معجز گويند. ^۱تا روا باشد كه عمرِ جايزالخطا را بر زمين و رود فرمان ^۲ باشد، امّا روا نباشد كه مرتضى معصوم را به وقتِ حاجت براى حجّت ^۳ معجز باشد. تا خواجه يا آن قولِ با حجّت قبول كند و يا دست از اين دعوىِ بى‏حجّت بدارد. و اين خود آسان است؛ آن عجب‏تر است كه خواجه مجبّر مشبّهى همه روز ميان دربسته باشد و به دروغ مى‏گويد: شبلى و جنيد و بوبكر طاهران و فلان بهمانى و بهمان ^۴ خرقانى را كرامات بوده است و هر يك را كراماتى شرح دهد كه بليغ‏تر از ده معجز باشد كه يكى به ساعتى از ابهر به مكّه رسد، و دگرى چهل شبانه‏روز طعام نخورد، و آن دگر را از درخت امّ غيلان خرما پديد آيد، يكى از همدان حلواى گرم به مكّه برد، و آن ديگرى را كعبه ^۵ از بالاى خانه‏اش ^۶ طواف مى‏كند، چنانكه مردم مى‏بينند ^۷ كه آن كعبه است. و مانند اين در جماعتى پيران نامعصوم روا دارند، امّا اگر شيعت در جماعتى معصومان از خطا منصوصان از قبل خدا، ^۸ فرزندانِ فاطمة الزّهرا ^۹ همه از نسل مصطفى اولاد مرتضى، دعوىِ به دليل كنند كه اصحابِ معجزات و بينّات بوده‏اند، رافضى باشند!
بارى يا دست از آن كرامات و دعاوىِ به‏دروغ ببايد داشتن و اين تشنيع به‏دروغ مى‏زدن، يا اين سادات را با اين پيران مقابل كردن و اين حجّت قبول كردن. و عاقل چون انصاف بدهد، بداند كه فرقى نيست ميانِ اين معجزات و آن كرامات. خلاف در اسم است و در عبارت، تا خواجه ناصبى بدان عوام را در شبهت مى‏افكند.
و اما جواب آنچه در آخر فصل گفته است كه «گويند: امام بهتر است از رسول»، به حجّت و دليل در مواضع و فصولِ اين كتاب بيان كرده شد كه نه مذهبِ ^۱۰شيعت است

گاهواره به آواز آمد، ^۱ تا طهارت و عصمتِ مريم معلوم شد قوم را. كذلك اگر بعد از رسول يا در عهدِ رسول، امام دعوىِ حقّىِ رسول و كتاب و شريعتِ او كند و جماعتى بيگانگان بر آن انكار كنند، روا باشد، بلكه واجب باشد كه بارى تعالى معجزى ظاهر گرداند تا آن شبهت برخيزد. و ازينجا است كه شيعتْ ائمّه را اصحابِ معجزات گويند و دلالاتِ قاطعات برين معنى بسيار است، و ما را اين قدر براىِ دفعِ شبهتِ اين ناصبىِ انتقالىِ نوسنّى كفايت است.
و عجب است كه خواجه نوسنّى را فراموش شده است كه همه سال ^۲ علماى مجبّران بر سرِ منبرها لاف مى‏زنند و در كتب مى‏نويسند و به كورىِ رافضيان به عوام ^۳ و جهّال مى‏آموزند كه پيرى از ولايتِ مصر به نزديكِ عمرِ خطّاب آمد كه هر سال كه ^۴ رود نيل قوّت گيرد، دخترى را به وى اندازند تا ساكن گردد. امسال نوبتِ من است و در همه جهان دختركى دارم و تو امامِ جهانى. اگر مرا ازين محنت برهانى توانى. عمر حالى ^۵ نامه نوشت به رود نيل كه بايد كه ساكن شوى و بگذرى، وگرنه بيايم و تو را خشك گردانم. حالى چون نامه عمر به نيل آمد، ساكن شد و هنوز ساكن است. ^۶
خواجه ناصبى در عمر دعوىِ خدايى كند، آنگه به تشنيع بازگويد كه شيعتْ امام را