1.مراجعه شود به: أنساب الأشراف، بلاذرى، ص ۱۸۷.

2.صحيح البخاري، ج ۶، ص ۱۹۶، و ج ۷، ص ۲۳۰؛ صحيح مسلم، ج ۸، ص ۲۱۷؛ سنن النسائي، ج ۷، ص ۲۳۶؛ مسند ابن حنبل، ج ۶، ص ۱۸۷؛ الآمالي، شيخ طوسى، ص ۳۱۱، ح ۶۲۹ با اندكى اختلاف.

3.در برهان گفته: «پرويزن بر وزن گرديدن، آلتى باشد كه بدان آرد و شكر و ادويه حاره كوفته و امثال آن بيزند». و نيز در برهان گفته: «پروزن بر وزن صف‏شكن، پرويزن باشد كه آردبيز است و هر چيز سوراخ را گويند عموماً».

4.م: «ريزند». ن - ح - د: «بيزند».

5.مراد غريب الحديث أبوعبيد القاسم بن سلام هروى است كه به سال ۲۲۶ مرده است و ابن الأثير حديث را از او نقل كرده است در لفظ «صعد» پس گفته: «الصعدة الأتان الطويلة الظهر، و الحذاقى الجحش، و القوصف القطيفة، و قرقرها ظهرها». نگارنده گويد: من حديث را در غريب الحديث هروى كه در حيدرآباد هند چاپ شده است به سال ۱۳۸۷ ه = ۱۹۶۷ م در چهار جلد پيدا نكردم و به طور قطع در آنجا هست و چون فهرست ندارد و من به عنوان مرور به قصد فحص با عجله گشتم، و در جلد سوم نهايه ابن اثير كه در مصر به تحقيق طاهر احمد زاوى و محمود محمد طناحى چاپ شده است در ذيل صفحه ۲۹ كه متن حديث در آن صفحه مذكور است، اين عبارت مذكور است: «رواية الهروي القرطف و هو القوصف و القوصف القطيفة». و زمخشرى نيز در كتاب الفائق حديث را نقل كرده و معنى آن را ذكر نموده است (رجوع شود به ماده «الصاد مع العين»، ج ۲، چاپ قاهره به سال ۱۳۶۷ هجرى قمرى، ص ۲۳).

6.الفائق في غريب الحديث، زمخشرى، ج ۲، ص ۲۴۷؛ النهاية في غريب الحديث، ابن أثير، ج ۱، ص ۳۵۶، و ج ۳، ص ۲۹؛ لسان العرب، ج ۳، ص ۲۵۵.

7.صفحه «۶۲۷» چاپ قديم‏

8.نهج البلاغة، خطبه ۱۶۰؛ مكارم الأخلاق، ص ۱۰؛ السنن الكبرى، ج ۱۰، ص ۱۰۱؛ شرح نهج البلاغة، ابن أبي الحديد، ج ۹، ص ۲۳۲.

1.ح - د: «هزار» (بى‏باء در اول كلمه).

2.م - ب - ن - ح - د: «تا درويش» و كلمه «درعويش» در اينجا نيز با عين مهمله ضبط شده است، و در نسخه ن نيز «درعويش» بوده و بعداً به تصرّف كسى «درويش» شده است.

3.م - ب - ن - ح - د: «با ايشان». در برهان گفته: «فا كلمه‏اى است كه گاهى آن را به جاى «با» و گاهى به جاى «به» استعمال مى‏كنند؛ چنانكه مى‏گويند: فا او گفت، و فا او رفت، و فا او نمود، و فا او داد، به معنى با او گفت، و با او رفت، و به او نمود، و به او داد».

4.م - ب - ن: «كرده».

5.در برهان گفته: «طامات با ميم بر وزن حاجات، اقوال پراكنده و هذيان و سخن هرزه و اراجيف و بى‏اصل را گويند و به معنى عجمه باشد در زبان، يعنى فصاحت نداشته باشد». و در غياث اللغات گفته: «و در سراج نوشته كه طامات به ميم بر وزن حاجات در اصلْ عربى است به تشديد ميم و فارسيان به تخفيف استعمال كنند به معنى اقوال پراكنده و سخنان بى‏اصل و پريشان كه بعضى صوفيان براى گرمى بازار خود گويند».

6.صفحه «۶۲۶» چاپ قديم‏

7.عدّة الداعي، ص ۱۱۳؛ مسند زيد بن علي، ص ۴۷۷؛ عوالي اللآلي، ج ۱، ص ۳۹، ح ۳۸؛ تفسير ابن عربي، ج ۲، ص ۴۱۲.

8.م - ب - ن - ح - د: «درويشى» (و كلمه متن در اينجا نيز به عين مهمله ضبط شده است).

9.در نهايه ابن الأثير (ج ۲، ص ۳۸۵) و مجمع البحرين (ج ۲، ص ۳۹۴، و ج ۳، ص ۴۱۸) و روضة الواعظين (ص ۴۵۴) و بحار (ج ۷۲، ص ۱۷، ح ۱۵) و ساير كتب نقل و شرح شده است و ما نيز در ذيل همين مورد از چاپ اوّل برخى از عبارات ايشان را نقل كرده‏ايم. فراجعْ إن شئت ص ۶۹۶.