جواب اين كلمات آن است كه اين معنى در اخبار است و شيعه آورده‏اند كه چون خداى تعالى نام محمّد و على در عرش به ملائكه نمود و فضلِ ايشان با ملائكه بگفت، فرشتگان به ديدارِ ايشان آرزومند شدند. بارى تعالى گفت كه من محمّد را بيارم كه ^۱شما او را ببينيد كه رسول و برگزيده من است؛ امّا على امام و وليعهدِ او است؛ درجه معراج ندارد. فرشته‏اى بيافريد بر صورتِ على. ^۲ و اين طُرفه نبود و محمّد را منزلت بيشتر باشد كه على را. و خواجه ناصبى چون اين طعن زند، بايد مذهبِ بدِ خود فراموش نكند كه مذهبش اين است كه چون مصطفى را به معراج بردند و به آسمانِ چهارم رسيد، از آسمانِ پنجم آوازِ نَعْلَيْنِ شخصى به گوشِ او رسيد. از جبرئيل پرسيد كه اين چه آواز است. جبرئيل گفت: اين آوازِ نَعْلَيْنِ ابوبكر صِدّيق است كه مى‏رود. مصطفى تعجّب نمود. جبرئيل گفت: يا رسولَ اللَّه، تعجّب منماى! تو هنوز امشب به حضرت آمده‏اى و بوبكر هر شب اينجا باشد. پس به قولِ ناصبىِ گنده‏دهان، ابوبكر به چند درجه از مصطفى - صلى اللَّه عليه و آله - بهتر باشد:
يكى، آن كه او هر شب آنجا باشد و اين در همه عمر دو بار يا سه بار رفته.
دوم، آن كه مصطفى با جبرئيل و بُراق به آسمان چهارم رسيده باشد و ابوبكر پياده به آسمانِ پنجم. اين مقالت و مذهب زياده از آن است كه رافضيان گويند. ايشان گفتند: فرشته‏اى است بر صورتِ على، و اين مصوّر است. ناصبيان گويند: ابوبكر هر شب آنجا است. تا آن با اين قياس كند، يا دست از مذهبِ بد بدارد و چنين مُحالات نگويد، و چون اين مُحال مى‏گويد و روا مى‏دارد، بر شيعه تشنيع نزند؛ أعاذَنَا اللَّهُ مِنْ شرِّ النَّواصبِ و الخوارج و جميعِ المُبتدعين و الضّالّينَ بمحمّدٍ و عترته الطّاهرين.

[ 219 ]

[ عقيده شيعه در باب خواندن سوره‏ها در نماز ]

[ عقيده شيعه در باب سور والضحى، الم نشرح، الم تر كيف و لايلاف قريش و خواندن اين سوره در نمازها ]

[ خبر نبوى در باب سوره‏هاى موسوم به سبع طوال ]

[ سوره‏شناسى قرآن از نظر شيعه و پاسخ شبهات ]

آنگه گفته است:
فضيحت پنجاه و دوم. آن كه رافضى گويد سوره «و الضّحى» و «ألم نشرح» و

و روز وفات به عمر مى‏سپارد.
و بر عمر انكار مى‏كند كه «جَعَلَها في جَماعَةٍ زَعَمَ أَنّي أحَدُهُمْ، فَياللَّهِ وَ للشُّورى‏»، من از كجا و شورى از كجا! «إلى‏ أنْ قامَ ثالِثُ الْقَوْمِ نافجاً حِضْنَيْهِ (إلى آخر الخطبة)». ^۱
پس اين همه دلالت است بر نصّىِ او و انكار است بر اختيارِ ايشان. پندارى كه بعد از پانصد سال حلّاج و شانه‏تراش بدانستند و بديدند و على - عليه السلام - و عبّاس و سلمان و بوذر و مهاجر و انصار نتوانستند ديدن و نديدند. [ بلكه عقلا دانند كه نه چنين است ]كه هر اجماع كه بر خلافِ علىِ‏ّ مرتضى باشد، آن خطا باشد، و هر اتّفاق كه بر مخالفتِ حسن و حسين باشد، آن باطل باشد، و هر حجّت كه بر سلمان و بوذر و مقداد و خُزيْمَه و أبو أيّوب باشد، همه شبهت باشد؛ «الا إنَّ الْحَقَّ مَعَ عَلِىٍ‏ّ وَ عَلِيٌّ مَعَ الْحَقِّ، يَدُورُ مَعَهُ حَيْثُما دَارَ». ^۲ مذهب اهلِ حقّ اين است و جواب اين مشبّهى خارجى همين است و إمام بعد از مصطفى بلافصل أميرالمؤمنين است كه نصِ‏ّ ربّ العالمين است، و نفسِ خير المرسلين است. [ و ]الحمدُ للَّه ربِّ العالمين.

[ 218 ]

[ تهمت مؤلف فضائح به شيعه در عقيده به آفريده شدن فرشته‏اى بر صورت على(ع) ]

[ پاسخ شبهه مؤلف فضائح و تعظيم فرشتگان به على(ع) و خرافات اهل سنت در مسئله معراج ]

آنگه گفته است:
فضيحت پنجاه و يكم. رافضى گويد: بالاىِ آسمان خداى تعالى فرشته‏اى آفريده بر صورتِ ^۳ على تا فرشتگان به زيارتِ او شوند از شوقِ ديدن على. پس بدين قول ملائكه هم صورت‏پرست باشند و هم على‏پرست، و با محمّد آن نكرده‏اند كه با على، و فرشتگان به محمّد نيازمندترند كه به على.