علىِ‏ّ مرتضى. و ما توفيقى إلّا بِاللَّه.
آنگه عجب‏تر آن كه خواجه نو سنّى روا مى‏دارد كه چون عمر خطّاب را روزه تباه شود، آيه قرآن به حكمِ روزه بعد از نمازِ خفتن تا به وقتِ صبح منسوخ كنند براى فضيلتِ عمر، بى‏دعاىِ مصطفى، و آيه ناسخ بيايد كه: «وَ كُلُوا وَ اشْرَبُوا حَتّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ اْلأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ اْلأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أتِمُّوا الصِّيامَ إلَى اللَّيْلِ»^۱ تا روزه عمر را نقصانى نباشد؛ امّا از عداوتِ مادرآورده، ^۲ چون به على رسد، روا نباشد كه به دعاى مصطفى آفتابِ جماد بعد از غروب طلوع كند! و به نزديكِ عقلا و فضلا منزلتِ آن بليغ‏تر است كه خواجه در حقِ‏ّ عمر اثبات مى‏كند كه آيتى منسوخ كنند و ناسخى بيايد و تا به قيامت حكمش بر جاى باشد. تا خواجه يا دست از آن بدارد يا اين منزلت على قبول كند با چندينى حجّت و دلالت و بيّنت؛ تا دلش بنگيرد. امّا چه سود كه مى‏خواهد كه بر بغضِ على بميرد. بارى تعالى شرّ جبر و قدر و خارجى‏اى از همه مسلمانان كفايت كناد؛ بِمَنِّهِ و جُودِهِ.
اما آنچه گفته است كه «رسول را نماز فائت شد»، دروغى محض است و به مذهبِ ما روا نباشد؛ امّا به مذهبِ خواجه چون پيغمبر عاشق و فاسق مى‏شايد، اگر نمازش فائت ^۳شود هم روا باشد.
و آنچه گفته است كه «منزلتِ على بهتر دانند از منزلتِ رسول»، از مذهبِ شيعه معلوم است كه على را مقتدى و شاگرد مصطفى دانند؛ امّا بعد از مصطفى او را بهتر از همه اهل البيت و اصحاب و امّت دانند به دلالتِ آن كه نصّ است از قِبَل خدا به امامت، و معصوم است از همه خطا و زلّت، و عالم‏تر است به احكام شريعت از همه امّت. و الحمدُ للَّه ربِّ العالمين.