خادِماً لأهْلِهِ». ^۱ بيشتر از هفت‏صد درم ^۲ نبود.
و فضيلتِ انبيا و اوليا بر فراعنه و مال‏طلبان يكى اين است كه نبى مى‏گويد: «اللّهمّ أحْيِني مِسْكيناً»، ^۳ و ولى مى‏گويد: «يا صَفْراءُ وَ يا بَيْضاءُ غُرّي غَيْرى». ^۴ و من پنداشتم كه قارونِ دون و قيصر روم و خاقان تركستان باشند ^۵ كه به مال تفاخر كنند؛ ندانستم كه صحابه رسول با نزولِ چنين آيت كه:« [ اعْلَمُوا ] أنَّما الْحَياةُ الدُّنْيا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ زينَةٌ وَ تَفاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَ تَكاثُرٌ فى اْلأَمْوالِ وَ اْلأَوْلادِ»^۶ و مانندِ اين، چگونه جمعِ حُطام و زخارفِ دنيا كنند؟! و پندارى خواجه ناصبى آن حديث نشنويده ^۷ است كه بوذر به مهمانى ^۸ سلمان رفت؛ نانِ بى‏نمك يافت، و مصطفى به خانه على آمد، طعامِ دنيا نيافت، و آن خبر را پندارى مُنْكِرَسْت كه سيّد - عليه السلام - قصّه متّقيان و ناجيان مى‏گفت. بوذر گفت: من از ايشان هستم؟ سيّد گفت: «يا أباذرٍ اَلَكَ قُوتُ ثَلاثَةِ اَيّامٍ؟» قال: لا. قال - عليه السلام - : «اَلَكَ قُوتُ يَوْمَيْنِ؟» قال: لا. سيّد گفت: ^۹ قوت يك روزه دارى؟ گفت: دارم، گفت كه تو از رستگاران باشى». ^۱۰ پندارى عمر و عثمان و عبدالرّحمن و طلحه و زبير و بوهريره و پسرِ عاص و اَنَسْ و سعد وقّاص ازين خبر بيگانه بودند كه مال‏هاىِ عظيم

الثّقفى آمد ^۱ و اَنَسْ از مُعَمَّرانِ ^۲ صحابه بود. چون به حجّاج رسيد بُرقَعى ^۳ داشت بر وى ^۴ فروگذاشته؛ باد در آمد و برداشت. نابينا شده بود و بَرَصْ ^۵ بر رويش ظاهر شده. حجّاج پرسيد: اين چيست؟ گفت: روزِ شورى‏ على ^۶ از من گواهى خواست بازپوشيدم و گفتم: مرا به ياد نيست. مرا نفرين كرد و گفت: اگر دروغ مى‏گويى، بارى تعالى تو را امتحان كند به علّتى كه هر گه كه خواهى ^۷ كه بازپوشى ظاهر شود. حجّاج او را قبول نكرد و هيچ بدو نداد و درويش و محتاج مُرد. تا اگر همه دعاوى مصنّف در حقِ‏ّ مال‏داران چنان است كه در حقِ‏ّ انس، پس همه ^۸ دروغ است، وگر بعضى راست است، مبارك باد. اگر به حلال داشتند، حسابِ قيامت و وقوف در عرصات باشد، وگر به حرام داشتند خود عقاب باشد: «في حَلالِها حِسابٌ و في حَرامِها عِقاب». ^۹ به نزديكِ اهلِ حق ^۱۰چنين است كه از مصطفى - صلى اللَّه عليه و آله - از مالِ دنيا هيچ بازنماند، الّا از ^۱۱ منقولاتى از آلت و سلاح ^۱۲ و كسوتِ خاصّ، و از علىِ‏ّ مرتضى - عليه السلام - آن شب ^۱۳ كه او را دفن كردند، بامداد حسنِ على - عليه السلام - به منبر برآمد و گفت: «يا مَعاشِرَ الشّيعَةِ لَقَدْ قُبِضَ في هذِهِ اللَّيلةِ رَجُلٌ لَمْ يَسْبِقْهُ الْأوَّلُونَ بعملٍ، وَ لَمْ يُدْرِكْهُ الآخِروُن بِعملٍ، وَ ما خَلَّفَ صَفْراءَ وَ لا بَيْضاءَ إلّا سَبْعَمِائةِ دِرْهَمٍ أرَادَ أنْ يَشْتَرِىَ بِها