لرستان ^۱ و خارجيان ^۲ شود ^۳ كه اين سنّت آنجا بدعت دانند كه بر على و حسين لعنت كنند و بر معاويه و يزيد صلوات ^۴ فرستند. اگر نه در بلادِ اسلام، اگر كور و كر نيست، مى‏شنود و مى‏بيند كه حنيفى و سنّى و شيعى آن تعزيت دارند. و آنچه «تعزيتِ عمر و بوبكر و عثمان ندارند» از آن است كه ظلم اينجا صريح‏تر است و شهادت اينجا بليغ‏تر است و اخبار وارد است. وگر خواجه بر عثمان نوحه نكند، از آن نكند كه كشندگانِ او مهاجر و انصارند؛ اينجا كشندگانِ حسين، مروانى و سفيانى و اموى‏اند. شيعت دليرتر باشند.
و حديث آنچه «زنان و مردان به هم بر شده باشند»، ^۵۶در همه مجالس برين نوع باشد و نيّتِ علما طاعت باشد. اگر مُفسدى در آن ميانه معصيتى كند، مستحقِ‏ّ لعنت و عقوبت باشد و عايد نباشد به علما و صلحا.
و اين فصل را در فصولِ ماتقدّم جواب‏هاى اشگرفِ ^۷ مطوّل با حجّت بگفته‏ايم. چون به اوّلْ آن خوانده باشند، به آخر مستغنى باشند. و الحمدُ للَّه ربّ العالمين.

[ 215 ]

[ شبهه بيزارى شيعه از صحابه و تهمت‏هاى مؤلف فضائح به بزرگان شيعه ]

[ پاسخ به دروغ و شبهه بيزارى شيعه از صحابه و اشاره به منزلت و موقعيت صحابه و بحث از خوب و بد آنها ]

[ رابطه همنشينى و مجاورت صحابه با پيامبر و حق‏طلبى و نجات يافتگى ]

[ ادعاى ذكر نام صحابه در تورات و انجيل و رد اين ادعا ]

[ پاسخ به شبهه شباهت شيعه با يهود در نجات‏يافتگى ]

[ شفاعت و نجات اخروى، تفضل الهى و جزاى عمل از ديدگاه شيعه ]

آنگه گفته است:
فضيحت چهل و هشتم. همه طوايف اسلام كه نامِ صحابى‏اى و بزرگى برآيد، ^۸

بدان شتابد، و هوى‏پرست ^۱ و جاحد باشد و چون بدين شرع او را اعتقادى نباشد، چگونه بر آن منهاج باشد؟!
امّا جوابِ اين سوداىِ‏طبع و حشوِمذهب ^۲ كه دگرباره اين مُعاند مكابر ناصبى مجبّر ياد كرده است، و عداوتِ على و حسين ظاهر گردانيده است، اوّل آن است كه تعزيتِ حسينِ على داشتن، متابعتِ فرمانِ رسول - صلى اللَّه عليه و آله - است كه گفت: ^۳«من بكى‏ علَى الحسينِ أو أبْكى‏ ^۴ وَجَبَتْ لَهُ الجنّةُ». معنى آن است كه هر كس كه بر حسين بن على - عليه السلام - بگريد، يا كسى را بر وى بگرياند، واجب است او را بهشت؛ تا هم علما داخل باشند و هم مستمعان؛ ردّاً عَلَى النّواصبِ و الخوارجِ.
و شيعه بدين جزع و فزع مخصوص نيستند. در همه بلادِ اصحابِ شافعى و بلادِ اصحابِ بوحنيفه، فحولِ علما چون محمّدِ منصور و امير عَبّادى و خواجه على غزنوى و صدر خجندى و ابومنصور ماشاده و مجد ^۵ همدانى و خواجه بونصر هسنجانى و شيخ بوالفضائل مشّاط و ابومنصور حفده و قاضىِ ساوه و سمعانيان و خواجه ابوالمعالى جوينى ^۶ و نزارى ^۷ و علماى رفته و باقيان، ^۸ از فريقين، در موسمِ عاشورا اين تعزيت با جزع و نوحه و زارى داشته‏اند و بر شهداى كربلا گريسته، و اين معنى از آفتاب ظاهرتر است. وگر خواجه انتقالى را بابت نيست، ^۹ بايد كه به ولايتِ