لقبِ مصطفى آن باشد كه خداى تعالى نهد، نه آن كه كفّار و اعداى اسلام.
پس اگرچه ناصبيان اين طايفه را لقبِ بد نهند، اقتداءاً ^۱ به صناديدِ مكّه، چنانكه بر شمرده است دين و اعتقاد و مذهبِ ايشان را خللى نكند. لقبِ اين طايفه آن باشد كه خداى تعالى نهاده است در قرآن هشتاد و اند جا مؤمنشان مى‏خواند و به مؤمنى خطاب مى‏كند و لقب دومشان مِثْل ^۲ مصطفى نهاده است؛ آن روز كه على را بشارت داد و گفت: «أنَا شَجَرةُ الهدى، و عليّ‏ٌ أصلُها، و فاطمةُ فرعُها، و الحسنُ و الحسينُ ثمرُها، و شيعتُنا أوراقُها». ^۳ به دگر وقت ^۴ گفت: «يا عليُّ أنتَ و شيعتُكَ هُمُ الفائِزُون». ^۵ اميرالمؤمنين گفت: «اُولئكَ شيعَتي‏ حَقّاً». ^۶ حسينِ ^۷ على روز طفّ گفت: «و شيعتُنا في النّاس أكرمُ شيعةٍ». ^۸ و از هر يك از ائمّه مانندِ اين مذكور است و موحّد و معتقد، و مانندِ اين القاب. پس لقبِ شيعت، آن باشد كه خدا و مصطفى و امامان نهند، نه آن كه ناصبيان و خارجيان نهند. و بعد ازين شرحى برود در جوابِ هر كلمتى كه اين انتقالىِ بوجهلى آورده است؛ إن شاء اللَّه تعالى.
^۹اما جواب آنچه گفته است كه «اوّل رافضى‏شان خوانند»، پندارى بندانسته است كه اين لقب اين طايفه را چون افتاده است. اوّلاً روزِ اوّل كه نوح - عليه السلام - در سفينه

اشعار و مناقب اين معنى گفته‏اند. و «اثناعشرى» گويندشان؛ زيرا كه به دوازده امام گويند؛ چنانكه ملحد به هفت امام گويد. و «امامتى» ^۱ گويندشان؛ زيرا كه به امامان گويند. و «حشوى» گويندشان؛ ^۲ زيرا كه مذهبشان همه حشو باشد كه آشكارا بنتوان گفتن. و «قطعى» گويندشان؛ ^۳ زيرا كه بر دوازده امام ^۴ قطع كنند. ما گوييم: آن خدا است كه يكى است و دو نشايد؛ رسولان صدهزار مى‏شايند. امام اگر دوازده مى‏شايد، چرا سيزده نمى‏شايد؟ و «غُرابى» گويندشان؛ ^۵ زيرا كه گويند: على به محمّد ماننده‏تر بود كه غراب به غراب. ^۶ و «خطّابى» گويندشان؛ ^۷ زيرا كه اغلب مقالتِ ابوالخطّاب گويند كه او از پسِ جعفر مى‏شدى و مى‏گفتى: تو خدايى، و جعفر او را مى‏راندى و لعنت مى‏كردى.
اما جواب اين فصلِ مطولِ بهرى راست و بيشتر دروغ؛ واجب است به‏شرح بيان كردن؛ تا هيچ شبهتى بنماند به توفيقِ خداى.
اما آنچه گفته است: «رافضيان را چند لقب است» بايستى كه دانستى از عقل ^۸و عُرف كه لقبِ بد نقصانِ مرتبه و خللِ دين و اعتقاد نكند كه قولِ دشمنان را بس اثرى نباشد؛ بدان حجّت كه به اجماعِ مسلمانان بهترينِ همه مخلوقان ^۹ محمّد مصطفى - صلى اللَّه عليه و آله - است؛ او را صناديد قريش و كفّارِ مكّه لقب‏هاى بد نهادند؛ چون شاعرش خواندند و كاهن و ساحر و كذّاب و يتيمِ بوطالب و درويش و مجنون و مانندِ اين؛ تا آيات ^۱۰ آمد كه اين نه چنين است ^۱۱ كه شما مى‏گوييد؛ محمّد امين است، و صادق و رسول و نبى و بشير و نذير و سراج منير ^۱۲ و طهر و طاهر و حاشر و شفيع و طه و يس ^۱۳ و حم و مزّمّل و مدّثّر و نور و هدى و مرسل و حامد و محمود و أحمد و امثالِ اين؛ كه