دعاىِ خير ياد آورند. ^۱ و در خاتمه اين كتاب التجا كرديم به خداى تعالى، به وسيله اين آيت از كتاب عزيز: «رَبَّنا لا تُؤاخِذْنا إنْ نَسينا أوْ أخْطَأْنا رَبَّنا وَ لا تَحْمِلْ عَلَيْنا إصْرًا كَما حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِنا رَبَّنا وَ لا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَ اعْفُ عَنّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا أنْتَ مَوْلانا فَانْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرينَ»^۲آمين يا ^۳ ربَّ العالمين و يا خيرَ النّاصرين، و استجِبْ دعاءَنا و دعاءَ جميعِ المؤمنينَ ^۴ برحمتك يا أرحم الرّاحمين.
[ *** ]
[ نسخه «م» عبارت زير را نيز كه مشتمل بر تاريخ تحرير است، دارد: ]
«قد فرغتُ من تسويدِهِ في تاريخِ خامس أيّام شهر جُمادى الثّانى ^۵ من شهور سنة 1078 بعون اللَّه تعالى و حسن توفيقه».
[ نسخه «ب» تاريخ تحرير ندارد و آخرين عبارت آن همان بود كه نقل شد. ]
[ نسخه «ن» بر عبارت زير نيز مشتمل است: ]
«تمام شد نسخه نقض الفضايح ^۶ از ارشاد جناب مولانا و سيّدنا قبله و كعبه سيّد محمّد قلى صاحب - أدام اللَّه بركاته - به خطّ احقر العباد كَرَمْ على بن مِهْر على به تاريخ بيستم شهر ربيع الثّانىِ سنه 1230 هجرى، به مقام شهر مير ^۷ به هند اختتام يافت».

آلِهِ خاتَمِ أنبيائِهِ و خيرِ خلقِ اللَّه، و على آلِهِ و أصحابِهِ. كتبتُ و فرغتُ من هذا في المحرّم ^۱ سنة خمسٍ و خمسين و خمسمائة.
اما جواب اين فصل آخرين ^۲ اين است كه شبهتى نيست كه خمر در عهدِ جمله انبيا حرام بوده است و هرگز روا نباشد كه حلال باشد كه مُزيلِ عقل و نقصان‏كننده شرع است. و در آن كه همه صحابه هم كردند و هم خوردند، شبهتى و خلافى نيست. و اتّفاقِ فضلا و عقلا است كه خمرخورده چون زاهد نباشد، و بت‏پرست چون مؤمن نباشد. وگر ^۳ حمزه و جعفر و عقيل و عبّاس - رضي اللَّهُ عنهُم - خوردند و بت را سجده كردند، لاجرم امامت را نشايند كه هر كس كه خمر ^۴ خورده باشد، يا بت سجده كرده باشد، وقتى كه ازينها توبه كند، نبوّت و امامت ^۵ را نشايد؛ امّا مؤمنِ مخلصْ تائب باشد. ^۶ پس امام بعد از مصطفى على باشد، نه بوبكر ^۷ و نه عمر و نه عثمان و نه عبّاس و نه عقيل و نه جعفر؛ ازين وجوه كه بيان كرده شد.
و الحمد للَّه ربّ العالمين كه ما را توفيق داد و عمر ^۸ و تمكين تا جوابِ اين خارجىِ ناصبى برين وجه كه مؤمنانِ شرق و غرب خوانند تا به قيامت، داده شد، و شبهات و دعاوىِ مجبّران همه باطل و مضمحلّ كرده آمد. و از بارى تعالى خواسته مى‏آيد كه اگر خللى يا زللى يا سهوى در قول و قلم آمده باشد، ما را عفو كند كه هر تعصّب ^۹ و سخنانِ سخت كه نوشته آمد، بر سبيلِ جواب بود، نه بر سبيلِ ابتدا.
و در جمعِ اين نقض، ^۱۰ تقرّب به خداى تعالى كرديم و به مصطفى و مرتضى و به همه ائمّه هدى؛ ^۱۱ تا روزِ قيامت از رحمتِ او و شفاعتِ ايشان بى‏نصيب نباشيم. و مؤمنانى ^۱۲كه در حالتِ حياتِ ما و بعد از ما برخوانند، ما را و همه علماىِ شيعه را به