دلالت است بر امامتِ على. و چون كتاب نه در امامت است، آنچه در مواضع برفت ازين معنى كفايت است. و ما در كتاب البراهين في إمامة أميرالمؤمنين بيان آيت و وجه خبر و دلالت بر امامت به سمع گفته‏ايم. درين كتاب احتمال نكند؛ چون بخوانند بدانند.
اما آنچه گفته است كه «خليفه موسى هارون نبود و وصى و خليفه وى يوشع بود» تسليم افتاد. مبارك باد! پس درين امّت خليفه همان بايد كه باشد كه به اجماع وصى باشد و اجماع است كه وصىِ‏ّ مصطفى نه بوبكر بود و نه عمر و نه عثمان؛ بلكه ^۱ على بود. پس خليفه هم وصى بايد تا صورت و مثال درست باشد كه آورده است.
و اما آنچه گفته است كه: «چون على را نصّ مى‏كرد، بايست كه بر ملأ خلق ^۲كند تا نصّ پوشيده بنماندى»، ^۳ دگرباره به حساب كورتر است تا اين ^۴ همه بايد كه تفسير جرير طبرى برگيرد و ببيند كه او را نصّ كرد به حضور همه مهاجر و انصار مكّى و مدنى، حضرى و بدوى، عربى و عجمى، او را به امام كرد، زنانِ رسول همه حاضر. و خلاف ضروريّات كردن، نقصانِ عقل باشد.
اما آنچه گفته است كه «در سفر اين تقرير نقصانِ امامت است»، بيچاره پندارى از آن احوالِ بدايتِ وحى و رسالتِ اولوالعزمان بى‏خبر است. بايد كه اين مصاف اوّل با خداى بكند و گويد: در شبى تاريك باد و باران برخاسته، موسى غريب [ را ] در بيابان از درختى گويى: «إنّى أنا اللَّهُ»^۵چنانكه كسى كارى دزديده كند. مصر ^۶ نهاده، مردمْ حاضر، اين چه معنى دارد؟! ^۷ كذلك مكّه و كعبه نهاده، بنى‏هاشم و قريش نشسته، محمّد را برگيرى به كوه حَرى‏ ^۸ برى تنها، چنانكه كسى كارى دزديده كند. پس اگر

بدين نه امامت مى‏خواهد، اگر چنين بودى كه تو مى‏گويى خداىِ ما رسول را مى‏گويد: «ما كانَ مُحَمَّدٌ أبا أحَدٍ مِنْ رِجالِكُمْ وَ لكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَ خاتَمَ النَّبِيِّينَ»^۱ و كفى اللَّه شهيدا. «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ»،^۲«وَ ما مُحَمَّدٌ إلاّ رَسُولٌ»،^۳«يا داوُودُ إنّا جَعَلْناكَ خَليفَةً فى اْلأَرْضِ»،^۴«هارُونَ اخْلُفْنى فى قَوْمى»^۵بدانستم كه رافضى ژاژ مى‏خايد و دروغ مى‏گويد، و درست است كه رسول گفته است در حالتِ وفات: «اللَّهُ خليفتى‏ في أهلي‏» و بر كسى نصّ نكرد، و گفت: «مروا أبابكر» ^۶ تا اجماع ^۷ امّتش حجّت باشد.
^۸امّا جوابِ آنچه گفته است كه «شيعه امام نص گويند»، بلى چنين است و اين مذهبى ديرينه است و كهن است. از آن روزگار ياد است اين مذهب كه آدم بر شيث نصّ كرد، و بعد از وى همه انبيا هم اين كردند. نه مذهبى نو و تازه است كه برين ^۹ نهاده‏اند؛ چون مذهبِ بوالحسن اشعر و حسين نجّار و عَمْرو عُبَيْد و غير ايشان. به مذهبِ اهلِ حقّ امام نص است و معصوم، و بعد از مصطفى علىّ مرتضى است به دلالاتِ قاطع كه بيان كرده شد. و بحمد اللَّه شيعت دلالت بر امامت نه از آيت گويند و نه از خبر، كه اين هر دو سمعى است. و امّا دلالت بر امامت از طريقِ عقل گوييم و آن وجوبِ رياست است و جوازِ خطا بر آن وجه كه بيان كرده‏ايم. امّا آيات و اخبار از براىِ تأكيدِ دلالت و تعيينِ امامت آوريم و بيرون از آيه «انّما...» ^۱۰ و خبر «أنت منّي»، بسيارى آيات و اخبار است كه