^۱پس شيعت را - بحمد اللَّه و منِّه - از چنين رفض، عيبى و عارى نيست.
و امّا آنچه گفته است: «بنو اميّه اينها را "تُرابى" خواندند»، روا باشد؛ كه اميرالمؤمنين را اين كنيتْ مصطفى نهاد - صلى اللَّه عليه و آله - ، و آن خبرى شايع و مذكور است و در اخبار مشهور است و شعرا به نظم آورده‏اند؛ تا يكى مى‏گويد: ^۲
أنا و جميع من فوق التّراب‏فداء ترابِ نعلِ أبي تراب^۳
و ديگرى از شعرا در آخر قطعه‏اى هم درين معنى مى‏گويد: ^۴
فما حبُّ التّراب بنا ولكن‏حببناه لحبِّ أبي تراب‏
و اين تفاخرى عظيم است و لقبِ مدح است كه شيعت را «ترابى» خوانند. ^۵ و اى بسا ناصبى خارجى مجبّر مشبّهى كه به قيامت فرياد مى‏كند: «يا لَيْتَنى كُنْتُ تُراباً»^۶يعنى ترابيّاً، على قولِ بعضِ المفسّرين.
و امّا آنچه گفته است كه «خلفاى بنى‏مروان خواستندى كه على را لعنت كنند از عوام بپوشيدندى» بدين لفظ دگرباره بر خلفاىِ خويش به حلال‏زادگى گواهى داده است كه على را لعنت الّا حلال‏زادگان نكنند به مذهبِ خواجه. و خواجه در اوّل كتاب شرح داده است كه تقيّه كردن بعينه الحاد است. مباركش باد كه خلفايش از عوام تقيّه كرده‏اند.
امّا آنچه گفته است: «براىِ اقتدا به عبداللَّه سبأ اينها را "سبأى" خوانند»، بيچاره مصنّف مجبّر خبر نمى‏دارد كه آن ملعونْ رأس و رئيسِ نواصب بوده است و بر قول و فعلِ علىّ مرتضى منكر؛ چنانكه مصنّف. پس آن اولى‏تر كه مصنّفِ كتاب اقتدا بدو كند

مى‏رفت، آن هفتاد نفس كه متابعتِ او كردند، آن ^۱ قومِ كفّار ايشان را «رافضى» خواندند
و اين لقب بر مؤمنان آن روز افتاد. و بعد از آن در عهدِ هر پيغمبرى اعداى آن پيغمبر شيعت و پيروانِ او را رافضى خواندند كه به ذكرِ همه كتاب مطوّل شود. و درين امّت بنى‏سفيان و بنى‏اميّه شيعتِ على را و آلِ على را - عليهم السلام - بدين لقب خواندند، اقتدا ^۲ بدان مبطلان؛ و كلام العدى ضرب من الهذيان. ^۳ و از بعضى از ائمّه معصومين ^۴ روايت كرده‏اند كه گفت: «لقِّبُوهُم رافضةً كما لقّبت قرناؤهم فِي الاُممِ الماضيةِ و الأسْلافِ الخاليةِ [ بها ]و هُم حواريُّ الاُمّةِ الّذين رفضُوا الشّرَّ و أهلَه و اتّبعُوا الخيرَ و أهلَه». ^۵
و آمده است كه چون در عهدِ منصور خليفه قاضى سوّار مجبّر، گواهىِ سيّد حميرىِ شيعى قبول نكرد و گفت: تو رافضى‏اى، سيّدِ حميرى اين بيت‏ها در هجاى او بگفت ^۶
أبوك ابن سارق عنز النّبىِ‏ّو أنت ابن بنتِ أبى الجحدر
و نحنُ على رغمِك الرّافضون‏لأهلِ الضّلالةِ و المُنكر
قاضى شكايت با منصور كرد. سيّد حميرى را خبر دادند اين قصيده تا آخر درين معنى بر منصور خواند:

يا أمينَ اللَّه يا منصورُ يا خيرَ الولاةإنّ سوّارَ بن عبدِاللَّه من شرّ القضاة^۷
و بيان كرده شد درين كتاب كه شافعى مطّلبى به چنين رافضى‏اى تفاخر كرده است؛ آنجا كه گفت:

لو كان رفضاً^۸حُبُّ آل محمّدٍفليشهد الثّقلان أنّي رافضي^۹