خداى ديده است، ^۱ داند كه خداى را يك نام «على» است و قرآن برين ^۲ معنى گواه است؛ تا انكارِ اين اشتقاق نكند. و گر شبهت ازينجا است كه جبرئيل به بوطالب نيامد، او چه دانست كه اين نام اختيار كرد، اوّلاً اتّفاق است كه نامِ محمّد خداى تعالى اختيار كرده است و پيش از محمّد اين نام نبود و بر اصلِ خواجه انتقالى، عبداللَّه هم كافر است و جبرئيل بدو نيامد. پس اين نام عبداللَّه و عبدالمطلّب و بوطالب چگونه اختيار كردند؟ آخر اگر قرآن داند، بايد كه پدر و جدّ و عمِ‏ّ مصطفى را كه خير خلق اللَّه ^۳است، اگرچه كافر داند، از مادرِ موسىِ عمران كمتر نداند كه بارى تعالى مى‏گويد: «وَ أوْحَيْنا إلى‏ اُمِّ مُوسى‏ أنْ أرْضِعيهِ فَإذا خِفْتِ عَلَيْهِ فَألْقيهِ فى الْيَمِّ وَ لا تَخافى وَ لا تَحْزَنى إنّا رادُّوهُ إلَيْكِ وَ جاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلينَ»^۴زنى كافره را به مذهب خواجه عند حاجت در يك آيه دو أمر مى‏كند، و دو نهى، و دو خبر مى‏دهد، و دو بشارت بى‏واسطه فرشته‏اى و پيغمبرى تا خللى به حكمى از احكام الهى راه نياود. ^۵ چرا روا نباشد كه عبداللَّه و بوطالب را معلوم گرداند يا ^۶ به خاطرى درست يا در خوابى يا به نوعى ديگر ^۷ كه اين دو نامِ بزرگ ضايع نشود؟ و درجه ايشان بيشتر از درجه مادرِ موسى، و محمّد محتشم‏تر از موسى. تا بدين حجّت آن شبهت زايل شود به توفيقِ خداى و مَنِّهِ. ^۸ و حكايتِ لوحِ سبز و خطِّ سفيد و ابيات ^۹ در اِعلام اسم على خود مشهور است؛ ^۱۰ امّا اين حجّتْ بليغ‏تر است كه بيان كرده شد.
دگر آن كه نه مذهبِ خواجه چنان است كه قرآن قديم است و قائم است به ذاتِ مقدّسِ خداى، و پيش از بعثتِ محمّد - صلى اللَّه عليه و آله - به هيچ پيغمبرى

و همچنين روايت كرده است يونس بن عُبَيد از سعيدِ جُبَيْر عن أبى الحمراء صاحب رسول اللَّه قال: قال رسول اللَّه - صلى اللَّه عليه و آله - : «رأيتُ ليلة اُسري بي مُثبتاً على ساقِ العرش أنْ غرست جنّة عَدْنٍ [ بيدى ]، محمّد صِفْوتي مِن خلقي أيّدْتُهُ بعليّ‏ٍ». ^۱ معنى آن است كه سيّد گفت: چون مرا به آسمان ^۲بردند شبِ معراج بر ساقِ عرش نوشته ديدم كه محمّد دوست و برگزيده من است از خلقِ من، مؤيَّد گردانيدم او را به على.
خواجه ناصبى مى‏بايد كه بداند كه اين نه عليّ بن اميّه است و نه عليّ بن بكر است؛ علىِ‏ّ مرتضى است. پس نامش ازينجا سابق گويند شيعت، نه در وجود و ولادت. امّا خواجه چنانكه در اسلام و امامت جماعتى را بى‏حجّت خواهد كه بر وى سبقت نهد، اينجا نيز مى‏خواهد كه در اجراى نام دگرى را بر وى سابق گرداند. خود نداند كه سابقْ او است رسماً و اسماً و جسماً و قدماً و علماً و ايماناً و اسلاماً. پس شيعت چون گويند كه اين نام اوّل او را بود، حوالت بدان حالت كنند. خواجه مجبّر را حوالت به انسابِ عرب است؛ حوالتِ شيعت به عرشِ خدا و به نقشِ جنّةُ العلا است. ^۳ تا بدين حجّت لال باشد و آن شبهت محال باشد كه شبهتى است كه ناصبيان به عداوتِ على وا خود ها نهند ^۴ و از خربطى باورشان كنند. ^۵
امّا آنچه گفته است كه: «اشتقاق نامِ على از نامِ خدا است»، اگر كور و كر نيست و از لغت اندكى مايه بهره دارد و يا شنيده است از كسى كه قرآن خوانده و اسامى حسناى