آورده‏اند؛ امّا شيعه و غير شيعه هر معجزات ^۱ كه در عهدِ رسول اثبات كنند، آن را معجزِ رسول گويند، نه معجزِ على گويند و نه كرامت بوبكر. و خواجه ناصبى را طُرفه نبايد داشتن كه از آسمان تيغى به مصطفى آورند، ^۲ كه از آسمان به مصطفى بهتر از تيغ چيزها آوردند: اوّلاً قرآنِ مجيد، دوم مرغ بريان، سيوم ميوه بهشتى، چهارم طبخ جنّتى. و اجماع وارد است برين جمله و اخبار متواتر. تيغ را همان حكم باشد ^۳و على تابع و مقتدى است؛ حوالتِ اين كرامت به مصطفى باشد، نه به على. و چون مى‏گويد «نه ذوالفقار بود»، هر تيغى كه خواهى مى‏گير؛ درين منازعتى نيست. دانم كه خواجه نوسنّى انكار نكند كه حاملِ تيغ على بود، نه غير على، و خبر «لا فتى إلّا على و لا سيف إلّا ذوالفقار» ^۴ از امّت كس انكار نكرده است، مگر اين مصنّف. ^۵ و تيغ را شرف از على است، نه على را از تيغ، اگر از آسمان آوردند، وگر از زمين.
و عجب است كه خواجه انتقالى از مذكّرانِ نامنصفِ خود، نشنوده است كه چون ^۶ دِرّه عمر را وصف كنند، يكى مى‏گويد: از پوستِ ناقه صالح بود، و ديگرى مى‏گويد: از جلد كبش ابراهيم بود، و ديگرى مى‏گويد: از پوستِ گوسفندانِ شعيب بود، و نمى‏دانم كه آن پوست كه نگاه مى‏داشت دو سه هزار سال؟! اگر آن روا است و جايز و مصوَّر، اين نيز هم روا بايد داشتن، كه تيغى ^۷ كه مرتضى براىِ نصرتِ شريعتِ مصطفى بدان حصن‏هاىِ بدعت گشود و گردنِ گردنان زد، و قواعدِ ^۸ اسلام بدان ممهّد گردانيد، خداى تعالى از آسمان به مصطفى فرستاد. يا دست از آن بداشتن يا انكارِ اين

حسن عسكرى درست باز كرده بودندى، تا شيعت را توقّف و انتظار نبايستى كردن؛ چنانكه همه علوم فقه و شريعت و تفسير را بيان كرده‏اند؛ تا موقوف نيست ^۱بحمد اللَّه بر ظهور و حضور قائم - عليه السلام -. تا عاقلان بدانند كه همه حوالات به دروغ كرده است و همه بهتان‏ها به باطل نهاده و اعتقاد شيعه بر صحّت قرآن و صدق قرائت مستقيم است و تا ^۲ كور و لال مى‏باشد بدين حجّت: «لا يَأْتيهِ الْباطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزيلٌ مِنْ حَكيمٍ حَميدٍ».^۳

[ 182 ]

[ تهمت‏ها و انتسابات دروغ مؤلف فضائح به شيعه ]

[ آمدن ذوالفقار از آسمان به دلالت روايات و مفهوم معجزه در عهد پيامبر ]

[ رد اعجاب از نزول ذوالفقار از آسمان و معجزات و كرامات پيامبر(ص) ]

[ اشرف بودن تيغ ذوالفقار به دلالت لافتى الّا على ولاسيف الّا ذوالفقار ]

[ اغراق‏گويى عالمان سنّى در وصف وسايل عمر و الزام مؤلف فضائح به پذيرش مطالب حق شيعه ]

آنگه گفته است:
فضيحت پانزدهم. بگفتيم كه هرگز دروغ‏زن‏تر و جاحدتر از رافضى ديگرى نباشد. گويند: ذوالفقارِ على از آسمان آوردند. اوّلاً ذوالفقار نامِ تيغى است و آن تيغ از آنِ مُنبّه بن الحجّاج بود، به غنيمت به روزِ بدر به رسول افتاد. آن را «سيف النّبيّ» گفتند. رسول به على داد. آنچه از آسمانْ جبريل آورد، آن بود كه چون جهاد فريضه كردند، جبرئيل مى‏آمد تيغى حمايل كرده و در هر غزوى جبرئيل همچنين كردى، سلاح پوشيده آمدى تا رسول بدانستى كه غزا مى‏فرمايد. امّا مقصود رافضى نه نشرِ معجزاتِ رسولِ خداى باشد؛ مقصودش آن باشد تا دروغى بگويد زيادتى مر على را، و فضيلتى او را اثبات كنند ^۴ بر رسول خداى تعالى.
اما جواب اين فصل موجز آن است كه دروغ‏زن و جاحد آن طايفه باشند كه خداى را ظالم گويند، و رسول را عاشق، و امام را مُخْطى؛ و آن ناصبيانِ مجبّرند؛ چنانكه به دلايلْ در مواضع درست كرده شد.
امّا آنچه گفته كه گويند: «ذوالفقارِ على از آسمان آوردند»، ^۵ گويند و در اخبار