و ديگر آن كه خواجه مجبّر ^۱ همه ساله از پيرانِ طريقت لاف مى‏زند كه شِبْلى را قناعت چگونه بوده است، و جُنَيْد را كسوت چگونه بود. اگر آن سنَّت است پس جمعِ مال مگر بدعت باشد، وگر جمعِ مال سنّت باشد، مگر ترك و تبرّا، ريا و بدعت باشد. و بيچاره كسى كه از شريعت و طريقت چنين بيگانه باشد ^۲كه رسول گويد: «حبُّ الدّنيا رأسُ كُلِّ خَطيئةٍ». ^۳ و جايى گويد: «من أحبَّ دنياهُ أضرّ بآخرتِهِ (الخبر)». ^۴ و ديگر جاى گويد: «إنّ اللَّهَ تعالى لم ينظُر إلى الدّنيا منذ خَلَقَها بُغْضاً لها». ^۵ و بارى تعالى گويد: ^۶«أنَّما أمْوالُكُمْ وَ أوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ»^۷و جايى گويد: ^۸ «إنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُسرِفين» ^۹ . پس خواجه سنّى به خلافِ اين همه تصنيف كند تا بايد كه ^۱۰ گويد صحابه علم و طاعت طلب كردند، گويد: مال و نعمت و زر و سيم و خر و گاو و شتر طلب كردند. آنگه اين منقصت، منقبت خواند و فضيحتِ رافضيان داند! و هر عاقلِ عالمِ كامل كه اين فصل و جوابش به استقصا برخواند، نقصانِ مذهبِ مصنّف و نقصانِ عقلش بداند. و الحمدُ للَّه ربّ العالمين.

بر سرِ يك‏ديگر مى‏نهادند. بيچاره اين ناصبى مست و ناآگاه ^۱ بوده است؛ ^۲منقصت از منقبت بازنشناخته است و از آن خبر بيگانه بوده است كه امير عبّادىِ سُنّى در اربعين آورده است كه يكى از صحابه، متوفّى شد كه ده دينار داشت. سيّد گفت: شما بر وى نماز كنيد كه دنيادار بوده است.
اى عجب موسى و عيسى در كسوتِ درغويشى ^۳ دعوت كرده، ^۴ فرعون و قارون در لباسِ توانگرى دعوت كرده، ^۵ آنگه خواجه توانگرىِ صحابه و جمعِ مال بر سرِ رافضيان مى‏زند و نداند كه مالِ دنيا را قدرى نباشد و نعمتِ دنيا را خَطَرى ^۶ نباشد، الّا وزر و وَبال و نَكال و حساب و عقوبتِ قيامت. و پندارى كه خواجه ناصبى آن خبر نشنيده است كه همه اصحاب الحديث چون محمّد بن اسماعيل البُخارى و مسلم بن الحجّاج و غير ايشان روايت كرده‏اند كه جبرئيل به محمَّد - صلى اللَّه عليه و آله - آمد و گفت: «يا محمّد، انّ ربّك يُقْرِئُكَ السّلامَ و يقول: يا محمّد، إنْ شِئْتَ جَعَلْتُ لَكَ بَطْحاءَ مَكّةَ ذَهَباً وَ فِضّةً؟ قال: لا يا رَبِّ، أجُوعُ يَوْماً فَأشْكُرَكَ، وَ أشْبَعُ يَوْمَاً فَأحْمدَكَ». ^۷ و چون مصطفى با جلالِ مرتبت ^۸ و وفورِ عظمت، روزى گرسنگى خواهد و روزى سيرى؟ و در قصّه قارون چُنين باشد كه: «وَ آتَيْناهُ مِنَ الْكُنُوزِ ما إنَّ مَفاتِحَهُ لَتَنُواُ بِالْعُصْبَةِ اُولى الْقُوَّةِ»^۹ و خواجه سنّى گويد: عمر و عثمان و طلحه و زبير را ^۱۰ هزاران هزار درم و دينار بازماند. ندانم كه اين موافقتِ قارون باشد يا متابعتِ پيغمبر؟ اين دعوى در صحابه اگر رافضيان كرده بودندى، مستحقِ‏ّ ملامت و لعنت بودندى، امّا چون سنّيان كنند، باكى نباشد. و پندارم كه با اين چندين ^۱۱ الزام جحود نتوان كردن ^۱۲ و ندامت سود ندارد.