باشى، ^۱ شعر مخوانيد كه نقصانِ روزه كند. گفتند: اگر چه شعر حق باشد؟ گفت: و إن كان حقّاً. ^۲ پس معلوم شد كه بناى مذهبِ شيعه بر شعر نباشد.
اما آنچه گفته است كه: «بر شعرهاىِ ركيك»، عجب است كه چون در بازارها آن شعرهاىِ غرّا شنوند كه:

حمد للَّه^۳كه ما مسلمانيم‏نه ز قمّيم و نه ز كاشانيم‏
كجا اشعار و ابياتِ بزرگ در چشمش آيد، چون شعر كسائى و اسعدى و عبدالملك بُنانِ معتقد و خواجه على متكلّم و احمدچه و خواجه ناصحى و امير قوامى و قائمى و معينى؟ كه هر بيتى را بها جهانى سزد. و توحيد و زهد و مناقب را دشمن ندارد مگر فلسفى‏اى اباحتى‏اى خارجى‏اى، اين است جوابِ به وجهِ بى‏خصومت.
اما جواب آنچه گفته است كه «فلان كس علوى‏اى را به خواب ديده است، گيسوها در بر افكنده» بندانسته است كه در بيشترِ بقاع كه تربت‏هاىِ سادات است، خوابْ سنّيان ديده‏اند؛ چنانكه به بار كرسب و ساوه و بناهق ^۴ و باطانِ رى و بزرقا ^۵ و فارس و بصره و خوزستان.
^۶امّا عجب است كه بناى مذهبِ خود فراموش كرده است كه هر سال خبرى به‏تازگى برآيد كه به فلان بقعه زاهدى پديد آمده است؛ مجبّرانِ قُحّ ^۷ از ولايات به

همه حال شيعت را مى‏خواهد، عجب است كه عدل و توحيد و تقريرِ نبوّت و اعتراف به امامت با عصمتْ واهى و ركيك است و جبر و تشبيه و كفر را حوالت به مشيّتِ خداى كردن، و معاصى و ضلالات را بر فتراكِ قضا و رضاىِ خداى بستن، و انبيا را همه كافربچه و عاصى گفتن، و شريعت را چون گوشتِ قربان به قسمت بكردن، مذهبى درست و سره است...! و زادَ فى الطّنبورِ نغمةً. ^۱ با ملحدان در وجوبِ معرفتْ موافقت كردن، اين مذهبى سره است و آن ركيك و واهى! ريشش به نماز نيست كه دروغ گويد و چنين قياس كند. مگر از قرآن كريم اين آيت بنخوانده است تا بدانستى كه حق عدل است و باطل جبر؟ قال سبحانه و تعالى: «إنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ اْلإِحْسانِ وَ إيتاءِ ذى الْقُرْبى‏ وَ يَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ الْبَغْيِ»^۲ و در جوابِ اين كلمت اين آيت كفايت است.
اما آنچه گفته است كه «بناىِ مذهبشان بر شعرك‏ها و مغازى‏هاىِ ركيك باشد»، ^۳اوّلاً كوربخت اگر وقتى به تقليد شيعى بوده است، بايستى كه شنيده بودى كه به مذهبِ شيعت منهى است شعر گفتن؛ تا به مذهبِ محقّقانِ شيعت چون خواجه امام رشيد متكلّم و غير او را مذهب است كه روا نباشد كه ائمّه شعر منظوم گويند و نه انبيا. و در همه عمرِ مصطفى - صلى اللَّه عليه و آله - نيم‏بيت را حوالت كنند بدو كه گفت: «سَتبدي لكَ الأيّامُ ما كنت جاهلا» ^۴ و بقيّه شعر نه بر نظم شعر گفت تا شاعر نباشد. و بارى تعالى بر سبيلِ مدح او را گفت: «وَ ما هُوَ بِقَوْلِ شاعِرٍ قَليلاً ما تُؤْمِنُونَ»^۵ و همه علماى شيعت متّفق‏اند كه جعفر بن محمّد الصّادق - عليه السلام - گفت: ^۶ چون به روزه