و هفتم سورة الأنفال است با توبه از سبع طول. ^۱ تا هم خبرِ رسول - صلى اللَّه عليه و آله - درست باشد، و هم قولِ قرّا و علما حقيقةً. و علىّ بن الحسين الواقدى و غيرِ او در كتب آورده‏اند كه اين هر دو يك سوره است، و اگرچه دو نويسند؛ تا بداند كه قرائتْ دگر باشد و كتابتْ ديگر. و ابن مهران از مُقريانِ معتبر است، سنّى است، نه رافضى؛ قولش حجّت باشد در كتاب المقاطع و المبادى، در وقوف آورده كه سوره «و الضّحى» و «ألم نشرح» يك سوره است. برگيرد و بخواند تا بداند. و اين صورت بدان ماننده است كه مذهبِ خواجه ناصبى چنان است كه «آمين» از خاتمه «فاتحه» است و تاركِ آن ملحد و رافضى است. با اين همه در هيچ مصحفى ننوشته‏اند و مصحفى ^۲ به خطِّ عثمان بن عفّان در جامعِ دمشق هست بر سرِ تربتِ أمّ كلثوم و در آخر «الحمد» «آمين» ننوشته است. اكنون از سه وجه خالى نيست: يا خدا و مصطفى و عثمان و همه صحابه ندانسته‏اند آنچه خواجه ناصبى دانسته، يا مصحف‏ها همه به خطا نوشته‏اند، يا خود «آمين» نه از «الحمد» است. پس درست شد كه آن ^۳دوگانه محال است، كه خدا و رسول - صلى اللَّه عليه و آله - و أئمّه عالم‏ترند از ناصبيان، و مصاحف همه درست است؛ امّا خواجه دروغ مى‏گويد و «آمين» نه از «الحمد» است. اگر هست و شايد كه ننويسند، اين نيز دو سوره است و شايد كه چهار سوره نويسند كه قرائتْ دگر باشد و كتابتْ دگر. و اگر روا باشد ^۴ كه خواجه ناصبى صد و پنجاه سال است كه به دروغ و تقيّه لاف مى‏زند و مذاهب را به كورىِ رافضيان يكى مى‏خواند و مى‏گويد: مذهب ابوحنيفه و شافعى يكى است، اگر جوامع ^۵ و مدارس و منابر و فقها و علما [ را ]كه مختلف و مخالف‏اند يكى داند و آن دو مذهب را يكى خواند، فضيحت نيست، پس دو سوره يكى خواندن نيز فضيحت نباشد. تا اين دليل و حجّت‏ها با آن شبهت‏ها قياس كند.

«ألم تر كيف» و «لإيلاف قريشٍ» هر چهار، دو سوره است و هرگز در نماز نخوانند. و جامعى كه در دستِ ايشان است [ و ] مى‏گويند: خطِّ اميرالمؤمنين است به چهار سوره نوشته، و جامعى كه در گنبدِ طغرل نهاده و به خطِّ مرتضى علم الهدى بغداد هم به چهار سوره نوشته. اكنون از سه وجه بيرون نيست: يا أميرالمؤمنين ندانسته آنچه خواجه رافضى دانسته، يا رافضى دروغ مى‏گويد، يا خود آن مصحف نه خطِّ أميرالمؤمنين على است.
[ اما ] جواب اين شبهه آن است كه شكّى نيست كه به مذهبِ شيعه اين چهار ^۱سوره به صورت، به معنى دو سوره است؛ ^۲ أمّا آنچه گفته «در نماز نخوانند» دروغى محض است كه هم در فرايض و هم در نوافل خوانند، ^۳ امّا فاصله نكنند به تسميه كه هر دو به حكمِ يك سوره است. امّا در جامعِ أميرالمؤمنين و در جامعِ مرتضى علم الهدى ^۴ [ از بهر آن ] به قاعده چهار سوره نوشته كه كتابتْ ديگر است و قرائتْ ديگر. دليل بر اين آن است كه به اتّفاقِ قُرّا و علما و فقها سوره أنفال و سوره توبه يكى است و در قرآن دو نويسند. فاصله به سرخى ^۵ و شرحِ آيات ظاهر است و اين هر دو يك سوره است از «سبع طوّل»؛ لانّهُم يرونَهُما واحدةً لأنّهُما نَزَلَتا جميعاً في مغازي رسولِ اللَّه - صلى اللَّه عليه و آله - . روايت ^۶ است كه «اُعطيتُ السّبعَ الطّوّلَ مكانَ التّوراة (الخبر)». ^۷ و اين هفت سوره است: بقره و آل عمران و سورة النّساء و المائدة و الأنعام و الأعراف،