قصرِ ليلى آراسته باشد، چرا نشايد كه مشاهدِ فرزندانِ مصطفى و زهرا آراسته باشد؟ تا اين شبهت زايل باشد و آن كس كه بنتواند ديدن، كور و بى‏حاصل. ^۱و الحمدُ للَّه ربِّ العالمين.
و اما جواب آنچه «با خويشتن هانهاده‏اند ^۲ كه حق با ايشان است»، اين كلمه در همه طوايف بر يك حدّ است، و آن كيست كه خويشتن را هالك دانست و خصمِ خود را ناجى خواند؟ امّا به حقيقت آن است كه اگر خداى بر همه خلقان رحمت كند - مقدّراً ^۳ بر جهود و گبر و ترسا، هرگز بر مجبّر رحمت نكند كه مجبّره را خصومت با خداى و رسول و امام است و با اين سه خصم، نجات يافتن محال باشد؛ فويلٌ لِمَن شفعاؤُه خصماؤُهُ. ^۴ و نجاتِ آخرت درين امّت آن را است كه بارى تعالى گفت: «اُولئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقّاً»^۵و سيّد - عليه السلام - گفت: «يا عليّ، أنت و شيعتك هم الفائزون». ^۶ و امير مؤمنان گفت:

أقول للنّار حين توقَفُ لل-عرض: ذَرِيهِ لا تَقْرَبِى الرَّجُلا
ذَرِيهِ لا تَقْرَبِيه إنّ له‏حَبلاً بِحَبل الوصيّ متّصلا^۷
و اما آنچه «شاعر مست را دعا كنند»، آرى چنين است. شيعت مؤمنِ مست را

قيمتى و قناويلِ مُكَلَّلْ، و شموع منوّر، و خادمانِ مشهّرِ ^۱ مؤدّب آراسته كرده‏اند اقتدا ^۲ به كعبه خداى و روضه مصطفى، تا به حدّى كه * اگر تجمّلِ خزانه مشهدِ مقدّس أميرالمؤمنين على - عليه السلام - بر حساب گيرند، * ^۳ در هيچ خزانه مَلِكى و سلطانى چندانى نباشد از كورىِ خوارج؛ و به هر مشهدى مثل آن. ^۴ و سلاطينِ عالم و ملوك و جهانبانانِ دنيا چون بدان مشاهد رسند، ^۵ از فرطِ اعتقادِ پاكيزه، آستانه را بوسه دهند تقرّب به خداى را و تبرّك به مصطفى [ را ]. و به قولِ ناصبىِ خارجى، خلل نكند. امّا چون به پانصد سال همه ناصبيان را حميّتْ ^۶ نبوده است كه كِلَّه‏اى ^۷ بى‏تكلّف در سرِ تربت عثمان شهيد زنند، از حسدْ اين طعن مى‏زنند. وگر اين مصنّف به كعبه و مدينه نرسيده است، عجب است كه گورخانه سلطان كبيرِ سعيد طغرل - رحمه اللَّه - به رى نديده است با چندينى زينت و آلت بعد از صد سال، و به مرو و به اصفهان گورخانه سلاطين ماضيه همه به آلت و عدّت، و به همدان گورخانه طغرل دوم، و از آنِ سلطان مسعود و محمّدشاه با برگ‏ها و سازهاىِ شاهانه؛ تا مگر نگفتى كه «رافضى زينتِ گورخانه كند چون دختركان» كه اين طعن است بر خداى و مصطفى و همه خلفا و همه سلاطين؛ ^۸ آنگه بر شيعت. كوربختا، اگر مى‏شايد كه خانه مانى و ايوانِ كسرى و