باشد و شنوده كه در عهدِ خلافتِ بوبكر، ^۱ بوهريره سوار بر استرى بر درِ سراى عايشه صدّيقه بگذشت. آوازِ پاىِ استر به گوش عايشه آمد. گفت: مَنِ الرّاكبُ؟ گفتند: بوهريره است. عايشه گفت: بوهريره ^۲ بدان جا رسيد كه سوار مى‏گذرد؟ اين كلمه نقل افتاد بدو. فرود آمد و عايشه را گفت: آرى من سى و اند خبر در نصّىِ امامتِ على از خلق بازپوشيدم تا امامت بر پدرت قرار گرفت. آخر استرى به من نرسد؟ عايشه عذر خواست ازو. و بعد از آن معلوم است كه با معاويه رفت ^۳ و با على خصومت‏ها كرد. و ^۴به وقتِ حسن كه زهرش دادند، به مشورت بوهريره و عمرو عاص و شرحبيل بود. ^۵ پس عجب نباشد كه ازيشان مالى بازماند. امّا عاقل داند كه آن نه مال باشد، وبال و نكال باشد، و بدان مفاخرت نمودن غايتِ جهالت و ضلال باشد.
اما حديث انس بن مالك، بارى تعالى داند كه دروغ محض است كه در شدَّتِ فقر و درويشى بمرد؛ تا در آثار هست كه در آخرِ عمرش به انتجاع ^۶ به حجّاج بن يوسف

و اين نه فضيلت است، منقصت است كه خواجه ناصبى آورده است در حقِ‏ّ خلفاى راشدين كه ما گمان برديم ^۱ كه ايشان به متابعتِ مصطفى و دگر انبيا تركِ دنيا و زخارفِ او كردند. ندانستيم كه چون قارون مال‏هاىِ عظيم جمع كردند تا از ايشان بازماند! اگر چنين بود مبارك باد. و در زبير همين و مانند اين.
و امّا آنچه از طلحه روايت [ كرده ] است به‏غايت دروغ است. امّا غرضِ مصنّف آن است كه چون در اوّلِ كتاب بگفته است كه زبير از على شجاع‏تر بود، خواسته است كه به رمز در آخر كتاب بگويد كه طلحه از مصطفى سخى‏تر بود كه چون در عرب ^۲كسى گويد: كسى از او سخى‏تر نبوده است، مصطفى چون از عرب است داخل باشد، و اين اجرا اگر به اعتقاد كند كفر محض باشد. امّا خواجه به تعصّب با على و با آل على لاف مى‏زند. اگرنه چرا از عبداللَّه جواد و از اسخياى بنى هاشم نه حكايتى كرده است و نه در حقِ‏ّ ايشان اشارتى كرده است، از بُغضِ جعفر طيّار؟ و از سخا و عطاىِ حسن و حسين - عليهما السلام - اثرى نياورده ^۳ است؛ از غايتِ بُغض حيدر كرّار. و ^۴ نعوذُ باللَّهِ منْ مقالةِ الأشرار و الفُجّار.
امّا آنچه از عمرو بن العاصِ شرير روايت كرده است و او را به بغضِ على، «رحمة اللَّه عليه» نوشته است، عجب نباشد كه عمروعاص كه به متابعتِ ^۵ معاويه و مخاصمتِ على هزار حق باطل كند و هزار باطل به حق هانمايد ^۶ و او را مالى و حالى باشد، و بئسَ المالُ ماله، و بئسَ الحالُ حاله؛ «يَوْمَ يُحْمى‏ عَلَيْها فى نارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوى‏ بِها جِباهُهُمْ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ هذا ما كَنَزْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ فَذُوقُوا ما كُنْتُمْ تَكْنِزُونَ».^۷
امّا آنچه از ابوهريره روايت كرده است، هم عجب نباشد و خواجه ناصبى خوانده