محالات كه گفته است كه «از هر يكى ^۱ از صحابه چند بازماند» خداى تعالى عالم است كه بيشتر دروغ است و عقلِ عقلا را بر چُنان دعاوى خنده مى‏آيد. وقتى گويد: چون عمر در ^۲اسلام آمد، پيرهنش ^۳ هفده درم بود، چون مقتول شد، هفده من بود از برسبامِ ^۴ بسيار، وقتى گويد: زهدش بدين صفت بود وقتى با قارونش به مال مقابله كند، نمى‏دانم كه كدام گيرم؟ زهد يا تنعّم؟
و آنچه از عبدالرّحمن عوف حكايت كرده است، به‏غايت نامعقول و نامعلوم است؛ اگرچه او را نعمتِ بسيار بوده است، آخر نه تا بدين حدّ. و از غايتِ جهل و بى‏علمى گفته كه ثُمْنِ يك زن از چهار، هشتاد هزار دينار بود، و ندانسته كه ثمنى از تركه نصيبِ هر چهار باشد، وگر بود مبارك باد و الدّيّوثُ من يحسدُه. پندارى آن خبر به خواجه ناصبى نرسيده است كه رسول - عليه السلام - گفت: ^۵ «فقراء اُمّتي يدخلون الجنّةَ قبلَ الأغنياء بخمسمائةِ عام». ^۶ و اى بسا كه عبدالرّحمن بدين حساب در عرصات بماند تا از عهده حساب به درآيد.
و امّا آنچه از عثمان روايت كرده است، درست ^۷ است كه اميرالمؤمنين على - عليه السلام - چنين روايت كرده است ^۸ در خطبه شِقْشِقِيَّه از قصّه عثمان [ و ]چنين مى‏گويد: «و قامَ معه بنوأبيه ^۹ يَخْضِمونَ مالَ اللَّه خضمَ الإبل نبتةَ الرّبيع». ^۱۰ مالِ خداىْ مصطفى بر يتيمان و فقرا و مساكين خرج كردى؛ ^۱۱ چون نكنند ناچار به ميراث بازماند

همه دروغ است. مبارك باد به قولِ خواجه ناصبى كه آن اولى‏تر كه توانگر باشد. و امّا پِستِ جو ^۱ خوردنِ على با خشت كندنِ عمر قياس بايد كردن؛ اگر به درويشى بود اگر به تواضع، اگر به قناعت كه خواجه همه روز به تفاخرِ عمر ^۲ بر سرِ رافضيان مى‏زند. و امّا حكايتِ چادرِ دختر خير البشر با گليمِ * بوبكر قياس مى‏بايد كردن كه به دوش فرو گرفته بود، و خواجه پانصد سال است كه از آن فقر و گليم * ^۳ لاف مى‏زند؛ تا چون حكايتِ على و فاطمه كند، قصّه بوبكر و عمر فراموش نكند.
امّا آنچه گفته است كه «على گفت: مرا در عهدِ عمر دوازده هزار دينار عطا است» دروغى صريح است و جايى نيامده است، و گر بوده است مبارك باد.
امّا آنچه گويد كه «عمر چند ضيعت ^۴ و ديه به طعمه على كرده بود»، هر عالمى كه داند كه عمر به فدكِ ملكى با فاطمه محمّد چندان منازعت كند، داند كه ديه و ضيعت به على ندهد و آن قصّه معروف است كه فدكِ دخترِ مصطفى ^۵ بازگرفتند. پس چگونه زيادت آن كار چيزى به على دهند؟ ^۶ تا محالِ اين دعوى ازين حجّت معلوم شود كه هنوز كه اوّل فدك به ميراث و استحقاق به فاطمه و على رها كردى، اولى‏تر از آن بودى كه به آخر يَنْبُعْ و غير آن بى‏استحقاق به طعمه على كردى. ^۷ و اتّفاق است كه يَنْبُعْ آبى بود [ كه ]خود على آورده بود ^۸ به وقتِ رسول؛ هر روز به گرمگاه برفتى و اندكى بگشودى تا آب ظاهر شد و عمر را و غير عمر را در يَنْبُعْ هرگز حقّى نبود. و آن