ايشان بهتر دانند، و اگر جهان خراب شود خواجه را ازين بس باكى نباشد.^۱ بط را چه زيان اگر جهان گيرد آب. ^۲ و بندانسته است كه مذهب و مقالتِ ^۳اسلاميان‏^۴ مختلف است و پادشاه راعىِ رعيّت‏^۵ باشد و راعى را با آفتاب‏^۶ مشابهت كرده‏اند كه بر همه بقاع به نيك و بد، تافته شود، و نيك و بد به دنيا به حجّت‏^۷ ظاهر شود و به قيامت پديد آيد محقّ از مبطل، و تقى از شقى، و موافق از منافق: «وَ وُفِّيَتْ كُلُّ نَفْسٍ ما كَسَبَتْ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ».^۸

[ 21 ]

[ پاسخ عبد الجليل به مؤلف فضائح در دفاع از مناقب‏خوانان اهل بيت(ع) ]

[ نادانى مؤلف فضائح به الفباى عقايد شيعه ]

[ اظهار كرامت و معجزه امام به وقت حاجت در منطق شيعه ]

آنگه گفته است:
و ^۹ در بازارها مناقب‏خوانان گنده‏دهن فرا داشته‏اند كه ما منقبتِ اميرالمؤمنين مى‏خوانيم و همه قصيده‏هاى پسرِ بنانِ رافضى و امثالِ او^۱۰ مى‏خوانند و جمهورِ روافض جمع مى‏شوند همه وقيعتِ صحابه پاك و خلفاىِ اسلام و غازيان دين است كه مى‏خوانند و صفاتِ تنزيه كه خداى راست جلّ جلاله، و صفتِ عصمت كه ^۱۱رسولانِ خداى راست - عليهم السلام - و قصّه معجزات كه الّا پيغامبرانِ خداى را نباشد به شعر كرده، مى‏خوانند و به علىِ بوطالب مى‏بندند.
امّا جوابِ اين فصل آن است كه عجب است كه اين خواجه بر ^۱۲ بازارها مناقب‏خوانان را مى‏بيند كه مناقب مى‏خوانند و فضايل‏خوانان را نمى‏بيند كه بى‏كار و

[ 20 ]

[ تشبيه دغدغه ديندارى مؤلف فضائح به حكايت نومسلمان جهود ]

آنگه گفته است كه:
پس چون كار با اين جماعت افتاد كه ايشان را غمِ دين كمتر است، رافضى بر ايشان تلبيس مى‏كنند ^۱ و آنچه هرگز نديده‏اند اكنون مى‏بينند و آشكارا فضايح خويش مى‏گويند و به تعصّب خانه‏هاىِ مسلمانان مى‏كَنند^۲ و به گونه ديگر فرا روىِ اربابِ دولت مى‏دارند و مذهبِ رفض‏^۳ را تربيت ^۴مى‏كنند.
امّا جوابِ اين فصل آن است كه ديگرباره خواجه نومسلمان كه به بيست و پنج ساله رافضى‏اى ^۵ اعتراف داده است، بر تركانِ غازى و سنّيان اصلى‏^۶ تشنيع مى‏زند و انكار مى‏كند و مى‏گويد: ايشان را غمِ دين و اسلام كمتر است! مثالش درين امر به‏معروف چنان است كه در حكايت مى‏آيد كه جهودى مسلمان شد و هم در ساعت ^۷در بازار^۸ [ مسلمانان ]مى‏گذشت و مى‏گفت: راه به مسلمان باز دهى.^۹ و پندارى كه با اين همه تلبيس خواجه خود را صُلب‏تر و متعصّب‏تر و معتقدتر مى‏پندارد از^۱۰ ولاة و امرا و قُضاة و حكّام و علما و خواجگان، و خود نمى‏داند كه مصلحتِ ملك و دينْ