كفرآفرين خوانده است، و به طاعتِ خود چگونه اميد دارد كه جزا بر عمل نگويد، و روا دارد كه با هزار ساله طاعت مرد هالك باشد و با هزار ساله معصيت مرد ناجى باشد، كه خداى تعالى مالك الملك است؟ و به شفاعتِ انبيا چگونه اميد دارد كه بر هر يكى به معصيتى گران گواهى داده است از آدم تا به مسيح مريم - عليهم السلام - ؟ و به شفاعتِ مصطفى چگونه اميد دارد كه او را كافربچه خوانده است و پدر و مادرش را پيش از فرعون و هامان به دوزخ فرستاده است ^۱ و او را شكم ^۲ شكافته و از كفر و نجاستِ شِرْك بشسته است ^۳ و بر زنِ زيدِ حارثه عاشق كرده؟ پندارم به قيامت شرم دارد از وى. و به شفاعتِ ائمّه خود ايمان ندارد ^۴ و ايشان را به چندين ^۵ تهمت ياد كرده؛ چنانكه ^۶ اين مصنّف مجبّر درين كتاب. ^۷ پس چون خواجه ناصبى را در آن بهشتِ بدان فراخى جاى ^۸ نيست و نخواهد بودن، بايد كه قسمت در باقى نهد كه خواهد بودن. بايد كه قسمتِ آن كس باشد كه جزا بر عمل گويد، ^۹و تفضّل روا دارد، و به شفاعتِ انبيا و ائمّه معترف باشد ^۱۰ و از اهلِ توحيد و عدل و نبوّت و امامت باشد. ^۱۱ و الحمدُ للَّه ربِّ العالمين.

[ 216 ]

[ آمين گفتن در نماز و دورى شيعه از اين فعل و دفع شبهه شباهت داشتن به يهود ]

آنگه گفته است:
فضيحت چهل و نهم. رافضى و جهود از ثوابِ آمين محروم باشند. رافضى در

امّا جوابِ آنچه گفته است كه «عجب است كه صحابه پاك كه مجاورانِ حضرت نبوّت بودند، حق بنديده‏اند امّا بوجعفر طوسى و بوجعفر بابويه (و اسماى علما برده) كه بعد از پانصد سال بديدند»، من انكار نمى‏كنم كه صحابه حق نديدند، امّا اين ردّ بر خواجه ناصبى است كه گويد: عبداللَّه و عبدالمطّلب و بوطالب با نورِ مصطفى و مجاورت آن نور بنديده‏اند، ^۱ و آن معجزات قبول نكردند، و ايشان همه با آن قربت و قرابت به دوزخ روند، امّا ريسمان‏فروش و شانه‏تراش و حلّاج ^۲ كه ^۳ از بعدِ ^۴ پانصد سال آمده‏اند، ناجى‏اند و همه به بهشت شوند. اگر آن عجب است، اين عجب‏تر است؛ تا خواجه دگرباره بداند كه [ نجات و هلاك ] به شهر و پيشه تعلّق ندارد و قياس بكند تا خود علم الهدى و اين دو بوجعفر و دو مفيد و غيرِ ايشان با علماى نواصب مقابل هستند يا نه؟ و چون بهترند، مجاملتى بكند كه معصيت هر چند كمتر، بهتر.
و امّا آنچه گفته است كه «نامِ صحابه در توراة و انجيل بوده است»، دگرباره اين دعوى نو است خواجه را كه آرزو مى‏كند. ^۵ همه سال انكار مى‏كند كه نام اهل ^۶البيت روا نباشد كه بر عرشِ خداى باشد، و نه در كتبِ انبيا؛ امّا نامِ صحابه در كتب اثبات مى‏كند! اگر شرمى بداشتى، مگر دست از تمنّاىِ محال بداشتى، و با حق صلح كردى و باطل بگذاشتى.
اما آنچه گفته است كه «مشابهت دارند به جهودان و گويند: ما به بهشت شويم و ديگران نشوند»؛ جوابش آن است كه معلوم است همه عقلا را كه به بهشت، يا به تفضّلِ خدا شوند يا به ايمان و طاعتِ خويش، يا به شفاعتِ انبيا و مصطفى و ائمّه هدى؛ و قسمتْ بيش ازين نيست. و بحمد اللَّه و منِّهِ ناصبيان و خارجيان را ازين هيچ نصيب نيست: اوّلاً به فضلِ خدا چگونه طمع دارد آن كس كه خداى را به دنيا ظالم و