[ 233 ]

[ شبهه مؤلف فضائح و انكار وجود نص بر امامت على(ع) ]

[ نظريه نص بر امامت و دفع شبهات و ذكر دلايل و مبانى امامت ]

[ گزارش طبرى در حاضر بودن همه صحابه مهاجر و انصار در اعلام خلافت على(ع) ]

[ شبهه مؤلف فضائح در اعلام خلافت على(ع) در سفر و پاسخ آن ]

[ فلسفه عدم ذكر نام على(ع) در قرآن و تفاوت معرفت نبى با معرفت امام و دفع شبهات ]

[ سخن نبوى «اللَّه خليفتى فى اهلى» و مفهوم اهل و اثبات نظر شيعه ]

[ رد دلايل مؤلف فضائح بر انكار نص بر امامت على(ع) ]

آنگه گفته است:
فضيحت شصت و پنجم. رافضى دبدبه مى‏زند كه على امامِ نصّ بود به قول خداى ^۱ و رسول. ^۲ اگر گوييم: در قرآن كجا است، گويد: «إنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا»؛ الاية، ^۳ دليل بر نَصِّىِ ^۴ علىِ بوطالب است. گوييم: اين چه دليلِ ^۵خلافت ^۶ و امامت كند كه اگر به‏درست ^۷ باشد كه در شأنِ على است، بَعْدَما كه خود مسلّم نيست و بسى مفسّران بر آن‏اند كه در شأنِ او خاصّ نيامده است، وگر مسلّم شود، خداى تعالى مى‏گويد: من ولىِ‏ّ شماام، و رسولِ من ولىِ‏ّ شما است، و آن مؤمنانى كه در ركوع صدقه دادند، و كدام كس اين را منكر باشد كه خداى و رسول و على ولىِ‏ّ مؤمنان‏اند. و مُعاوِنْ و مُحِبِ‏ّ مؤمنان‏اند. اين دليل نكند بر نَصِّى بر خلافت. ^۸ و از اخبارِ رسول گويند: «أنتَ منّي بمنزلةِ هارونَ مِنْ موسى اِلّا أنّه لا نبيَّ بعدي»، ^۹ دليل است بر خلافتِ او. ما به‏درست ^۱۰ كرديم كه هارون خليفه موسى نبود بعد از مرگ او، تا تو اين را بر آن حمل نكنى كه خليفه و وصى، يوشع بود نه هارون. و خود چون على را نصّ مى‏كرد، چرا بر سرِ جمهورِ اصحاب نصّ نكرد؛ چنانكه پوشيده نماندى و هيچ كس انكار نكردى. در سفرى مى‏بايست و پالانِ شترى مى‏بايست، چنانكه كسى دزديده كارى كند! مدينه كجا بود!؟ چنانكه شرحِ همه شريعت بر سرِ جمهور صحابه مى‏كرد، اين كار كه ^۱۱ به نزديكِ تو عظيم‏تر است و با نبوّت برابر است، پنهان مى‏بايست بى‏گواه ^۱۲ و قباله!؟ تا يكى گويد: حاضر نبودم، يكى گويد:

مصطفى را آنجا دفن ^۱كنند. شيعه و مقتدايانِ شيعه منع نمى‏كنند كه بوبكر تَيْمى را و عُمَرِ عَدَوَى ^۲ را در حظيره مصطفى برند؛ امّا عايشه و مروان روا نمى‏دارند كه پسرِ فاطمه را در حظيره ^۳ جدّش برند. اين عداوت بنگر تا خود كه را بيشتر است و اين خصومت كجا سابق‏تر است! تا در كتب مى‏آيد كه عبداللَّه عبّاس - رضي اللَّه عنه - كه پدرِ خلفاىِ راشدين است، بر ملأِ ^۴ خلق روى به عايشه كرد و گفت: «وا سوأتاه يوماً على بغلٍ و يوماً على‏ جَمَلٍ تُريدينَ أن تطفئي نورَ اللَّه و تُقاتِلي أولياءَ اللَّه؛ إرْجِعي إلى بيتِك». ^۵ و كلامى كه درين معنى مذكور است و مسطور است. پس ظاهر شد بدين حجّت كه على با مردانگى ^۶ منع نكرد كه بوبكر و عمر را به جوارِ مصطفى برند؛ شيعه آن را چگونه منكر باشند؟ و چون عايشه و مروان و بنى اميّه حسن ^۷ را در حظيره ^۸ رسول ^۹ نگذارند، خواجه چگونه دشمنِ خاندان نباشد؟ وگر به مانندِ اين اخبار و قصَصْ مشغول شويم كتبِ بسيار بايد و ما را به جوابِ اين مجبّر و همه مجبّران، اين قدر درين موضع كفايت است، تا معلوم پپ باشد كه مجبّران و ناصبيان، على و آلش را دشمن‏تر دارند كه شيعه صحابه را. و الحمدُ للَّه ربِّ العالمين.