665
نقض

إلَيْكُمْ سِرّاً فَلا تُضَيِّعوهُ، ألا وَ إنَّ عَليّاً إمامُكُمْ مِنْ بَعْدي وَ خَليفَتي فيكُمْ؛ بِذلِكَ أوْصاني جَبْرَئيلُ - عليه السلام - عَنْ رَبّي، أَلا وَ إنْ لَمْ تَحْفَظوني فيهِ و لا تُوازِرُوهُ ولا تَنصُرُوهُ اخْتَلَفْتُمْ في أَحْكامِكُمْ وَ اضْطَرَبَ عَلَيْكُمْ أَمْرُ دينِكُمْ وَ وَلِيَ عَلَيْكُمْ أشْرارُكُمْ؛ بِذلِكَ أخْبَرَني جَبْرَئيل - عليه السلام - عَنْ رَبّي، ألا وَ إنَّ اَهْلَ بَيْتي هُمُ الْوارِثُونَ لِأمْري، و الْقائِمُونَ بِأمْرِ اُمَّتي، اَللّهُمَّ فَمَنْ أَطاعَهُمْ مِنْ اُمَّتي وَ حَفِظَ فيهِمْ وَصِيَّتي فَاحْشُرْهُ في زُمْرَتي، وَ مَنْ أَساءَ خِلافَتي في أَهْلِ بَيْتي فَاحْرِمْهُ الْجَنَّةَ الّتي عَرْضُهَا السَّماواتُ و الْاَرْضُ اُعِدَّتْ لِلْمُتَّقَينَ».
كلامى با اين مبالغه كه اهل معنى و معرفت تفسيرش دانند و در آن انجمن از قول با حجّت از كلام مصطفى - صلى اللَّه عليه و آله - بگفت، ردّ بر بيعتِ ابوبكر. امّا پندارى خواجه ناصبى [ چون ]آنچه به كارش آيد نيست كمترك داند. تا عمر خطّاب برخاست و گفت: اُسكُتْ يا خالِدُ، فَلَسْتَ مِنْ أَهْلِ الْمَشْوَرَةِ.
تا او عمر را جواب داد: بَلِ اسْكُتْ أَنْتَ يَابْنَ الْخَطّابِ؛ فَوَاللَّهِ مالَكَ في قُرَيْشٍ مُفْتَخَرٌ. تا عمر بنشست.
بعد از وى ابوذرِّ غِفارى ۱ برخاست و حمد گفت به خدا و ثنا گفت بر مصطفى؛ ۲آنگه گفت:
يا مَعاشِرَ قُرَيْشٍ، قَدْ عَلِمْتُمْ وَ عَلِمَ أَخْيارُكُمْ أَنَّ النّبىَّ - صلى اللَّه عليه و آله - قالَ: «الْأمْرُ مِنْ بَعْدي لِعَلِيّ‏ِ بْنِ أَبي طالِبٍ ثُمَّ لِلْحَسَن ثُمَّ لِلْحُسَيْنِ ثُمَّ لِلأْئِمَّةِ مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ» فَتَرَكْتُمْ قَوْلَهُ، وَ نَبَذْتُمْ أَمْرَهُ وَ وَصِيَّتَهُ، وَ كَذلِكَ تَرَكَتِ الْاُمَمُ الَّتي كَفَرَتْ بَعْدَ أَنْبِيائِها، فَغَيَّرَتْ وَ بدَّلَتْ، فَحاذَيْتُمُوها حَذْوَ النَّعْلِ بالنَّعْلِ وَ الْقُذَّةِ بِالْقُذَّةِ، و عَمّا قَليلٍ تَذُوقُون

1.فيروزآبادى در قاموس و زبيدى در تاج العروس گفته‏اند: «(و بنوغفار ككتاب) قبيلة من كنانة و هم بنوغفار بن مليل بن ضمرة بن بكر بن عبد مناة (رهط) سيدنا (أبى ذر) جندب بن جنادة (الغفارى) - رضي اللَّه عنه - و قد تقدّم ذكره ثلاث مرّات». و جوهرى در صحاح گفته: «و بنوغفار من كنانة رهط أبي ذرّ الغفاري». در منتهى الارب گفته: «غفار ككتاب پدر قبيله‏اى است از كنانه و هو غفار بن مليل بن ضِمرة بن بكر بن عبد مناة بن كنانة. از آن قبيله است ابوذر جندب بن جناده غفارى، يكى از اصحاب نبى، صلى اللَّه عليه (و آله) و سلم».

2.صفحه «۶۰۴» چاپ قديم‏


نقض
664

اما جواب آنچه گفته است كه «چون رسول‏[ - عليه السلام - ] از دنيا برفت، صحابه در خلافت سخن گفتند، چنانكه از آفتاب ظاهرتر است و اگر رسول بر على نصّ كرده بودى، چرا صحابه كه روزِ بيعت ابوبكر حاضر بودند، إنكار نكردند و نگفتند: ۱ حق با على است و رسول بر وى نصّ كرده، اين چه مشغله است؟» أوّلاً ديگرباره به حساب كورتر است و به احوالِ روزِ سقيفه جاهل‏تر كه اگر دانستى نگفتى ۲ به‏ضرورت جواب اين شبهه گفته شود و از كتب و آثار از آفتاب روشن‏تر است. به روايت‏هاىِ مختلف خاصّه آنچه روايت كرده‏اند ۳ از عليّ بن جعفر اهرمروانى گروهى از امينان ۴ و معتمدان معروف كه چون در سقيفه بنى ساعده بر ابوبكر بيعت كردند، وَفْد ۵ أصحاب از مهاجر و أنصار و كبراى اهل البيت به سراىِ اميرالمؤمنين - عليه السلام - آمدند و به اتّفاق گفتند: «يا أميرالمؤمنين، تركت حقّاً أنتَ أولى بِهِ منْ هذَا الرّجلِ و قدْ أردنا أن [ نأتي الرّجل ] ۶ فَنُنْزِلَهُ ۷ عن منبر رسول اللَّه [ صلّى اللَّه عليه و آله ]». از على - عليه السلام - دستورى خواستند و به‏جمع به مسجد آمدند. ابوبكر بر منبر بود. ابتدا مهاجران برين نسق برخاستند با حضورِ اند هزار مرد و انكار كردند بر بيعتِ أبوبكر؛ و اوّل كسى كه برخاست و سخن گفت: خالد بن سعيد بن عاص بود كه بعد از حمد و ثناىِ خدا و [ درود بر ] مصطفى به آواز بلند گفت:
۸يا أَبابَكْرٍ اتَّقِ اللَّهَ وَ انْظُرْ ما تَقَدَّمَ لِعَليٍ‏ّ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ [ صلّى الله عليه و آله ] أَما عَلِمْتَ أَنَّ النّبِيَّ - صَلّى اللَّهُ عَلَيْه وَ آلِهِ - قالَ لَنا يَوْمَ بَني قُرَيْظَةَ وَ قَدْ قَتَلَ عَلِيَّ - عليه السلام - عِدَّةً مِنْ رِجالِهمْ و اُولِى النَّجْدَةِ مِنْهُمْ: «مَعاشِرَ النّاسِ اُوصِيكُمْ بِوَصِيَّةٍ فَاحْفَظُوها وَ مُودِعٌ

1.ح: «و نگفتندى».

2.د: «بگفتى» ح هم نقطه ندارد.

3.ح: «كرده».

4.ح: «گروه». د: «كه او روايت كرده از امناء».

5.مراد از «وفد» در اينجا جماعت است؛ چنانكه واضح است.

6.جاى «نأتى الرجل» را در هر دو نسخه ح - د خالى گذاشته‏اند.

7.ح - د: «قبر له». پوشيده نماناد كه اشاره به نسخه‏بدل‏هاى اين دو نسخه در متن خبر موجب تطويل بلاطائل است؛ بلكه ملال‏آور مى‏شود و در تصحيح به مآخذ موجود از قبيل رجال برقى و خصال صدوق رحمه اللَّه عليه اكتفا مى‏كنيم و براى تحقيق در اصل اين مطلب، رجوع شود به تعليقه ۲۱۸.

8.صفحه «۶۰۳» چاپ قديم‏

  • نام منبع :
    نقض
    سایر پدیدآورندگان :
    محدث ارموی، میر جلال الدین
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1391
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 429730
صفحه از 1250
پرینت  ارسال به