اين مثل در سابق گذشت (رجوع شود به تعليقه ۲۵).
2.نظر به رعايت سجع بايستى كلمه «خداى» در اين قبيل موارد بدون ياء در آخر باشد؛ ليكن در غالب امثال اين موارد، بلكه در همه آنها يايى در آخر كلمه «خداى» در غالب نسخ و مخصوصاً نسخه «ع» به نظر مىرسد. پس گويا نوعى از تجليل در اين تعبير منظور بوده است.
3.«را» در دو نسخه ع - ب نيست.
4.ع - ب: «كس».
