و امّا آنچه گفته است كه «اينها را "حلولى" خوانند كه گويند: روح إله ^۱ در على شد»، ^۲ لعنت بر آن باد كه دروغ گويد كه هرگز كس به شيعت اين حوالت نكرده است. و مگر ^۳ به خواجه لايق‏تر بوده است كه در حقِ‏ّ قديم تعالى، حياتِ قديم اثبات كند كه شيعت خداى تعالى را نه روح اثبات كنند و نه حياتِ قديم. وگر مصنّف معنىِ روح دانستى و از مذهبِ خصم آگاه بودى، اين حوالت مگر نكردى. و شيخ عبدالملك بُنان ^۴ معتقد و خواجه على متكلّم مستبصر - رحمة اللَّه عليهما - از آن عالم‏تر و بزرگ‏ترند كه بديشان چُنين حوالت شايد كردن. و اشعار و اقوالِ ايشان ظاهر است و دروغ و تهمتِ اين مصنّف مجبّر چون در حقّ خداى تعالى و رسول - صلّى اللَّه عليه و آله - و در حقِ‏ّ ائمّه معصومين ^۵ - عليهم السلام - و در حقِ‏ّ علماى معتمد در مواضعِ اين كتاب مسطور است، اگر در حقِ‏ّ عبدالملك بُنان و على متكلّم - رحمة اللَّه ^۶عليهما - باشد، نقصانى نكند.
و امّا آنچه گفته است كه «اينها را "اثناعشرى" خوانند»، راست است و اين لقبِ مدح است شيعت را، نه لقبِ ذمّ.
و امّا آنچه گفته است كه «اينها به دوازده امام گويند؛ چنانكه ملحدان به هفت امام گويند»، قياسى بَدَست ^۷ كه هفت نه دوازده باشد، و ملحد خود خداى را منكر است. امامت ركنِ سيوم است. امّا پندارى مصنّف از علماى خود نشنوده ^۸ است كه روايت كرده‏اند از رسول - عليه السلام - كه گفت: «الإمامةُ مِن بعدي ثلاثُونَ سنةً، و بعدَها الإمارة». ^۹ معنى آن است كه گفت: امامت از پسِ من سى سال باشد و بعد از آن

تفويض كردند به اختيار امّت، و شريعت را تفويض كردند به قياس و اجتهادِ فقها، و خداى تعالى را معزول كردند ازين سه شغل اعظم؛ تا به درستى مفوّضه باشند و خواجه مجبّر شايد كه لقبِ خود بر ديگرى ننهد.
^۱امّا آنچه گفته است كه ^۲ «گويند على صحابه و تابعين را به دوزخ فرستد»، و كفشگرانِ درِ عايش ^۳ و اسامى هر شهر و مردم ^۴ به بدى ياد كرده كه ايشان را به بهشت برد، حاشا كه اين مذهبِ شيعت باشد. اوّلاً على به بهشت آنها را ^۵ فرستد كه خداى فرمايد و از اهلِ توحيد و عدل باشند، مقرّان به نبوّت، معترفان به امامت، كه شرايع قبول كرده باشند از هر شهر كه باشند و هر پيشه كه كنند. و به دوزخ آنها را فرستد كه مُنكرانِ اين اصول و فروع باشند؛ اگرچه بزرگ‏صورت ^۶ و محترم‏ديدار باشند؛ «إنَّ أكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أتْقاكُمْ»^۷«وَ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ».^۸ به پيشه و شهر تعلّق ندارد «جَزاءً بِما كانُوا يَعْمَلُونَ».^۹